Karola Wojtyły, późniejszego Papieża Jana Pawła II nikomu przedstawiać nie trzeba, lecz nie wielu jest takich, którzy mieli przyjemność zapoznać się z jego twórczością literacką. Osobiście również zaliczałem się do tych nieuświadomionych w kwestii literackich talentów tego bądź co bądź charyzmatycznego i wielkiego człowieka.
Dramat „Brat naszego Boga” zaskoczył mnie bardzo pozytywnie, jest to w moim odczuciu sztuka z najwyższej półki: ukazująca życie i dzieło brata Alberta Chmielowskiego (właściwie Adam Hilary Bernard Chmielowski) urodzony 20 sierpnia 1845 roku w Igołomi niedaleko Krakowa-malarz, krytyk i teoretyk sztuki reprezentujący w latach 70. XIX w. nurt realizmu.
Karol Wojtyła w sposób niezwykle subtelny ukazuje nam przemianę młodego człowieka w późniejszego Świętego Kościoła, nie ma tu jakichś nadzwyczajnych cudów w stylu uzdrawiania, prorokowania i tym podobnych, jest natomiast ten największy z cudów, czyli ofiara z samego siebie, poświęcenie wszystkiego, całego swojego życia dla drugiego- z pozoru obcego człowieka.
Patrząc na niezdrowe ciągotki, rozpasanie i bogactwo dzisiejszych hierarchów kościelnych (tych od biskupa wzwyż) odgrodzonych murem od zwykłych śmiertelników, na ich limuzyny, kierowców, kucharzy i cały sztab asystujący im przy każdym kroku, aż trudno uwierzyć, że są wyznawcami tego samego Boga co brat Albert.
Tak bardzo brakuje w dzisiejszym świecie takich Albertów- ludzi gorejących miłością i poświeceniem, ludzi nieumiejących przejść obojętnie obok leżącego brudnego zapijaczonego bezdomnego, pochylają się oni nad takim, wloką go do schroniska, karmią, ubierają niczym kogoś ważnego, jak by był również człowiekiem, a przecież większość z nas nie chciałaby takiego nawet kijem dotknąć (nie wyłączając mojej osoby).
W istocie taki brat Albert i ci, którzy kontynuują jego dzieło to właśnie ta sól tej ziemi wspomniana w Wielkiej Księdze, to płomyki nadziei i świadectwo na to, że jeszcze jesteśmy ludźmi, może tych „dziesięciu” sprawiedliwych wstawi się za nami i dzięki nim ocalejemy.
„Brat naszego Boga” do dzieł łatwych nie należy, czytane bez należytego skupienia nie odda nam tego, co w nim najważniejsze i najpiękniejsze, aby wyciągnąć z niego całą esencję i zachować ją w sobie należy wyzbyć się wszelkich uprzedzeń i opcji ideologicznych, nie patrzeć na nie przez pryzmat religii, kościoła, księży i innych stereotypów.
Karol Wojtyła w swym dziele nie nawraca, nie strofuje, nie ponagla, nie przekonuje, nie oczekuje- On po prostu maluje obraz człowieka- takiego prawdziwego człowieka, a ocenę tego obrazu pozostawia czytelnikowi. POLECAM.

Karola Wojtyły, późniejszego Papieża Jana Pawła II nikomu przedstawiać nie trzeba, lecz nie wielu jest takich, którzy mieli przyjemność zapoznać się z jego twórczością literacką. Osobiście również zaliczałem się do tych nieuświadomionych w kwestii literackich talentów tego bądź co bądź charyzmatycznego i wielkiego człowieka.
Dramat „Brat naszego Boga” zaskoczył mnie bardzo...

Książka dość ciężka w odbiorze i na pewno wymaga skupienia. Może okazać się przydatna w pojmowaniu życia.
Polecam dla zainteresowanych twórczością autora

Książka dość ciężka w odbiorze i na pewno wymaga skupienia. Może okazać się przydatna w pojmowaniu życia.
Polecam dla zainteresowanych twórczością autora

Nie zawiodłem się. Sądzę, że Karol Wojtyła miał talent. Rozważania nad sztuką, miłosierdziem i rewolucją na podstawie żywotu Brata Alberta/Adama Chmielowskiego. W formie dramatu. Wyraziściej czuć związek między Adamem Chmielowskim i siostrą Faustyną. Tak mi się wydaje :). Czyżby ? Obraz Ecce Homo a … ?

Nie zawiodłem się. Sądzę, że Karol Wojtyła miał talent. Rozważania nad sztuką, miłosierdziem i rewolucją na podstawie żywotu Brata Alberta/Adama Chmielowskiego. W formie dramatu. Wyraziściej czuć związek między Adamem Chmielowskim i siostrą Faustyną. Tak mi się wydaje :). Czyżby ? Obraz Ecce Homo a … ?

Trudna w odbiorze. Może wydawać się nudna, ale jest wartościowa i potrzebna. Dzisiaj powiedzielibyśmy, że to taki rodzaj slow life o człowieku.

Trudna w odbiorze. Może wydawać się nudna, ale jest wartościowa i potrzebna. Dzisiaj powiedzielibyśmy, że to taki rodzaj slow life o człowieku.

Tego się nie komentuje TO się czyta.

Tego się nie komentuje TO się czyta.