Po bardzo przeciętnym "Mieczu Lata" jakoś nie ciągnęło mnie do kolejnej książki Ricka Riordana, zwłaszcza, że oznaczała ona powrót do mitologii greckiej i rzymskiej. W końcu jednak postanowiłam dać jej szansę, głównie z powodu widocznej zmiany podejścia autora - to już nie kolejny heros jest protagonistą serii, lecz jeden z bogów, Apollo, choć zredukowany do miana śmiertelnika. I nie żałuję, ponieważ tym razem Rick Riordan zdecydowanie przekroczył moje oczekiwania.

Książka jest pisana w pierwszej osobie, jednak, choć osobiście preferuję trzecią, tym razem muszę przyznać, że czytało się bardzo dobrze. Apollo okazał się o niebo lepszym narratorem niż Percy i zdecydowanie bardziej sympatycznym niż Magnus, a przy tym zwyczajnie zabawnym. Pewien mankament jednak pozostaje, nie do uniknięcia przy tego typu narracji - zbytnie skupienie na osobie głównego bohatera. Przez to opisy poczynań innych herosów, jak na przykład mojego ulubionego Nico czy nawet Percy'ego (który bez Annabeth w pobliżu okazuje się całkiem spoko), zostały potraktowane dość szczątkowo. Mimo wszystko plus za to, że w ogóle się pojawiły - jak widać, autor nauczył się już zwracać większą uwagę na postacie drugoplanowe, czego brakowało mi w jego pierwszych książkach.

O fabule można powiedzieć, że jest szybka i wartka, przepełniona akcją i przyjemnie poprowadzona, choć niestety miejscami nieco męcząca i schematyczna. Wiadomo - bohaterowie muszą się gdzieś dostać, to oczywiście że po drodze napadnie ich jakiś potwór, z którym, również oczywiście, dość szybko sobie poradzą. Na szczęście, ten schemat nie jest powtarzany aż tak często jak w "Mieczu Lata", na czym książka zdecydowanie zyskuje.

Co szczególnie mnie zaskoczyło, to swego rodzaju "redemption arc". W przeciwieństwie do poprzednich bohaterów Ricka Riordana, którzy jeżeli w ogóle się rozwijali to jedynie poprzez stawianie czoła swoim strachom (dość typowe i na dłuższą metę nudne), Apollo nie tyle walczy ze strachem, co ze swoją własną dumą. Musi w ostateczności przyznać się do błędu, a nawet błędów - a to obserwuje się zdecydowanie ciekawiej.

O stylu nie ma co wiele pisać. Potoczny ale przyjemny, typowy dla młodzieżówek - czytane w wersji angielskiej, więc nie wiem, jak wypadło tłumaczenie. Na kolana nie powala, ale też bynajmniej nie ciągnie w dół.

Na koniec może dodam jeszcze pewien minus, jakim jest dość nachalna lewicowa propaganda. Owszem, przebłyski można było zobaczyć już w poprzednich książkach Ricka Riordana - rewelacje o Nico, muzułmanka walkirią - tam jednak stanowiło to stosunkowo niewielką część fabuły. W "Ukrytej wyroczni" stężenie jest znacznie większe, na tyle, że psuje już nieco odbiór całości. I owszem, można zrzucić winę na mitologię grecką, która faktycznie swobodnie podchodziła do tego typu tematów, jednak nie mogę oprzeć się wrażeniu, że autor pchał wszystkie te wątki i wspominki gdzie tylko się dało, w tym również na siłę. A to już pod propagandę podchodzi.

To by było na tyle. Przy całej mojej sympatii do mitologii nordyckiej, nie da się ukryć, że "Ukryta (ha, ha) wyrocznia" to zdecydowanie lepszy start serii niż "Miecz Lata" - a przy tym dobra rozrywka na popołudnie czy dwa :)

Po bardzo przeciętnym "Mieczu Lata" jakoś nie ciągnęło mnie do kolejnej książki Ricka Riordana, zwłaszcza, że oznaczała ona powrót do mitologii greckiej i rzymskiej. W końcu jednak postanowiłam dać jej szansę, głównie z powodu widocznej zmiany podejścia autora - to już nie kolejny heros jest protagonistą serii, lecz jeden z bogów, Apollo, choć zredukowany do miana...