Uwielbiam przygody Walerego Wątróbki, jego żony Gieni, szwagra Piekutoszczaka i pana Teosia Piecyka. Uwielbiam język i styl Wiecha, jego bystre, inteligentne oko bacznego obserwatora warszawskiej ulicy.
W pierwszej części tego tomu mamy Warszawę w ruinie, dopiero rozpoczynającą powojenną odbudowę. W drugiej zaś Wiech postanowił przypomnieć czytelnikowi, przez pryzmat spraw sądowych, stolicę przedwojenną.
Cóż - kto Wiecha nie czytał, ten jełopa chimeryczna i drań w ząbek czesany i pies z niem tańcował! Znakiem tego niech co i rusz wykompinuje, jak te lekturkie przykaraulić i uskutecznić. Elekstryczną komunikacją na Kiercelaka zapychać albo i europlanem bez pucu przylecieć. Bo inaczej niech mojra odczuwa i krugom w niebo patrzy, co by nie zakitował od pulpetacji serca albo i też zapalenia niewidomej kiszki, względem czego by karabanem pierszej klasy w sztywniaku nie zaiwaniać.

Uwielbiam przygody Walerego Wątróbki, jego żony Gieni, szwagra Piekutoszczaka i pana Teosia Piecyka. Uwielbiam język i styl Wiecha, jego bystre, inteligentne oko bacznego obserwatora warszawskiej ulicy.
W pierwszej części tego tomu mamy Warszawę w ruinie, dopiero rozpoczynającą powojenną odbudowę. W drugiej zaś Wiech postanowił przypomnieć czytelnikowi, przez pryzmat spraw...

Czytałam Wiecha Wiecheckiego gdy byłam panienką, czytam teraz i mam nadzieję, że będzie mi dane powrócić do niego na starość. Ten zbiór felietonów wynalazłam w bibliotece. Książka jest stara, ale nie zniszczona tylko kartki w niej pożółkły a woń jakby stęchła. Trochę mi przykro, bo najwyraźniej przeszła przez małą liczbę rąk czytelniczych, niestety.
A Wiecha trzeba czytać, bo pisze o świecie, którego już nie ma. Pisze o powojennej Warszawie, o życiu, które wstaje z martwych na powojennym gruzowisku. Pisze o warszawiakach – cwaniakach, w dobrym tego słowa znaczeniu. Niektórzy walczyli w Warszawie i przetrwali w niej do końca wojny, inni do niej wrócili po wojennej tułaczce ale wszyscy wiedzą jedno: "...gdzie stolica była tam stolica została a warszawiaki fasonu nie stracili..."
W felietonach jest humor i satyra, co w scenerii powojennych zgliszczy czyniło dla współczesnych Wiechowi tę lekturę ku pokrzepieniu serca. Nie brakuje też wzruszeń np. wtedy gdy Wiech opowiada o spotkaniu małego powstańca Warszawy ze swoim byłym dowódcą ale już w roli szkolnego nauczyciela.
Jest też Pan Walery Wątróbka i Teofil Piecyk, osoby wielce szacowne i sympatyczne, z lekka w ząbek czesane i co picie bimberku z karbidu, co to „regulaminowe siłe” posiadał preferujące. Jest Żona Gienia i jej artefakty gotowe do użycia przeciwko szanownemu małżonkowi i szwagrowi Piekutoszczakowi gdy ci owy bimberek kosztować sobie winszowali. Każda z tych osób na swój sposób odbudowuje miasto i urządza życie na nowo.
W „Wiadomo – Stolica” znajdziecie również kilka zabawnych felietonów z życia Warszawy przed wojną.
Wiech pisał swoje felietony gwarą warszawską, która dziś z lekka pobrzmiewa jeszcze w muzyce Orkiestry z Chmielnej. Wiech zapożyczył język z Targówka i Szmulowizny, ubogacił go, pomieszał, przetworzył i stworzył język unikatowy i niepowtarzalny. I dlatego felietony Wiecha to swojego rodzaju perełka.

Polecam

Czytałam Wiecha Wiecheckiego gdy byłam panienką, czytam teraz i mam nadzieję, że będzie mi dane powrócić do niego na starość. Ten zbiór felietonów wynalazłam w bibliotece. Książka jest stara, ale nie zniszczona tylko kartki w niej pożółkły a woń jakby stęchła. Trochę mi przykro, bo najwyraźniej przeszła przez małą liczbę rąk czytelniczych, niestety.
A Wiecha trzeba czytać,...

Przezabawna książka

Przezabawna książka