Trudno napisać coś konstruktywnego o książce, która już dawno stała się legendą.
To może przewrotnie napiszę, że ta pozycja jest dla mnie idealnym głosem (dobrym przykładem) w dyskusji pt. ‘Najpierw książka czy film?’

Otóż obejrzałam najpierw film (na dodatek obie wersje; ta szwedzka, moim zdaniem, dużo bardziej klimatyczna niż hollywoodzka superprodukcja, milion razy lepiej oddaje nastrój powieści) i uważam, że reżyser do spółki ze scenarzystą wydobyli z oryginału esencję - choć niepotrzebnie może zmienili fokus, czyniąc Lisbeth główną bohaterką - kobietą ze smoczym tatuażem, bo dla mnie była bohaterką nieco nierealną. Przerysowaną. Zbyt niedostosowaną lub zbyt inteligentną by bez fałszu połączyć te dwie cechy.
A może jednak sam Larsson nieświadomie wypchnął ją na pierwszy plan?
Scena zemsty na pracowniku socjalnym (jak i cały wątek z jego udziałem, równie wstrząsający, co symbolicznie wpisujący się w wymowę powieści) w wykonaniu Salander wracała do mnie wielokrotnie...

Czyli ... nie zawsze film spłyca książkę. Film porusza inne zmysły.
A dobrze napisana książka i tak się obroni.
I tak się stało w tym przypadku. Mimo iż znałam przebieg akcji i zakończenie, nie przeszkadzało mi to czytać z zapartym tchem, właśnie przez różnego rodzaju smaczki, na jakie nie było (bo być nie mogło ze względu na czas trwania filmu) miejsca jak np. dość oryginalną (eufemistycznie mówiąc) relacje Mikaela z kobietami czy śledzenie kosmicznych przekrętów finansowych. Czasami wkradały się dłużyzny w postaci bardzo uszczegółowionych poszukiwań i kopania w historii rodziny Vangerów. To jednak - jak się miało okazać na końcu - miało swój uświęcony cel: zmylić przeciwnika, oj przepraszam, czytelnika :)
Zagmatwane losy (zbyt?) wielu bohaterów (z wątkiem historycznym w tle, zahaczającym o niełatwy rozdział szwedzkiej fascynacji faszyzmem) sieją ferment i nie pozwalają na łatwe rozszyfrowanie zagadki zaginięcia nastolatki, pochodzącej z pełnej animozji i wewnętrznych konfliktów rodziny znanych szwedzkich przemysłowców. A i sprawca (mający na sumieniu nie jedną zbrodnię, a kilka) jest dość sprytnie zakamuflowany, przepoczwarzając się ze 'zwykłego' mordercy w psychopatę, kryjącego w sobie emocjonalnie destrukcyjny bagaż kilku pokoleń.

A jednak stanę po stronie tych pytających: O co tyle hałasu?
Kryminał. Dobry kryminał. Kropka
Wciągnął, ale nie rzucił na kolana (co zresztą nie jest rolą kryminału w moim przypadku; kryminały czytam dla rozrywki raczej niż dla intelektualnej uczty).
Niestety nie polubiłam też głównych bohaterów.
Salander była zbyt nieociosana (choć wiem, że to właśnie dzięki takim a nie innym cechom nadała sznyt i prowadzonemu przez Mikaela dochodzeniu i samej książce), a Blomkvist denerwujący w tej swojej damsko-męskiej frywolności (Na marginesie: 'super-hero' Daniel Craig, którego uwielbiam jako aktora, zupełnie mi do tej roli nie pasował; szwedzki aktor był dużo, dużo bardziej przekonujący w swojej kreacji. Tak samo jak o wiele bardziej realistyczna szwedzka Lisbeth).

Poza tym nie jestem pewna, czy umieszczenie dwóch niemalże nieprzecinających się wątków kryminalnych (zabójstwa Harriet i przestępstwa kryminalnego Wennerströma) było najtrafniejszym wyborem.

Aż wreszcie, czy tylko ja mam przeświadczenie, że przy takiej obfitości na rynku kryminałów jedynym sposobem na zaistnienie jest kreowanie coraz bardziej krwawych, seksualnie zaburzonych, psychopatycznych i zdegenerowanych przestępców?
To by było na tyle, jeśli chodzi o narzekanie :)
A książka dobra. To już pisałam.
I tej wersji się trzymajmy!

książka 6/10 film wersja szwedzka 8/10 (Niels Ardev Oplev, 2009), wersja amerykańska 6/10 (David Fincher, 2011)

Trudno napisać coś konstruktywnego o książce, która już dawno stała się legendą.
To może przewrotnie napiszę, że ta pozycja jest dla mnie idealnym głosem (dobrym przykładem) w dyskusji pt. ‘Najpierw książka czy film?’

Otóż obejrzałam najpierw film (na dodatek obie wersje; ta szwedzka, moim zdaniem, dużo bardziej klimatyczna niż hollywoodzka superprodukcja, milion razy...