Od Kalamburki czytam tę serię z przyzwyczajenia, a od czasu przeprowadzki większości bohaterów pod poznań, to coraz bardziej katorga i chyba w końcu pora sobie powiedzieć dość, bo tylko się bardziej wkurzam, niż miło spędzam czas na czytaniu.
Autorka chyba nie widzi, że świat się zmienia. Już nawet Ida, która chyba jako jedyna w tamtej rodzinie miała charakter, potulnie podkula ogon i przeprasza męża, że miała czelność oczekiwać, że ten się pojawi w domu. Tak przy okazji, bałabym się lekarza, który zamiast wypocząć, spędza całe dnie w pracy, bo przemęczony człowiek znacznie łatwiej popełnia błędy.
Może poruszę wątek "ekologiczny". Z jednej strony tak wszyscy prą do przeprowadzki na wieś, bo tam tak spokojnie, czysto, przyjemnie. Tylko jakoś nie widzą, że ich romantyczne kominki, to trucie siebie i sąsiadów, że wszyscy pracują w poznaniu i ujeżdżają dzień w dzień samochodami i tylko czekać kiedy będą mieli pretensje o zbyt małą ilość ulic w mieście, bo przecież oni muszą dojechać. A że tam gdzie się przeprowadzili jest znakomite połączenie kolejowe z nowoczesnymi pociągami jeżdżącymi co pół godziny? E tam, lepiej jechać samochodem, przecież to nie pod ich oknami.

Od Kalamburki czytam tę serię z przyzwyczajenia, a od czasu przeprowadzki większości bohaterów pod poznań, to coraz bardziej katorga i chyba w końcu pora sobie powiedzieć dość, bo tylko się bardziej wkurzam, niż miło spędzam czas na czytaniu.
Autorka chyba nie widzi, że świat się zmienia. Już nawet Ida, która chyba jako jedyna w tamtej rodzinie miała charakter, potulnie...