Powieść rozpięta między wschodem a zachodem, między kolorem słów a poszukiwaniem piękna. W tle morderstwo i rozmowy o naturze piękna. Dodatkowo nietypowy styl i dostajemy książkę wyjątkową, ale po kolei.

Świat XVII wiecznego Stambułu, stolica imperium u szczytu potęgi, a w niej miniaturzyści, tworzący sztukę wyjątkową, sztukę dziś mało rozumianą i nieco chyba zapomnianą. Koran zabrania ilustracji samych w sobie, zatem sztuka i umiłowanie piękna znajdują ujście w kaligrafii i pięknym miniaturach, zdobiących tekst. Osmańscy miniaturzyści rozpięci są jednak pomiędzy wschodem i zachodem, pomiędzy sztuką Heratu, Chin i Indii z jednej strony, a z drugiej zapatrzeni w Europejską sztuką naśladowania rzeczywistości. Ten świat osmańskich miniatur właśnie się zamyka, po stosunkowo krótkim okresie rozkwitu, stopniowo zaniknie, a my będziemy naśmiewać się z artystów którzy nie rozumieli perspektywy. Z artystów którzy gdy rysowali drzewo, nie odzwierciedlali jakiegoś szczególnego drzewa, a starali się oddać jego znaczenie. Artyści zapatrzeni w drobne niuanse.
Ich rozmowy o naturze sztuki, piękna, miłości, relacji mistrz-uczeń, mi najbardziej utkwiły w głowie.

Książka która powoli wciąga (trudno mi było przejść pierwszych kilka rozdziałów), osnuta na dramacie morderstwa, do tego brawurowo poprowadzona (każdy z rozdział z perspektywy innej osoby albo - uwaga - przedmiotu).

Zakończenie w stylu który lubię. Koniec czegoś wielkiego, jeśli nawet tylko dla ludzi którzy tworzyli swoje miniatury.

Powieść rozpięta między wschodem a zachodem, między kolorem słów a poszukiwaniem piękna. W tle morderstwo i rozmowy o naturze piękna. Dodatkowo nietypowy styl i dostajemy książkę wyjątkową, ale po kolei.

Świat XVII wiecznego Stambułu, stolica imperium u szczytu potęgi, a w niej miniaturzyści, tworzący sztukę wyjątkową, sztukę dziś mało rozumianą i nieco chyba zapomnianą. ...