Sięgnęłam po książkę w poszukiwaniu wiedzy, z radością, że wreszcie ukazała się pozycja, która opisze sprawę Marchwickich bez przekłamań i pozwoli mi ugruntować własny pogląd w tym temacie.
Książka jest napisana z rozmachem, bogata w fakty, dopracowana pod względem warsztatu. Stanowi reportaż o śledztwie i procesie, o przyczynach i sposobach "polowania na wampira" i w tych kwestiach daje odpowiedzi na wiele pytań - z jakich to wybitnie pozaprocesowych przyczyn uznano Marchwickiego za wampira i jakie były zamówienia polityczne wobec śledztwa. Być może, gdyby jedną z ofiar nie była Jolanta Gierek, potoczyłoby się ono inaczej. Przerażają pewne fakty ze śledztwa - np. to, że dla podniesienia statystycznych słupków wykrywalności postanowiono "przyszyć" skazanemu i już oczekującemu na wykonanie wyroku Marchwickiemu morderstwa, których nie popełnił, bo Gruba uznał, że wampira i tak powieszą, a niewykryte sprawy będą statystycznie zakończone jako wykryte. Jest oczywiste, że w obecnym systemie prawnym ten proces miałby inny przebieg i inne byłoby jego zakończenie. I nie dlatego, że kserografów ci u nas dostatek, a akta byłyby udostępniane obrońcom oskarżonych na każde ich życzenie.

W książce zabrakło mi trzech elementów.

Po pierwsze - brak opisu materiału dowodowego, jakim dysponowali śledczy przy poszczególnych zabójstwach, czyli ślady i dowody rzeczowe na miejscach zdarzeń, alibi oskarżonych i jego weryfikacja itp. Jedyne, co wychwyciłam, to że na żadnej z ofiar nie ujawniono odcisków palców Zdzisława Marchwickiego i że Piotr Olszowy nie miał alibi na moment zabójstwa Jadwigi Kuci. Wbrew opisom reklamującym książkę, jakoby Autor wyjaśniał jedną z największych tajemnic w dziejach polskiej kryminalistyki, tajemnica pozostaje niewyjaśniona. Autor proponuje, abyśmy sami odpowiedzieli sobie na pytanie co do tożsamości wampira. Nie można tego jednak uczynić, nie znając wszystkich faktów, w przeciwieństwie do Autora, który przedarł się przez całość akt sprawy.

Po drugie - brak opisu poszczególnych zdarzeń, działań podjętych po ujawnieniu każdego z zabójstw, przybliżenia sylwetek ofiar (oprócz Anny Mycek i Jadwigi Kuci). Na końcu książki jest kalendarium, a oczekiwałam pewnego uporządkowania stanu faktycznego będącego przedmiotem śledztwa, już w treści, szczególnie, że Autor chronologią zdarzeń się nie kieruje.

Po trzecie - brak jakiejkolwiek dokumentacji fotograficznej. Jasne, że na google street view i w Wikipedii można odnaleźć prawie wszystko, ale w książce traktującej o faktach taka dokumentacja powinna być obowiązkowo, dla wzrokowców z XX wieku, którzy lubią papier bardziej niż ekran, takich jak ja.

Sięgnęłam po książkę w poszukiwaniu wiedzy, z radością, że wreszcie ukazała się pozycja, która opisze sprawę Marchwickich bez przekłamań i pozwoli mi ugruntować własny pogląd w tym temacie.
Książka jest napisana z rozmachem, bogata w fakty, dopracowana pod względem warsztatu. Stanowi reportaż o śledztwie i procesie, o przyczynach i sposobach "polowania na wampira" i w tych...