Po ,,Pamiętniku Narkomanki" spodziewałam się czegoś większego, większej ilości uczuć i przemyśleń. A w książce było tego mało i to napisane w słaby sposób, który absolutnie mnie nie ruszał. Uwielbiam metafory i piękno uczuć i przeżyć, a tu głownie było: ćpam, ćpam, tęsknię za ćpaniem? A gdzie tu głębia? Można by napisać: ,,Nie można żyć bez tlenu - to fakt. Ale czy mamy wystarczającą ilość tego pierwiastka? Bo mi brakuje tlenu. Duszę się. Nie mam czym oddychać. Moim tlenem jest majka, a ja nie potrafię bez niej żyć, bo to ona jest moim tlenem. " Coś takiego chciałabym przeczytać, a tu tego zabrakło. Akcja ciągnęła się bardzo długa i robiło się to nużące i rozumiem ćpam, chcę przestać, znów ćpam i tak trzy raz podrząd i jest spoko, ale gdy piszesz wciąż to samo po raz setny robi się to nużące i autentycznie życzyłam bohaterce śmierci. Po prostu to całe jej ćpania tak mnie w końcu zirytowało i tak nie chciałam tego czytać, że chciałam, aby Basia umarła.
Muszę jednak oddać tej książce to, że przedstawianie tego wielkiego ciągnącego się koła ćpania, które choć nużące, przeraża i przedstawia problem uzależnienia. Kolejnym plusem jest to, że książkę została napisana na faktach autentycznych, bo wieść, że to jest biografia była jedyną rzeczą, która sprawiła, że przeczytałam książkę do końca.

Po ,,Pamiętniku Narkomanki" spodziewałam się czegoś większego, większej ilości uczuć i przemyśleń. A w książce było tego mało i to napisane w słaby sposób, który absolutnie mnie nie ruszał. Uwielbiam metafory i piękno uczuć i przeżyć, a tu głownie było: ćpam, ćpam, tęsknię za ćpaniem? A gdzie tu głębia? Można by napisać: ,,Nie można żyć bez tlenu - to fakt. Ale czy mamy...