Jedna z najbardziej mocnych, okrutnych i wstrętnych historii jaką przeczytałam. Po prostu ogromnie mnie zasmuciła i skłoniła do przemyśleń. O wojnie i jej konsekwencjach powiedziano już chyba wszystko, lecz Anna Dziewit-Meller w sposób subtelny podjęła się tematu druzgocącego i łamiącego nasze serca.
Anna Dziewit-Meller to dziennikarka i pisarka bardzo bliska memu sercu, ponieważ od lat oglądam jej kanał na youtube o książkach i uwielbiam słuchać jej rekomendacji czytelniczych. Dlatego tym chętniej sięgnęłam po jej kolejną powieść, choć miałam obawy, bo dotyczy trudnego i smutnego tematu. Z autorką łączy mnie jeszcze jedna rzecz, a mianowicie Śląsk. Obie pochodzimy ze Śląska, a tą śląskość w „Górze Tajget” można było wyczuć. Przykładem tego jest fragment w książce napisany po Śląsku.
Głównym bohaterem opowieści jest mężczyzna - Sebastian Kowolik. Poznajemy go w najpiękniejszym momencie w życiu człowieka, w chwili narodzin jego córeczki. Małgosia skrada serce swojego taty od pierwszej sekundy życia. Sebastian pracuje jako farmaceuta i wiedzie skromne, zwyczajne życie z malutkim dzieckiem u boku. Narodziny pierworodnej przewartościują jego poglądy na świat, a jedynym punktem dla mężczyzny staje się ciągły strach o zdrowie córeczki. Pragnie dać jej wszystko czego zapragnie i chronić ją przez niebezpiecznym światem.
Pewnego dnia spotyka swojego dawnego nauczyciela – Pana Zgierskiego – który prosi go o pomoc w smutnej i zagadkowej sprawie. Sebastian niechętnie, ale przystaje na ową propozycję. Ma on upamiętniać godność dzieci zmarłych dawno i w dziwnych okolicznościach. Propozycja przychodzi w momencie zostania tatą, a więc Sebastian czuje się w obowiązku dowiedzenia się o co chodzi z tymi zmarłymi dziećmi. Tego co się dowiaduje jest niewyobrażalnie drastyczne i dramatyczne. Otóż mężczyzna poszukuje odpowiedzi, docieka i stara się powiązać znaczenie szpitala z masową śmiercią dzieci.
Autorka pokazała w książce pod pretekstem ukazania życia zwykłego mężczyzny, obraz funkcjonowania szpitali dla psychicznie chorych i eksperymentach na dzieciach, jakie miały miejsce. Możemy dowiedzieć się jak traktowano bezbronne, niewinne dzieci i co kryło się za murami szpitala. Poznajemy wspomnienia pewnego dziadka oraz historię Gertrudy Luben.
„Góra Tajget” to nie jest typowa powieść. Zahacza ona trochę o kryminał, trochę o powieść historyczną a trochę o reportaż. Głównym temat opowieści jest lęk. Lęk o nowonarodzoną córkę, lęk o przyszłość, lęk o dowiedzeniu się prawdy i zmierzeniu z trudnymi zdarzeniami z przeszłości oraz lęk o ludzi z przyszłości.
Pomysł połączenia współczesności i przeszłości w tak trudnym i ważnym temacie uważam za genialny. Natomiast niestety ta książka była dla mnie momentami niezrozumiała, wątki chaotycznie się zmieniały, a język czasami był zbyt prosty i łatwy w odniesieniu do tak makabrycznego tematu. Teoretycznie po ukończeniu książki niby byłam poruszona, niby mi się lektura spodobała, a jednocześnie czułam że czegoś tu brakuje. Że temat nie został dostatecznie opisany, przedyskutowany i przeanalizowany. Mam jednak nadzieje, że kiedyś Anna Dziewit-Meller dopisze kontynuację tej opowieści i rozszerzy temat bardziej skupiając się na samych szpitalach i mieszkających w nich dzieciach bardziej charakterologicznie i historycznie niż obyczajowo.
Ogólnie polecam sięgnąć po lekturę „Góry Tajget” aby zanurzyć się w kameralnej historii o zabójstwach, niszczeniu bezbronnych dzieci i tłamszeniu ludzi. Opowieść nie do uwierzenia, ale ukazana subtelnie, łagodnie i niejednoznacznie. Polecam wszystkim którzy lubią czytać o Śląsku, śledzić losy historyczne i społeczne ludzi oraz poznać tajemnice z przeszłości.

Jedna z najbardziej mocnych, okrutnych i wstrętnych historii jaką przeczytałam. Po prostu ogromnie mnie zasmuciła i skłoniła do przemyśleń. O wojnie i jej konsekwencjach powiedziano już chyba wszystko, lecz Anna Dziewit-Meller w sposób subtelny podjęła się tematu druzgocącego i łamiącego nasze serca.
Anna Dziewit-Meller to dziennikarka i pisarka bardzo bliska memu sercu,...