Carmen Laforet bywa porównywana do Camusa i muszę przyznać że coś w tym jest, mianowicie "Złuda" i "Dżuma" są fragmentami przerażające .... tyle ze Camus razi "ciałem" a Laforet "dusza"...
Wielu zalicza tą książkę do tzn literatury "w spódnicy" czyli do książek typowo kobiecych. Śmiem twierdzić, że wielbicielki Daniel Steel czy nawet Helen Fielding byłyby zawiedzione brakiem wielkiej miłości a samotność Andrei mogłaby być kompletnie nie zrozumiała.Brak jest też w powieści wartkiej akcji i jej dramatycznych zwrotów w rozumieniu i stylu ww autorek... Akcja nie jest wartka - Laforet raczej leniwie buduje napięcie ale mimo to napięcie powstaje ogromne-porównywalne z nastrojem Cienia wiatru ale idzie zupełnie w innym kierunku.
Laforet zwodzi czytelnika obietnicą wielkiego finału, który nie nadchodzi- czyletnik jest jakby zagubiony. W ten sposób powstał zaskakujący efekt, zamierzony czy tez nie, nieważne - mianowicie czytelnik zaczyna zwracać uwagę na coś poza fabula, zaczyna czytać miedzy wierszami i zaczyna odczuwać- przestaje dbać o kontekst o powiązania przyczynowo-skutkowe liczy się tylko "tu i teraz" ze wszystkimi jego uczuciami i uniesieniami...nagle przestaje być ważne dlaczego Andrea czuje to co czuje ale JAK to czuje i jak pomoc jej to przetrwać. Z pewnością Bridget ani "rosyjska baletnica" której imienia nawet nie zapamiętałam w tej kategorii się nie mieszczą.
Na początku zwracałam uwagę wyłącznie na fabułe, myślałam że to ona jest kluczem który otworzy przesłanie i magie tej książki... To "ZŁUDZENIE" trwało prawie do końca nim nastąpiło przebudzenie i w tym momencie ogarnęły mnie wszystkie uczucia jakie targały Andrea ( główną bohaterką ) przez całą powieść i powiem szczerze to nie było przyjemne...Andrea głównie odczuwała zniechęcenie, samotność, i przede wszystkich strach ...dużo strachu... Mimo to ostatecznie uczucia te ustąpiły miejsca satysfakcji, że znalazłam ten "klucz" do serca powieści.
Jednak uczucia triumfu szybko ustąpiło miejsca ogromnej ciekawości jakby to było gdyby klucz odnalazł się wcześniej...ilu rzeczy nie zauważyłam z powodu tego "zaślepienia" fabułą ?! może kiedyś wrócę do tej książki... Polecam czytelnikom poszukującym na kartach książek poznawania i analizy ludzkich wad i słabości.

Carmen Laforet bywa porównywana do Camusa i muszę przyznać że coś w tym jest, mianowicie "Złuda" i "Dżuma" są fragmentami przerażające .... tyle ze Camus razi "ciałem" a Laforet "dusza"...
Wielu zalicza tą książkę do tzn literatury "w spódnicy" czyli do książek typowo kobiecych. Śmiem twierdzić, że wielbicielki Daniel Steel czy nawet Helen Fielding byłyby zawiedzione...