Nie chcę oceniać treści, bo każdy Czytelnik sam dostaje od autora prawo do oceny, czy cuda, działania nadprzyrodzone, proroctwa albo relikwie są prawdą objawioną czy też może fałszem i mistyfikacją.

Chcę natomiast skupić się na metodzie, jaką autor się posłużył, pisząc o tych wszystkich przypadkach. Dokonał tego w sposób - dla mnie - niebywały i niezwykle trudny: czytając książkę ani razu nie odniosłam wrażenia, że John Thavis opowiada się za którąś ze stron - ani sceptyków ani wierzących. Narracja jest absolutnie obiektywna, a argumenty są dobrze wyważone i - co ważne - jedynie zgodne z faktami, udokumentowaniem danych zjawisk.

Brak tu ataków, wyśmiewania czy kpiny w stosunku do którejkolwiek ze stron. Thavis zachował pełną powagę, szacunek i odpowiednią - w mojej ocenie - narrację dla każdego opisywanego zjawiska czy przypadku. Bardzo to doceniam, ponieważ sprawia to, że Czytelnik sam musi rozeznać, czy to, o czym pisze autor jest w jego opinii prawdą i czy zgadza się z oficjalnym stanowiskiem Kościoła, czy też nie.

I choć opisane w książce przypadki wydają się przeczyć rozumnemu pojmowaniu rzeczy, to na pewno nie pozostawiają obojętnym, nawet jeśli wywołują tylko lekceważący uśmieszek pod nosem.

Ponadto autor ukazuje bardzo ważne i jakże paradoksalne zajście: często najzagorzalszymi sceptykami wobec znaków z Nieba są nie naukowcy czy lekarze, ale urzędnicy watykańscy, będący w stanie kapłańskim, którzy z Pismem mają (a przynajmniej powinni mieć) styczność na co dzień, a działanie Boga na Ziemi nieustannie nie schodzi z ich ust...

Nie chcę oceniać treści, bo każdy Czytelnik sam dostaje od autora prawo do oceny, czy cuda, działania nadprzyrodzone, proroctwa albo relikwie są prawdą objawioną czy też może fałszem i mistyfikacją.

Chcę natomiast skupić się na metodzie, jaką autor się posłużył, pisząc o tych wszystkich przypadkach. Dokonał tego w sposób - dla mnie - niebywały i niezwykle trudny: czytając...