Na tą książkę nastawiałam się już od bardzo dawna. Z początku wiązałam z nią duże nadzieje, z czasem dowiedziałam się, ze ludzi nie za bardzo się nią zachwycają i straciłam zapał. Mimo wszystko miałam na nią chrapkę. Szczerze mówiąc nie zawiodłam się. Spodobało mi się to, że był pisany tak... normalnie. Wszystko było traktowane normalnie i równie dobrze mogłabym czytać Pamiętnik księżniczki. Wszystko było traktowane jak coś zwykłego. Jak zwykłe problemy zwykłej nastolatki. To było naprawdę w tej książce fajne. Można było obserwować życie narkomanki jej własnymi oczami.

Książka poruszała. Nie porównam jej jednak z My, dzieci z dworca ZOO, ponieważ ta książka była od niej (niestety) o wiele lepsza. Łapała za serce mocniej, bardziej wciągała. Była po prostu lepsza.

Nie ukrywam jednak, ze ja (jak to ja) spodziewałam się czegoś więcej. Bowiem, tę propozycje można idealnie porównać do Weronika postanawia umrzeć. Niekiedy czytasz dlatego, bo jest niesamowicie, aż do bólu ciekawa, a niekiedy dlatego, by szybko ją skończyć. No i tak jak w Weronice końcówka porusza najbardziej

Nie lubię pisać długich recenzji o książkach tego typu. Najczęściej wystarczy tylko kilak słów podsumowania, bo opisy i tytuły mówią same za siebie. Nie będę więc się wysilać. Podsumujmy szybko, ze książka, byłą wzruszająca, ale jednak autorka mogła wykrzesać z siebie odrobinę więcej uczucia. Trochę się zawiodłam, ale było okey. Jak ocena wskazuje - bardzo dobra ksiażka

Na tą książkę nastawiałam się już od bardzo dawna. Z początku wiązałam z nią duże nadzieje, z czasem dowiedziałam się, ze ludzi nie za bardzo się nią zachwycają i straciłam zapał. Mimo wszystko miałam na nią chrapkę. Szczerze mówiąc nie zawiodłam się. Spodobało mi się to, że był pisany tak... normalnie. Wszystko było traktowane normalnie i równie dobrze mogłabym czytać...