Wstęp nie zapowiadał wcale zbyt fascynującej lektury - ot, kolejna pozycja, w której lekarz (w tym wypadku chirurg) opowiada o medycynie. Nic nowego, prawda? Co więcej zazwyczaj w swoich opowieściach medycy koncentrują się na jakichś wybranych przypadkach ze swojej zazwyczaj długoletniej praktyki i o ile czasami wypada to nieźle, czasami jest jednak zarzynane przez brak najzwyklejszego w świecie literackiego błysku. I tak w zasadzie... Nie dość, że u Gawande tej iskry też specjalnie nie widać, to również headlinerami są wypadki i przypadki zza stołu chirurgicznego (i nie tylko) autora - z taką różnicą, że w chwili pisania kończył rezydenturę i wybitnego doświadczenia jeszcze nie miał. A jednak... Jest dobrze. Nawet bardzo.

Cała książka podzielona jest na trzy sekcje i nie mogę oprzeć się wrażeniu, że z każda kolejna przeznaczona jest dla nieco innego odbiorcy. W pierwszej najlepiej odnaleźć powinni się pacjenci (choć może odnaleźć to nie jest najlepsze stwierdzenie..) - bo Gawande całkowicie niszczy etos lekarza jako człowieka pewnego siebie, pełnego wiedzy i nieomylnego (o ile takowy jeszcze istniał...) i wyraźnie wskazuje, że to są nadal ludzie popełniający błędy. Masę błędów. Do tego podatni na typowe manipulacje zewnętrzne (rozdział o narodowym zjeździe chirurgów będącym de facto wielką prezentacją handlową), jak i depresje i jej skutki. Kończąc tę część jako człowiek bezpośrednio związany z tematem zacząłem się zastanawiać, czy przypadkiem Gawande nie nawrzucał za dużo kamyków do lekarskiego ogródka - w końcu może lepiej by było, gdyby pacjenci przychodzili do lekarza z przekonaniem o jego wiedzy i nieomylności - nawet nie tyle by zaspokajać ich próżność, a dla większego spokoju chorych... W końcu czy nie lepiej kłaść się na stół nie wiedząc, że operator raptem dwa miesiące temu został przywrócony do pracy po długotrwałym epizodzie depresyjnym i to dopiero trzecia operacja od trzech lat... Druga część traktuje o zagadkowych i nie do końca wyjaśnionych przypadkach, z którymi medycyna nie zawsze umie sobie poradzić, przy czym różni się ona od choćby seriali medycznych tym, że dobór ich jest mocno niecodzienny. Bo nie ma tu ani słowa o wyjątkowo rzadkich chorobach widocznych podczas czasu aktywności zawodowej lekarza zazwyczaj tylko w podręcznikach, a banalnych, wręcz codziennych niedogodnościach jak otyłość i nadmierny apetyt, nudności, czerwienienie się czy najzwyklejszy w świecie ból. Ta część z kolei najbardziej powinna przypaść do gustu wszystkim okołomedycznym - czy to ze względu na ciekawe przykłady, czy sam fakt omawianej tematyki; koniec końców nie jest to oderwane od rzeczywistości, jak niektóre przypadki pewnego wrednego doktora z laseczką ;) No i część trzecia, przeznaczona już dla każdego - omawiająca zgodnie z nazwą niepewność towarzysząca lekarzom na każdym kroku. I tego powinni być świadomi zarówno lekarze, jak i pacjenci - pierwsi by albo nie zapominali, że są tylko ludźmi, a wszystkie ich decyzje są obarczone istotnym ryzykiem bądź zupełnie przeciwnie - żeby nie obarczali się nadmiernym poczuciem winy za błędy, nie zawsze wynikające z ich złej woli bądź niedopatrzenia; drudzy by (na pierwszy rzut oka paradoksalnie względem tego, o czym wspomniałem przy części pierwszej) nie oczekiwali od lekarzy cudów i zrozumieli niepewność, jaka towarzyszy im przy pracy. W końcu ciało ludzkie nie jest kostką lodu... ;)

Podsumowując - zostałem przez Gawande miło zaskoczony. Może nie warsztatem literackim - ot, solidne wyrobnictwo wsparte najpewniej solidną redakcją - może nie oryginalnością... W zasadzie niczym konkretnym - poza samym faktem, że 'Komplikacje' czyta się szybko i z autentycznym zaciekawieniem. Znajdą tu coś dla siebie zarówno pacjenci, jak i medycy. Chyba nawet bardziej medycy - w końcu oni są zarówno lekarzami, jak i pacjentami ;)

Wstęp nie zapowiadał wcale zbyt fascynującej lektury - ot, kolejna pozycja, w której lekarz (w tym wypadku chirurg) opowiada o medycynie. Nic nowego, prawda? Co więcej zazwyczaj w swoich opowieściach medycy koncentrują się na jakichś wybranych przypadkach ze swojej zazwyczaj długoletniej praktyki i o ile czasami wypada to nieźle, czasami jest jednak zarzynane przez brak...