Po przeczytaniu powyższej książki, usiadłam, zamknęłam oczy i musiałam się zastanowić od czego zacząć. Mocny koktajl emocji, jakie niesie książka, wymaga chwili refleksji. Pokazuje Indie obdarte z baśniowej otoczki, widzimy je od tej mrocznej strony. Jeśli czyjeś wyobrażenie o Indiach, ma podparcie np w bollywood, to może się rozczarować. To tylko fragment mozaiki. Ciesze się, że poznałam tą książkę. Trzeba być przygotowanym na to, co przeczytamy. To, o czym traktuje, często przechodzi ludzkie pojęcie, nie tylko dla nas Europejczyków, ale generalnie dla człowieczeństwa. Pozwala nam odnaleźć odpowiedź na wiele pytań, na które ciężko znaleźć odpowiedź. Jednak autorom książki udaje się to. Widać jaki ogrom pracy i serca włożyli, nie kryją jak było ciężko momentami, zwłaszcza w chwilach stawania twarzą w twarz z ludzka tragedią Możemy odczuć każdą emocję, ból. Z jednej strony czyta się szybko, krótkie rozdziały, konkretnie napisane, masa zdjęć. Jednak kiedy oczy otwierają się coraz szerzej, chcemy wiedzieć więcej, z drugiej strony, nie sposób przeczytać jednym tchem, potrzeba chwil by przełknąć nie tylko to, co właśnie przeczytaliśmy, ale także łzy. Nie nie jest to książka ckliwa, absolutnie, tylko do bólu realistyczna. Podczas czytania buzuje też irytacja skostniałymi poglądami, które pokazują jak silne jest przywiązane do tradycji i honoru rodziny. Cudna okładka i ogrom zdjęć, widać że książka dopracowana jest w każdym calu, poczynając od papieru na okładce kończąc. Wymowna okładka, zdjęcie Anny podczas rozmowy z Chameli, fotograf uchwycił emocje i oddał na świetnym ujęciu. Jak najbardziej polecam, mimo że książka porusza ciężkie i trudne tematy, jest to spisane takim jakie jest, autentycznie. Solidny reportaż, który nie pozostaje obojętny czytelnikowi.

Czego dowiadujemy się z książki?Jak wygląda sytuacja kobiet w Indiach, a dobra nie jest.Już od zalążka trwa walka o życie (gendercide, aborcje żeńskich płodów), a wraz z upływem czasu wcale nie jest lepiej . Kiedy dziewczęta dorastają, widmo śmierci wciąż wisi nad głową- kwestia posagu, problematyczna dla rodziców, a nie rzadko i dla niej same(niezadowolenia rodziny męża z wysokosci posagu, wóczas też może źle skończyć).Kiedy jest już szczęśliwą mężatką, a wszyscy są zadowoleni, sytuacja drastycznie się zmienia po śmierci męża, bo wdowa albo może zostać wyrzucona na ulicę, albo może iść na stos pogrzebowy za mężem... co nazywamy rytuałem "sati". Choc prawnie jest to zakazane, tak samo jak żądanie i przyjmowanie posagu. Czemu córka jest takim problemem?Plaga gwałtów, autorzy książki szukają źródła problemu i przybliżają je czytelnikowi . Dysproporcja kobiet w stosunku do mężczyzn, światopogląd męskim okiem, podejscie do niedotykalnych, a także historie Jyoti Singh Padney - sprawa słynnej tragedii z 2012 roku oraz Chameli i Shabnam + operacje dziewcząt w polskiej klinice. Dużo osobistych przemyśleń na temat Indii samych twórców dokumentu, Ani Dereszowskiej, która przeżyła wyjazd i kręcenie materiału. To właśnie na podstawie programu "Trzy na godzinę" powstała książka. Na koniec znajdziemy coś pozytywnego, pod koniec książki, mowa jest o działaniach podejmowanych na rzecz kobiet, kampaniach, pozarządowych samozwańczych ugrupowaniach kobiet, które nie godzą się na takie traktowanie. Wiele Indusek chce się emancypować, walczyć o siebie i o swoje godne życie.

Na blogu pełna recenzja + 3 pełne historie dziewcząt, opisanych w książce:

http://sapno-main-india-hai.blogspot.com/2016/10/indie-trzy-na-godzine-joanny-nowickiej.html

Po przeczytaniu powyższej książki, usiadłam, zamknęłam oczy i musiałam się zastanowić od czego zacząć. Mocny koktajl emocji, jakie niesie książka, wymaga chwili refleksji. Pokazuje Indie obdarte z baśniowej otoczki, widzimy je od tej mrocznej strony. Jeśli czyjeś wyobrażenie o Indiach, ma podparcie np w bollywood, to może się rozczarować. To tylko fragment mozaiki. Ciesze...