Mimo okładki jak z Blanki Lipińskiej, jest to całkiem poważna książka. Motyw przewodni służby+miłość jest dla autora jedynie pretekstem do przybliżenia kilku bardzo znanych (m.in. Kim Philby, Aldrich Ames),jak i mniej znanych historii szpiegów XX wieku.

Książka ma jednak poważną wadę. O ile Sebastian Rybarczyk ma dobre pióro i pisze ciekawie, o tyle z czasem zaczynają razić jego wtręty polityczne. Uwagi o LGBT, Wałęsie czy kobietach są po prostu niesmaczne i odbierają przyjemność z czytania tej mimo wszystko dobrze przygotowanej książki. Może to naciski wydawcy (nazwa Fronda zobowiązuje),może nie. Szkoda, że prawdy się nie dowiemy, gdyż autor zmarł w 2018 roku...

Mimo okładki jak z Blanki Lipińskiej, jest to całkiem poważna książka. Motyw przewodni służby+miłość jest dla autora jedynie pretekstem do przybliżenia kilku bardzo znanych (m.in. Kim Philby, Aldrich Ames),jak i mniej znanych historii szpiegów XX wieku.

Książka ma jednak poważną wadę. O ile Sebastian Rybarczyk ma dobre pióro i pisze ciekawie, o tyle z czasem zaczynają...

Na weekend więc polecam świetną książkę Sebastiana Rybarczyka, ''Najtajniejsza broń wywiadu''. Tu jest wszystko: skandale, wielkie pieniądze, afery szpiegowskie. Również w kobiecym wydaniu.

Kto i dlaczego chciał zlikwidować Fidela Castro? Kim był Dmitrij Bystrolotow? W jaki sposób werbowano do współpracy płeć piękną? I jaką konkretnie rolę musiały odegrać. Kim była słynna ''piątka z Cambridge"? Czy rodzące się uczucie między agentami, miało szansę przetrwać? Czym wsławiła się Mata Hari? Czy jej legenda jest prawdziwa? O tym wszystkim przeczytamy w tej arcyciekawej publikacji. Dostajemy zajmujący, lecz mocno uproszczony portret największych wywiadów świata. Niewątpliwie większość ukazanych tu historii jest interesująca.

Co ważne, nie mamy do czynienia z suchymi faktami, naszpikowanymi skomplikowaną terminologią. O nie, Sebastian Rybarczyk potrafił zaintrygować czytelnika, zwłaszcza barwnie przedstawiając życiorys znanego pisarza. I dlaczego tak surowo go ocenia (zasłużenie),pisząc:
''Gdyby istniał Olimp głupoty intelektualistów, to z pewnością Ernest Hemingway byłby tam jednym z bogów. Po jego prawicy mogłaby usiąść bez cienia zażenowania jego żona Martha Gellhorn''.

Tych historii jest piętnaście i wszystkie są autentyczne, nie mamy do czynienia z fikcją literacką. Służby wiedzą o tobie wszystko, uciekną się do każdego sposobu, aby osiągnąć zamierzony cel. Niezależnie od płci.

Sprawdziła się zapowiedź wydawcy, że lektura wciąga. W związku z tym, iż tematyka służb specjalnych (również tych z naszego podwórka) absorbowała mnie od dawna, z nieukrywaną satysfakcją sięgnęłam po tę pozycję, która spełniła moje oczekiwania.

Dziennikarz szerzej opisał sprawę zamachu na Comandante, czegóż to nie wymyślano! Amerykańskiemu wywiadowi inwencji nie brakowało, podobnie jak dyktatorowi sprytu i czujności.

W tekst wkradło się kilka literówek, warto przeczytać. Dla lepszego zrozumienia zagadnienia zamieszczono podręczny wykaz skrótów.

Na weekend więc polecam świetną książkę Sebastiana Rybarczyka, ''Najtajniejsza broń wywiadu''. Tu jest wszystko: skandale, wielkie pieniądze, afery szpiegowskie. Również w kobiecym wydaniu.

Kto i dlaczego chciał zlikwidować Fidela Castro? Kim był Dmitrij Bystrolotow? W jaki sposób werbowano do współpracy płeć piękną? I jaką konkretnie rolę musiały odegrać. Kim była słynna...

Krótkie historie a jednocześnie rozdziały książki sa bardzo interesujące. Przedstawiają mniej znane historie szpiegowskie. Jest sporo informacji o niuansach zakulisowej walki bloku wschodniego z zachodnim. Od czasu do czasu autor wtrąca lekko cyniczne uwagi, które dodają odrobiny humoru. Czytać można też fragmentarycznie bo opowiadania sa niezależne od siebie. Ocena byłaby o jeden punkt większą gdyby nie czcionka, która zacheca wręcz do czestych przerw w lekturze.

Krótkie historie a jednocześnie rozdziały książki sa bardzo interesujące. Przedstawiają mniej znane historie szpiegowskie. Jest sporo informacji o niuansach zakulisowej walki bloku wschodniego z zachodnim. Od czasu do czasu autor wtrąca lekko cyniczne uwagi, które dodają odrobiny humoru. Czytać można też fragmentarycznie bo opowiadania sa niezależne od siebie. Ocena byłaby...

Filmy o szpiegach i agentach wywiadu (np. James Bond czy Ethan Hunt) przyzwyczaiły nas do niepokonanych mężczyzn, którzy kiedy tylko chcą, owijają sobie wokół palca każdą kobietę. Taki mit obala najnowsza książka Sebastiana Rybarczyka, w której to płeć piękna gra pierwsze skrzypce. Kobiety rozkochują w sobie agentów przeciwnika, werbują nowych szpiegów, swym pięknym ciałem wabią niepokornych wrogów, a w pracy wywiadowczej bywają często lepsze i bardziej bezwzględne od mężczyzn.

Sebastian Rybarczyk, według informacji podanej na stronie Wydawcy jest dziennikarzem i publicystą specjalizującym się w historii służb specjalnych, który publikował m. in. w czasopismach: „Uważam Rze„, „Do Rzeczy„, „Fokus Historia”, ”Międzynarodowy Przegląd Polityczny”. W latach 1997-2001 był pracownikiem Departamentu Ministra Służb Specjalnych. W ubiegłym roku opublikował książkę pt. Niewidzialna Wojna Szpiegów.

"Najtajniejsza broń wywiadu" zawiera piętnaście historii szpiegowskich, które wydarzyły się naprawdę. Książkę otwiera opowieść o sowieckim agencie Andrieju Bystrolotowie, który w przedwojennej Europie działał na rzecz Kraju Rad. W tej części poznajemy jego tajną pracę, kolejne twarze, ale również jego miłość do Isoldy i Jolanty. W drugim rozdziale autor przedstawia początki działalności jednego z najbardziej rozpoznawalnych sowieckich agentów – Kima Philby’ego i jego zwerbowanie na „plaster miodu„ (lub „słodką pułapkę„),czyli młodziutką i piękną Alice. Następny rozdział w pewnym sensie zaprzecza, że to kobieta jest tytułową „najtajniejszą bronią wywiadu”, choć i tym miejscu mamy do czynienia z bogiem miłości Erosem… Ten fragment opowiada o ”piątce z Combridge”, ich homoseksualnych związkach i fascynacją marksizmem… Kolejne części książki są nie mniej fascynujące. Jedna opowiada o Erneście Hemingwayu i jego związku z Martą, inna o Judith – sekretarce Departamentu Sprawiedliwości, a następna o związku brytyjskiego ministra z byłą prostytutką.

„John Profumo był bohaterem wojennym. Lądował w Normandii w dniu „D”. Brał udział jako major Królewskiego Korpusu Pancernego w wielu ciężkich bitwach o wyzwolenie Francji. Po wojnie został wybrany do parlamentu jako najmłodszy jego członek z ramienia Partii Konserwatywnej. Tak zaczęła się jego fantastyczna kariera polityczna, którą zwieńczyło powołanie na ministra obrony (…). Christine Keeler miała dwa lata, gdy dzielny Profumo prowadził swoje czołgi przez żywopłoty północnej Francji. Była młodsza od niego o dwadzieścia siedem lat i gdy był już ministrem, rozwijała tez swoją karierę, tyle że na deskach Murraya Cabaret Club, typowego topless baru na Beak Street. Soho w tamtych latach nie było miejscem dla grzecznych dziewczynek. Słynęło z domów publicznych i klubów go-go.”

Książka Sebastiana Rybarczyka to pasjonująca przygoda, podróż do świata istniejącego naprawdę, a przez lata zamkniętego przed zwykłymi śmiertelnikami za pancernymi drzwiami tajnych archiwów. Ta publikacja pokazuje, że fikcyjne życie agenta 007 mogło istnieć naprawdę. Tajne operacje, niesamowite akcje, życie na krawędzi mieszają się z podstawionymi kochankami, miłością, związkami damsko-męskimi i homoseksualnymi. I często pieniądze, władza i sława przegrywają w konfrontacji z pięknymi kobietami i seksem.
Publikację czyta się wyśmienicie. Lektura wciąga czytelnika i zabiera do świata szpiegów i ich kochanek na kilka, kilkanaście jesienno-zimowych wieczorów.
Nie mam zastrzeżeń do wydania książki. Praca, chociaż klejona i w miękkiej oprawie, wygląda na solidną publikację, której nie zaszkodzi wielokrotne czytanie. Wysoko oceniam również ilustrację na okładce, która zaciekawia, inspiruje i zachęca, by sięgnąć po publikację Wydawnictwa Fronda.
Jeśli chodzi o uwagi, to w pracy zabrakło moim zdaniem zdjęć opisywanych w książce postaci. Zawsze łatwiej zaczytywać się w publikacji, mogąc zobaczyć fotografie prawdziwych bohaterów pracy. Kolejną uwagą jest zbyt duża liczba literówek w publikacji, jaką dało się zauważyć podczas poznawania treści.
Podsumowując, książka Sebastiana Rybarczyka to bardzo intrygująca i ciekawa lektura, którą mogę polecić osobom interesującym się tajnymi służbami, zainspirowanych takimi filmami jak Mission Impossible, czy o agencie 007. To również sporo dawka (głównie powojennej) historii świata, w której agenci ZSRR brylowali na salonach Europy i wykradali najtajniejsze dane naiwnemu często Zachodowi. To lektura dla każdego, kto lubi czytać i poznawać prawdziwe historie z kobietami w rolach głównych.
Polecam.

Filmy o szpiegach i agentach wywiadu (np. James Bond czy Ethan Hunt) przyzwyczaiły nas do niepokonanych mężczyzn, którzy kiedy tylko chcą, owijają sobie wokół palca każdą kobietę. Taki mit obala najnowsza książka Sebastiana Rybarczyka, w której to płeć piękna gra pierwsze skrzypce. Kobiety rozkochują w sobie agentów przeciwnika, werbują nowych szpiegów, swym pięknym ciałem...

Dobra książka. Znajdziemy w niej piętnaście historii, opowiadających o tym jak służby specjalne wykorzystują ludzką próżność i słabość do kobiet (i mężczyzn). Cześć z tych historii odpowiada o faktach, o których większość z nas słyszała, ale część z nich nie jest znana szerszej publiczności. Znajdziemy tam m. in. informacje na temat słynnej "piątki z Cambridge", wydarzeń w Monachium i śmierci Czerwonego Księcia, prób zabicia Castro, romansu Hemingwaya z komunistami czy rosyjskich jaskółek (których popularność rozsławił Jason Matthews). Minusem książki jest jej bardzo mała czcionka, co męczy wzrok przy dłuższym czytaniu. Myślę że przy odrobinie większej czcionce czytałoby się ją o wiele przyjemniej Książka zasługuje na solidną szóstkę. Nie jest to co prawda arcydzieło ale bardzo ciekawe uzupełnienie szpiegowskiej literatury faktu. Polecam

Dobra książka. Znajdziemy w niej piętnaście historii, opowiadających o tym jak służby specjalne wykorzystują ludzką próżność i słabość do kobiet (i mężczyzn). Cześć z tych historii odpowiada o faktach, o których większość z nas słyszała, ale część z nich nie jest znana szerszej publiczności. Znajdziemy tam m. in. informacje na temat słynnej "piątki z Cambridge",...

Wydawnictwo Fronda zaproponowało nam niezwykle ciekawą, popularnonaukowa pozycję, przybliżająca nam kilkanaście autentycznych szpiegowskich historii, począwszy od lat trzydziestych XX wieku, poprzez II wojnę światowej, okres zimnowojenny aż po czasy zupełnie nam już współczesne, zatytułowaną „Najtajniejsza broń wywiadu”.

Wbrew jednak temu co sugeruje nam okładka, nie jest to książka opisująca jedynie seks-afery związanyme z tego rodzaju, agenturalną, działalnością służb, choć, oczywiście, pojawiają się i takie a wątek kobiecy będzie wyraźnie wyeksponowany a miejscami nawet wiodący.

Autor publikacji, Sebastian Rybarczyk, bardzo sugestywnie i naprawdę interesująco opisuje nam piętnaście szpiegowskich historii oraz związanych z nimi wydarzeń, zjawisk i postaci, które na zawsze weszły do annałów, dotyczących tej problematyki.

Znajdziemy tu, naturalnie, takie o których już słyszeliśmy a wiedza o nich jest powszechnie znana a niekiedy, nawet, stała się kanwą licznych publikacji, artykułów prasowych, filmów, seriali, audycji radiowych czy telewizyjnych programów: Kim Philby i osławiona „piątka z Cambridge” (Donald Duart Maclean, Guy Burgess, Anthony Blunt i John Cairncross),głośna historia amerykańskiego „kreta”, analityka CIA, Aldricha Amesa, zamachy na kubańskiego przywódce Fidela Castro, likwidacja przez izraelski Mossad członków terrorystycznej organizacji Czarny Wrzesień itd.

Będą i takie, które znane są jedynie wąskiej grupie specjalistów czy też miłośników tej szczególnej tematyki: komunistyczne sympatie i niejasne powiązania z radzieckimi służbami, słynnego pisarza i noblisty Ernesta Hemingwaya, dzieje radzieckiego nielegała Dmitrija Brystolotowa poligloty i mordercy, akcje żydowskich agentów wymierzonych w iracki program atomowy czy losy Anny Chapman (właściwie Anna Wasiljewna Kuszczenko) i szczegóły rozbicia rosyjskiej siatki wywiadowczej w Stanach Zjednoczonych.

Wszystko zaś w cieniu mrocznych szpiegowskich tajemnic, skrytobójstw, intryg, szantaży, manipulacji, bezwzględności służb specjalnych, wielkich pieniądzy, ogromnych namiętności i nieposkromionych żądz, które często prowadziły do tragedii.

Jednymi z najciekawszych wątków pojawiających się w lekturze są (przynajmniej moim zdaniem) te dotyczące radzieckich „uśpionych agentów”, przez lata funkcjonujących na styku dwóch światów (doskonale zakonspirowanych i z powodzeniem funkcjonujących w lokalnych społecznościach, aktywowanych w szczególnych okolicznościach) oraz wciąż pełną niejasności i sekretów, burzliwa i pełna przemocy historia niemieckiej grupy terrorystycznej Baader–Meinhof, znanej równie pod nazwą Frakcja Czerwonej Armii (RAF).

Książka Sebastiana Rybarczyk „Najtajniejsza broń wywiadu” jest z całą pewnością lekturą z którą warto się zapoznać, gdyż dotyczy niesłychanie ważnego a przy tym bardzo ciekawego fragmentu naszej historii najnowszej, która, chcemy tego czy nie, odcisnęła również swoje piętno na losach Europy i Świata. Polecam.

Wydawnictwo Fronda zaproponowało nam niezwykle ciekawą, popularnonaukowa pozycję, przybliżająca nam kilkanaście autentycznych szpiegowskich historii, począwszy od lat trzydziestych XX wieku, poprzez II wojnę światowej, okres zimnowojenny aż po czasy zupełnie nam już współczesne, zatytułowaną „Najtajniejsza broń wywiadu”.

Wbrew jednak temu co sugeruje nam okładka, nie jest...

Natura ludzka zawsze pozostanie tajemnicą dla jej posiadacza i polem do działania dla innych osób. Zastanówmy się więc czy przed uczuciami i instynktami można uciec? Czy zawsze mamy kontrolę nad swoim życiem, działaniami i czy naprawdę umiemy ustrzec się niebezpieczeństw, których jesteśmy świadomi? Przeczytajmy „Najtajniejszą broń wywiadu”, aby uzyskać obraz rzeczywistości, której często nie jesteśmy świadomi.

Autor książki - Sebastian Rybarczyk - dziennikarz i publicysta specjalizujący się w historii służb specjalnych, przedstawia czytelnikowi piętnaście barwnych opowieści dotyczących skandali, szantaży, odwetów militarnych oraz działań zbrojnych, o których głośno było w ostatnich latach. A wszystko to oplecione wątkami zawiłej, ludzkiej psychologii – intryga goni intrygę, piękne kobiety oplatają swoich kochanków sidłami kontrwywiadu, a komunistyczni idealiści nawet nie wiedzą kiedy stają się cząstką maszyny do zabijania.

Elementy historyczne z czasów konspiracji komunistycznej NKWD ukazane zostają na tle równie zawiłej siatki uczuć, szantaży, zdrad i miłosnych uniesień, bo czy to właśnie nie stosunki międzyludzkie są punktem zapalnym wielu afer szpiegowskich i tajna bronią wywiadu? Karabin w ręku wroga będzie widoczny, lecz manipulacja uczuciami, nienawiść, żal czy też fanatyzm - żyją w ukryciu, by w odpowiednim momencie rozbłysnąć w świetle wybuchu, dziennikarskich fleszy czy też promieni słońca.

Jak wygląda życie agenta wywiadu? Kim jest defektor? Jak przesłać zaszyfrowaną wiadomość do swoich współpracowników? Czym jest dziennikarstwo śledcze? Czy na pewno wiemy już wystarczająco dużo o Fidelu Castro, Johnie Edgarze Hooverze lub Erneście Hemingwayu?

Myślę, że książka jest cennym źródłem wiedzy na temat pracy agencji wywiadowczych, roli relacji międzyludzkich w budowaniu siatki szpiegowskiej, ślepego zaufania komunistom oraz wykorzystywaniu pragnień, ambicji i uczuć do realizacji szpiegowskich zamierzeń.

A może być nawet pomocna dla szpiegów życia codziennego i źródłem wspomnień dla szpiegów politycznych. Polecam jako lekturę nie tylko dla miłośników historii.

Natura ludzka zawsze pozostanie tajemnicą dla jej posiadacza i polem do działania dla innych osób. Zastanówmy się więc czy przed uczuciami i instynktami można uciec? Czy zawsze mamy kontrolę nad swoim życiem, działaniami i czy naprawdę umiemy ustrzec się niebezpieczeństw, których jesteśmy świadomi? Przeczytajmy „Najtajniejszą broń wywiadu”, aby uzyskać obraz rzeczywistości,...

Książka genialnie pokazuje, jak można wykorzystać próżność i samozadowolenie ważnych person, aby zdobyć materiał wywiadowczy. Momentami to aż przerażające, jakie łatwo kobiecie-szpiegowi podejść mężczyznę na stanowisku...

Książka genialnie pokazuje, jak można wykorzystać próżność i samozadowolenie ważnych person, aby zdobyć materiał wywiadowczy. Momentami to aż przerażające, jakie łatwo kobiecie-szpiegowi podejść mężczyznę na stanowisku...

Dobra, ale nie bardzo dobra. Może dlatego, że brak tam fantazji literackiej. Te fakty wydarzyły się naprawdę.

Dobra, ale nie bardzo dobra. Może dlatego, że brak tam fantazji literackiej. Te fakty wydarzyły się naprawdę.

Bardzo ciekawy temat i nieźle opisany. Książkę czyta się dobrze. Byłoby jeszcze lepiej, gdyby autor nie epatował tak bardzo swoimi poglądami (w tym przypadku skrajnie prawicowymi) - w książce o historii to nie wypada.

Bardzo ciekawy temat i nieźle opisany. Książkę czyta się dobrze. Byłoby jeszcze lepiej, gdyby autor nie epatował tak bardzo swoimi poglądami (w tym przypadku skrajnie prawicowymi) - w książce o historii to nie wypada.