Poruszająca i dająca do myślenia.

Poruszająca i dająca do myślenia.

Z takimi osobistymi książkami mam problem. Czy ich bohaterem jest chory, czy opiekun? Co mnie daje poznawanie czyjegoś życia? Na ile staję się wrażliwa na czyjeś cierpienie, skoro walka z chorobą stanowi temat książki?

Z takimi osobistymi książkami mam problem. Czy ich bohaterem jest chory, czy opiekun? Co mnie daje poznawanie czyjegoś życia? Na ile staję się wrażliwa na czyjeś cierpienie, skoro walka z chorobą stanowi temat książki?

Śmierć czeka na każdego, nie pominie nikogo. Czasem przychodzi niespodziewanie, a czasem dopada człowieka po długiej chorobie. Czy da się na nią przygotować i co czuje osoba, która musi pożegnać ukochanego? Swoje doświadczenia w tym temacie Agata Tuszyńska opisała w książce "Ćwiczenia z utraty".

Autorka oddała w ręce czytelnika swój pamiętnik. Wspomnienia z okresu, kiedy umierał jej mąż. W marcu 2005 roku zapadł wyrok. Neurochirurg w Toronto zdiagnozował u Henryka Dasko nowotwór mózgu. Wiadomość ta spadła na Agatę Tuszyńską jak grom z jasnego nieba. Przecież mieli jeszcze tyle do zrobienia, a tutaj lekarz informuje, że jej partnerowi zostały maksymalnie dwa lata życia. Świat się zawalił.

Ta książka została napisana z bezsilności. Autorka trwała u boku ukochanego, choć było jej niebywale trudno. Opisała jak w wyniku dwóch operacji, naświetlań i chemii, Henryk się zmieniał. Co czuła wiedząc, że już nigdy nie będzie tak, jak kiedyś, przed diagnozą. Zadawała sobie mnóstwo pytań, ale nie znajdowała odpowiedzi. Wspomina też znane osoby walczące z nieuleczalnymi chorobami. Wielokrotnie nawiązuje także do getta (z racji żydowskiego pochodzenia),porównując strach i cierpienie zamkniętych tam ludzi ze swoim.

"Ćwiczenia z utraty" to pozycja zmuszająca do refleksji i zastanowienia się nad ulotnością życia. Tragizm i smutek wylewają się ze stron. A przecież ukochany jeszcze żyje. Jednak świadomość tego co ma nastąpić, nie pozwala dopuścić do siebie pozytywnych emocji.

Zakochałam się w stylu pisania Agaty Tuszyńskiej i za chwilę zaczynam czytać kolejną jej książkę. "Ćwiczenia z utraty" pozostaną ze mną na zawsze. Niewiele jest pozycji, które tak chwytają za serce i pozostawiają w nim trwały ślad. Czytajcie!

Śmierć czeka na każdego, nie pominie nikogo. Czasem przychodzi niespodziewanie, a czasem dopada człowieka po długiej chorobie. Czy da się na nią przygotować i co czuje osoba, która musi pożegnać ukochanego? Swoje doświadczenia w tym temacie Agata Tuszyńska opisała w książce "Ćwiczenia z utraty".

Autorka oddała w ręce czytelnika swój pamiętnik. Wspomnienia z okresu,...

Recenzja graficzna: https://tiny.pl/wkzrk

Recenzja graficzna: https://tiny.pl/wkzrk

Bardzo osobista książka, trochę laurka dla siebie samej.

Uderzył mnie fragment o telefonie z hospicjum, kiedy domagano się zwrotu łóżka przysługującego pacjentom umierającym:
"Minął termin. Pacjent żyje. Trzeba zwrócić (...)albo zapłacić za nie. Cena średniej klasy samochodu. Długo krzyczę w telefon."

Po wcześniejszych wzmiankach o domu w willowej dzielnicy w wielomilionowym mieście, luksusowych wakacjach itp. zbytkach, u tej bardzo wrażliwej autorki jakoś nie pojawiła się refleksja, że innych pacjentów może nie stać na specjalne przeciwodleżynowe łóżko i w tym samym czasie umierają na dylach.

Bardzo osobista książka, trochę laurka dla siebie samej.

Uderzył mnie fragment o telefonie z hospicjum, kiedy domagano się zwrotu łóżka przysługującego pacjentom umierającym:
"Minął termin. Pacjent żyje. Trzeba zwrócić (...)albo zapłacić za nie. Cena średniej klasy samochodu. Długo krzyczę w telefon."

Po wcześniejszych wzmiankach o domu w willowej dzielnicy w...

Przepiękna <3

Przepiękna <3

Bardzo osobista książka pani Tuszyńskiej, którą niezmiernie od lat podziwiam za talent i kunszt pisarski.

Bardzo osobista książka pani Tuszyńskiej, którą niezmiernie od lat podziwiam za talent i kunszt pisarski.

Znam kilka książek Agaty Tuszyńskiej, lubię jej pióro, ciekawie pokazane losy Wiery Gran, Isaaca Singera, Józefiny Szelińskiej, Ireny Krzywickiej.
Przeczytałam też bardzo osobistą "Rodzinną historię lęku". Byłam na spotkaniu z autorką w 2012 roku.
Wiedziałam o wydanych w 2007 roku "Ćwiczeniach z utraty", wiedziałam o czym jest ta książka i jakoś obawiałam się po nią sięgnąć.
Nowe wydanie dała mi do przeczytania córka zmarłej przed rokiem mojej przyjaciółki.
To wydanie wzbogacone jest o obszerne posłowie dopisane 15 lat po śmierci Henryka Dasko, męża Tuszyńskiej.
Książka jest bardzo osobista, zdecydowanie bardziej niż "Rodzinna historia lęku". Tamte zdarzenia dotyczyły tych, którzy dawno odeszli, nie byli często znani autorce, bo zmarli, zginęli w wyniku Holokaustu.
Tu pisarka zmaga się ze swoją własną, intymną historią, chorobą i śmiercią męża, któremu towarzyszy do końca.
Pięknie oddane są wspólne lata, miesiące, dni, godziny, chwile; to opowieść o miłości, o wspaniałym rozumieniu się, bliskości. Potem o życiu bez Tego, z którym miało się spędzić resztę życia.
Przejmujące są zdania o wielkiej chęci życia, o zmaganiu ze śmiertelną chorobą i ogromnej wierze, że da się ją pokonać.
Dzięki tej książce poznałam bliżej Henryka Dasko, gdyby nie ta książka pewnie wiedziałabym o nim tyle, że był mężem Tuszyńskiej. Ona sprawiła, że zostanie na zawsze na kartach jej książki i poznają go ci, którzy ją przeczytają.
Przyznam, że to właśnie jego portret zostaje po przeczytaniu w mojej pamięci, jakoś mniej przeżycia autorki. Może właśnie tak miało być w jej zamyśle?

Znam kilka książek Agaty Tuszyńskiej, lubię jej pióro, ciekawie pokazane losy Wiery Gran, Isaaca Singera, Józefiny Szelińskiej, Ireny Krzywickiej.
Przeczytałam też bardzo osobistą "Rodzinną historię lęku". Byłam na spotkaniu z autorką w 2012 roku.
Wiedziałam o wydanych w 2007 roku "Ćwiczeniach z utraty", wiedziałam o czym jest ta książka i jakoś obawiałam się po nią...

Dziwię się, że autorka zdecydowała się opublikować tę książkę, ktora jest pamiętnikiem-reportażem z umierania ukochanej osoby. Rozumiem, że to była część procesu radzenia sobie ze stratą, ale może wystarczyło napisać i zachować dla siebie, ewentualnie dać do przeczytania przyjaciołom, dla których Pan Henryk był ważny? Przeczytałam ją mniej więcej do połowy i zdecydowałam, że nie będę kontynuować bo czułam się jak intruz, podglądacz czyjegoś odchodzenia, które moim zdaniem powinno być dostępne tylko dla bliskich. I ciągle towarzyszyło mi pytanie, czy ten człowiek chciałby tego, żeby wpuścic obcych ludzi do jego szpitalnej sali?

Dziwię się, że autorka zdecydowała się opublikować tę książkę, ktora jest pamiętnikiem-reportażem z umierania ukochanej osoby. Rozumiem, że to była część procesu radzenia sobie ze stratą, ale może wystarczyło napisać i zachować dla siebie, ewentualnie dać do przeczytania przyjaciołom, dla których Pan Henryk był ważny? Przeczytałam ją mniej więcej do połowy i zdecydowałam,...

Istnieje nurt, który można określić jako literatura osobista. To gatunek pomiędzy intymnym pamiętnikiem a literaturą faktu. Ekshibicjonistyczny zapis, jednak o uniwersalnym wymiarze. Takie są właśnie "Ćwiczenia z utraty". Z jednej strony ciężko ocenić coś tak osobistego, z drugiej zaś uważam, że to, co wydane i puszczone w świat podlega jednak jakiemuś wartościowaniu. Ujęła mnie poetyckość i surowość tego zapisu. Mniej tu samych stanów emocjonalnych, a więc oglądu na cały proces odchodzenia i utraty. Dobre. Ludzie. Smutne.

Istnieje nurt, który można określić jako literatura osobista. To gatunek pomiędzy intymnym pamiętnikiem a literaturą faktu. Ekshibicjonistyczny zapis, jednak o uniwersalnym wymiarze. Takie są właśnie "Ćwiczenia z utraty". Z jednej strony ciężko ocenić coś tak osobistego, z drugiej zaś uważam, że to, co wydane i puszczone w świat podlega jednak jakiemuś wartościowaniu....