Ostatnio obawiałem się czytania "Obiecaj mi" ze względu na potężne zmiany w życiu bohaterów. Tym razem bałem się czytać "Zaginioną", bo ten cykl to kozak i zasób pozytywnych przymiotników skończył mi się już dawno. Bałem się, że w końcu zobaczycie, że od "Najczarniejszego Strachu" jadę na samych synonimach. A Coben jakby to wyczuł i okrutnie się ze mną zabawił, pisząc jedną z najlepszych książek w swoim dorobku.

Myron rusza tym razem do Paryża, mając nadzieję na romantyczny weekend z dawną kochanką, Terese. Jednak, jak to Myron, zamiast prostego romansu wplątuje się w skomplikowane śledztwo dotyczące byłego męża Terese. Czy kobieta miała z tym coś wspólnego? I jakie sekrety skrywają się w przeszłości byłej miłości Myrona? I przede wszystkim - czy Bolitar będzie miał odwagę ich szukać?

O rany, Zaginiona, co za książka. Taka... praktycznie bez wad. Coben wspina się w niej na wyżyny swoich możliwości w każdym aspekcie. Fabuła, choć z początku pachnie typowym Harlanem, w połowie doznaje wyjątkowego zwrotu, zmieniającego historię w niebywale specyficzną i zaskakującą - nie tyle szokiem i zdziwieniem, co bardziej potęgą i zasięgiem. Zmiana miejsca akcji - brawo! Chyba najlepszy pomysł Cobena od naprawdę dłuższego czasu. Jest tu sporo mocnych scen, których nigdy bym się u Cobena nie spodziewał (wiertarka czy też 16 dni). Mnóstwo strzelanin, dużo bijatyk i łamanych nosów; przytłaczający momentami klimat i atmosfera bezsilności, zagłębianie się w psychikę Myrona, nadzwyczaj dojrzały humor, świetne dialogi - i to nie tylko na linii Lockwood - Bolitar - rany, trochę jest tych plusów!

No a poza tym przecież postaci - to jest to, co wynosi ten cykl jak i autora na szczyty wszystkich rankingów. Wygląda to tak, jakby Coben zobaczył moje narzekania i postanowił się nagle poprawić. Powrót Esperanzy to spora zaleta, szczególnie, że wraca ona do bycia po prostu sobą. Znów jest sarkastyczną, złośliwą i narzekającą, ale jednak opiekuńczą i kochaną przyjaciółką. Dużym szokiem jest to, że drugi plan wymiata - Berleand jako kompan w śledztwie wprowadza mnóstwo świeżośći, a Terese - choć początkowo irytująca jako płacząca dama w opałach - okazuje się porządną postacią i bardzo dobrą partią dla głównego bohatera. No a Bromance Myrona i Wina... czysta zazdrość! Trochę mi nie pasowało, że w poprzednich kilku częściach bardziej wyglądali na partnerów w śledztwie niż na prawdziwych przyjaciół, cieszę się więc, że "Zaginiona" skupiła się mocno na ukazaniu ich właśnie w tym świetle. Widać to szczególnie w drugiej części książki, kiedy po "wiadomych" wydarzeniach widać całą masę wzajemnej troski i opieki. Kto by pomyślał, że seryjny psychopata-morderca w ludzkiej odsłonie to aż tak kapitalne posunięcie?

No nie przyczepię się do niczego, wyśmienita lektura. Prawdopodobnie cobenowa topka. Polecam wszystkim fanom dobrego thrillera, a w zasadzie to nawet fanom po prostu dobrego czytania. Gwarancja pierwszorzędnej zabawy.

Ostatnio obawiałem się czytania "Obiecaj mi" ze względu na potężne zmiany w życiu bohaterów. Tym razem bałem się czytać "Zaginioną", bo ten cykl to kozak i zasób pozytywnych przymiotników skończył mi się już dawno. Bałem się, że w końcu zobaczycie, że od "Najczarniejszego Strachu" jadę na samych synonimach. A Coben jakby to wyczuł i okrutnie się ze mną zabawił, pisząc jedną...