Podchodziłam do tej książki z bardzo pozytywnymi emocjami. Z jakiegoś powodu czułam, że historia do mnie przemówi, że poruszy mnie i że będę nią zachwycona. Tak zaczynać lekturę - to dobre, a jednocześnie niezwykle ryzykowne posunięcie. Nie zawiodłam się jednak na swoich przeczuciach i podejrzeniach, co mogę napisać otwarcie. Przed rozpoczęciem książki miałam już za sobą kilkukrotne obejrzenie filmowego zwiastuna, lekturę komentarza do filmu i notatek dotyczących małżeństwa Wegnerów. Fabuła nie miała więc szansy mnie zaskoczyć - znałam zarówno początek, jak i główny motyw historii, wiedziałam też, jak się skończy. Nie jest to w zasadzie powieść, która ma na celu zaskakiwanie i ekscytowanie kolejnymi losami bohaterów. Nie czytałam jej po to, żeby dowiedzieć się, w jaki sposób historia Lili się zakończyła, ale po to, żeby do końca być przy tej niezwykłej dziewczynie. A rzeczywiście psychika Lili jest rzeczą wartą poznania. Narrator wszechwiedzący umożliwia czytelnikowi wejrzenie wgłąb Einara, który zaczyna dostrzegać w sobie pewne zmiany, w końcu pożądać ich, wcielać w życie - na końcu nawet uświadamiać sobie (i odbiorcy książki), że natura, do której dorósł, zawsze w nim tkwiła. Zepchnięta na bok, przytłumiona przez społeczne wymagania oraz zasady miała w końcu szansę się obudzić, a sprzyjające warunki pozwoliły jej na to, żeby wyrosła, dojrzała, zakwitła. Dziewczyna z portretu jest dla mnie przede wszystkim szkicem o psychice. Nigdy wcześniej nie miałam do czynienia z opisem tego, co czuje osoba, która nie widzi połączenia między swoim ciałem i psychiką, która dostrzega w sobie problem niezgodności psychiki i ciała. W którymś momencie Einar sam sięga po książki i opis jego drogi do zrozumienia siebie jest prawdziwie wzruszający. Ciekawi mnie - o czym pisałam już we wstępie - w jaki sposób problem ten zostanie uchwycony na dużym ekranie, jak medium filmu przeniesie trudną materię wewnętrznych przeżyć bohatera na konkretnego aktora, na obraz, na gest i wypowiadane kwestie.

Prawdą jest, że Dziewczyna z portretu to historia bardzo liryczna. Trudno szukać w niej zwrotów akcji, ponieważ to opowieść o sporach wewnętrznych. Nie tylko Lili, ale także Grety, żony malarza. To właściwie druga pierwszoplanowa postać i będę się tego zdania bardzo mocno trzymać. Bez Grety nie zdarzyłoby się nic, żadna decyzja nie zostałaby podjęta, brakłoby bodźca, od którego wszystko się zaczęło. Nadal nie do końca jasne są dla mnie wszystkie motywacje Grety, która nie dość, że jako pierwsza przejrzała prawdziwą naturę swojego męża, wspierała go i poprowadziła aż ku korekcie płci, ale była też w tej decyzji stanowcza, chyba bardziej niej pewna niż sama Lili. Krótkie rysy, fragmenty dotyczące przeszłości obojga bohaterów tworzą tak naprawdę nie tylko historię tytułowej Dziewczyny z portretu, ale też osobną opowieść o dziewczynie, która namalowała obraz.

Pełna opinia: http://pannakac-pisze.blogspot.com/2016/01/dziewczyna-z-portretu-david-ebershoff.html

Podchodziłam do tej książki z bardzo pozytywnymi emocjami. Z jakiegoś powodu czułam, że historia do mnie przemówi, że poruszy mnie i że będę nią zachwycona. Tak zaczynać lekturę - to dobre, a jednocześnie niezwykle ryzykowne posunięcie. Nie zawiodłam się jednak na swoich przeczuciach i podejrzeniach, co mogę napisać otwarcie. Przed rozpoczęciem książki miałam już za sobą...