To pierwsza książka z cyklu o komisarzu paryskiej Policji Śledczej, którą miałam okazję przeczytać. Nie jestem wytrawną czytelniczką kryminałów, choć lubię po jakiś sięgnąć w gorącą letnią noc, kiedy i tak nie można zasnąć albo podczas podróży w przedziale pociągu, gdzie każdy nieznajomy może być zabójcą... No dobrze, troszkę przesadziłam, raczej nie podejrzewam każdego napotkanego o mordercze skłonności.

Wracając do książki, kryminał "Rewolwer Maigreta" jest stary i dobry i są to dla mnie wartości niemal nierozerwalne. Ogromnie lubię kiedy powieść kryminalna językiem, charakterem i "obyczajowością" trąci nieco myszką.

Czytając o sprawie trupa w kufrze na dworcu kolejowym i wiążacej się z tym kradzieży rewolweru inspektora co rusz wstępujemy do paryskich kafejek na kieliszek aperitifu, drzwi do wielorodzinnych czynszówek otwierają nam konsjeży, mężczyźni - oficerowie policji, lekarze, prawnicy prawie wszyscy bez wyjątku są szarmanccy i taktowni, kobiety - nienagannie eleganckie. Co prawda mężczyznom zdarza się od czasu do czasu zaklnąć ale robią to albo pod nosem albo wyłącznie we własnych myślach.

I choć gdzieś pomiędzy kieliszkiem pastisu a proszoną kolacją (puree z łososia) pada strzał i ginie człowiek, to - zdaje się - nikt, nawet zabójca, nie zdjął ani na chwilę swoich białych rękawiczek.

Całościowo patrząc, oceniam książkę pozytywnie, głównie za styl i wyrazistość. Sama sprawa rewolweru Magreita może nie jest arcytrudna i rozwiązanie nasuwa się samo przed zakończeniem, ale mimo to doczytałam do końca i sięgnę jeszcze po przygody paryskiego inspektora. Choć, już zupełnie na marginesie, i tak wolę H. Poirota;)

To pierwsza książka z cyklu o komisarzu paryskiej Policji Śledczej, którą miałam okazję przeczytać. Nie jestem wytrawną czytelniczką kryminałów, choć lubię po jakiś sięgnąć w gorącą letnią noc, kiedy i tak nie można zasnąć albo podczas podróży w przedziale pociągu, gdzie każdy nieznajomy może być zabójcą... No dobrze, troszkę przesadziłam, raczej nie podejrzewam każdego...