" – Jak, kurwa, Grey tej piździe dziewiczej będącej dokładnie w wieku Matyldy kupił kompa, samochód, opłacił siłownię i kilka innych rzeczy, to był to romantyczny gest, tak? A jak, kurwa, Wilk z Wrocławia kupuje dziewczynie sukienkę, bo Czajkowski na to zasługuje, to jest sponsoring tak? Co to za pojebana logika? [...] – Jaki kraj, taki Grey."

Kto jeszcze nie poznał Pana Wilka, powinien to szybko nadrobić, poczynając od książki "Pan Wilk i kobiety". Drugi tom cyklu, czyli "Pan Wilk i tajemnice tajemnic", to możliwość poznania kolejnych kobiet przewijających się przez życie (i łóżko) Wilka, ale także metaforyczna opowieść o tym, co w życiu jest najważniejsze. Czego szukamy, do czego dążymy, błądząc po omacku i wpadając na ściany? To największa "tajemnica tajemnic"...

"Ludzie, choć ułomni, są z natury dobrzy, a najbliżej dobra są wtedy, gdy kochają."
Tym razem, prócz erotyzmu i humoru w powieści Jarosława Wilka znajdziemy także nutę nostalgii i zadumy. Główny bohater skupia się już nie tylko na poznawanych kobietach i wypijanych z przyjaciółmi procentach, ale zaczyna też dostrzegać kruchość życia i próbuje rozliczać się z popełnianych błędów. Ta książka to w pewnym sensie spowiedź, choć bez prośby o rozgrzeszenie. To historia czterdziestokilkuletniego faceta, który pojmuje, że niewiele jest w jego życiu dokonań, którymi warto się chwalić. Zadaje sobie w końcu TO PYTANIE: Co po mnie zostanie?

Świetnie, prosto poprowadzona narracja powoduje, że książkę czyta się na jednym wdechu. Na przemian śmiejąc się i wzruszając. Z ironią opisane sytuacje są tak realistyczne, że mamy wrażenie jakby opowiadał nam je kolega. Zdecydowanym plusem jest lekkie pióro autora, który potrafi nawet trudne tematy opisać w taki sposób, że nie da się nie uśmiechnąć pod nosem. Oczywiście Wilk dopieka tutaj kolejnym kobiecym stereotypom – zazdrośnicom, lecącym na celebrytów gwiazdeczkom, czy naiwnym lolitkom. Nadal też trzyma się twardo swojego wizerunku faceta, który nie bawi się w związki i ma określone wymagania do swoich partnerek. Jednak w tym poukładanym obrazku pojawiają się niepasujące elementy, które naruszają dotychczasowy porządek i zmuszają do ponownego przewartościowania pewnych aspektów światopoglądu Wilka...


" – Co ci jest, Wilk?– Poznałem kogoś.– Nie nowina, Wilk. Fajna?– Fajna.– Więc co jest nie tak?– Ja, Luka. Ja jestem nie tak..."
Oprócz rozdziałów pisanych z punktu widzenia głównego bohatera, w książce "Pan Wilk i tajemnice tajemnic" mamy także do czynienia z fragmentami nadnaturalnymi. Tak, dobrze przeczytaliście. Nad losem Wilka toczą się dyskusje dwojga bytów, które posiadając wiedzę wykraczającą poza ludzkie pojmowanie i nie podlegające ziemskim ograniczeniom czasowym, obserwują, komentują i delikatnie nakierowują bohatera na właściwe ścieżki. Muszę przyznać, że początkowo ten element mnie rozpraszał i nie pasował do lekkiej i zabawnej formy, którą poznałam dzięki pierwszej części. Jednak z czasem ten dysonans zaniknął i całość stałą się dla mnie spójna.

Do kogo skierowana jest ta książka? Dla fanów dobrej, prawdziwej historii. Dla tych, którzy cenią sobie humor, potrafią pojąć sarkazm i nie lubią przesadnego moralizatorstwa. To nie cukierkowa bajeczka, ale opowieść o męskim świecie, w którym są i kobiety i alkohol i parę mocniejszych spraw również. Bywa ostro, bywa dosadnie, bywa też nostalgicznie. Kawał dobrej książki!

" – Jak, kurwa, Grey tej piździe dziewiczej będącej dokładnie w wieku Matyldy kupił kompa, samochód, opłacił siłownię i kilka innych rzeczy, to był to romantyczny gest, tak? A jak, kurwa, Wilk z Wrocławia kupuje dziewczynie sukienkę, bo Czajkowski na to zasługuje, to jest sponsoring tak? Co to za pojebana logika? [...] – Jaki kraj, taki Grey."

Kto jeszcze nie poznał Pana...