Ostatnia część z cyklu książek o księdzu Groserze. Bardzo polubiłam te opowieści i bardzo doceniam kunszt pisarski autora. Jestem tym bardzo milo zaskoczona.

Styl i język autora bardzo mi odpowiada. Jan Grzegorczyk zawarł w swej powieści przekrój tak wielu zachowań i postaw ludzkich, że aż trudno uwierzyć, że udało mu się to wszystko zmieścić na 360 stronach. Nikt nie jest do końca zły, nikt nie jest do końca dobry. Jak to w życiu, każdy ma swoje za uszami. Są złośliwi księża, są ciężarne siostry zakonne. Cudownie pokazane jest to, że osoba duchowna, ksiądz czy siostra zakonna, to też człowiek, a może nawet – że to zwłaszcza człowiek, a dopiero potem ksiądz czy zakonnica.
W powieści mamy zarówno momenty zabawne, zaskakujące, smutne. I ksiądz, i przeciętny Kowalski, mają swoje życie, w którym raz nas coś zaskakuje miło, innym razem przynosi rozczarowanie. Fabuła jest niesamowicie bogata, mamy tu wiele wątków, które jednak zgrabnie łączą się w jedną, spójną całość.

Księdza Grosera lubię za wiele rzeczy, ale między innymi za jego dążenie do dostrzegania pozytywnych cech nawet u wroga i za to, że problemów duchowieństwa nie zamiata pod dywan, ale próbuje się z tym zmierzyć, na ile możliwości mu pozwalają. Nie odcina się on od tej ludzkiej strony duchowieństwa, zdaje sobie sprawę z grzeszności księży, ale wie, że nie wszystko im jednak przystoi. Nie potępia tych zbaczających z drogi, ale też ich nie usprawiedliwia.

Podoba mi się to, że choć autor jest katolikiem a fabuła obraca się wokół księży i Kościoła, to książka nie jest ‘ewangelizująca’. Tak jak są książki, w których bohaterem jest detektyw i widzimy jego życie w policji, tak tu bohaterem jest ksiądz i widzimy jego codzienne sprawy wśród ludzi i w Kościele.

I raz jeszcze wrócę do tego, że podoba mi się styl autora i to jak on pisze. Z wielką przyjemnością sięgnę po inne książki tego autora.

Ostatnia część z cyklu książek o księdzu Groserze. Bardzo polubiłam te opowieści i bardzo doceniam kunszt pisarski autora. Jestem tym bardzo milo zaskoczona.

Styl i język autora bardzo mi odpowiada. Jan Grzegorczyk zawarł w swej powieści przekrój tak wielu zachowań i postaw ludzkich, że aż trudno uwierzyć, że udało mu się to wszystko zmieścić na 360 stronach. Nikt nie jest...