Autorka fajnie połączyła motyw spokojnego domu i psychopatycznego mordercy, a wyjątkowo ten „spokojny dom” to grupka policjantów i ich znajomi. Jest trochę wesołości w przekomarzaniach tego policyjnego koleżeństwa, choć mnie ten humor bardziej przypomina biurowe przygaduszki, a nie środowisko policjantów. Humor jak to humor, jednego rozśmieszy, inny nie zauważy, trzeci nie uzna za cokolwiek śmiesznego, ale dobrze że jest. Jednakże ta cała dobroduszna gromadka nie pasuje mi do żadnych realiów, ale machnąć na to ręką, bo skoro jest kryminał, to najistotniejszy jest sprawca i intryga. A w tej książce najważniejsze jest odkrycie sprawcy i tutaj jest to mało subtelne. Podejrzani są zbyt wyraziście podsuwani by w nich uwierzyć, natomiast zbyt wcześnie można się domyślić, kto jest prawdziwym sprawcą. Autorka w kluczowych chwilach chętnie posługuje się interwencją opatrzności, co moim zdaniem psuje efekt. Ogólnie przebieg całego zdarzenia jest już zwielokrotniony w niejednym kryminalnym filmie i cośkolwiek sztampowy. Mówiąc szczerze, od dłuższego czasu, bardzo długiego, zbrzydły mi kryminały przez tę swoją powtarzalność i raczej autorka nie zmieniła mojego nastawienia.

Autorka fajnie połączyła motyw spokojnego domu i psychopatycznego mordercy, a wyjątkowo ten „spokojny dom” to grupka policjantów i ich znajomi. Jest trochę wesołości w przekomarzaniach tego policyjnego koleżeństwa, choć mnie ten humor bardziej przypomina biurowe przygaduszki, a nie środowisko policjantów. Humor jak to humor, jednego rozśmieszy, inny nie zauważy, trzeci nie...