Autentycznie nie wiem, jak napisać o tej książce, żeby nie wyszło na to, że jestem zachwycona z powodów zupełnie nieobiektywnych.

Klaudia Adamowicz podjęła się niełatwego zadania - visual kei jest nurtem niszowym w Japonii, a w Europie jest marginesem marginesu całej wesołej karuzeli popkultury, której fani zwykle nie mają zacięcia do analizowania, dlaczego rzesze pięknych, androginicznych, nierealnych postaci budzą tak silne emocje. Źródeł w zasadzie nie ma, a na dokładkę visual kei operuje w estetyce i kontekście podwójnie egzotycznym. Jak uchwycić te wszystkie wątki, jak rozdzielić złożony fenomen na części składowe, pokazać go w perspektywie japońskiej i jeszcze zaprezentować, dlaczego jest tak niezwykły w perspektywie zachodniej?

I młoda badaczka wyszła z tego obronną ręką. Jasne, że dla kogoś, kto w zasadzie wychował się na Dir en Grey i pokrewnych naukowe analizy blogów muzyków z LaReine czy video Malize Mizer mogą budzić zaskoczenie - bo sukienkach Many zwykle nie myśli się w kontekście precyzyjnie zaplanowanego komunikatu. A Klaudia Adamowicz przekonuje, że estetyka visual kei, rozbudowana i przerysowana tak, że zostawia odbiorcę zbyt oszołomionego, żeby się zastanawiać nad jej elementami, to fenomen sam w sobie i warto go analizować. Ba, ja po przejrzeniu spisu treści miałam ochotę kwiczeć jak fangirl: jest tu i historia, i analiza wizerunku mężczyzny w kulturze japońskiej w ogóle, i analiza tego, co składa się na estetykę visual kei, od elementów tradycyjnej kultury japońskiej na czele z kabuki, skończywszy na olśniewających, zdumiewających i bardzo swobodnych przetworzeniach zapożyczeń z kultury zachodniej. Do wiadomości innych fangirli: o fanservice też jest.

Może styl naukowy autorki bardziej przypomina to, jak się pracę magisterską niż to, jak powinna brzmieć naukowa publikacja, ale to też nie musi być wada, jeśli zachęci szersze grono odbiorców do sięgnięcia po tę książkę. Może refleksje mogłyby być "bardziej", ale trzeba oddać Adamowicz, że swoją publikacją dopiero "zadrasnęła powierzchnię" i bardzo wyraźnie to podkreśliła - prawdopodobnie gdyby zaproponowała nam dogłębną analizę, monografia rozrosłaby się do dwóch tomów. I nie ukrywam, że dwa tomy sprawiłyby mi nieopisaną przyjemność.
Poproszę więcej.

Autentycznie nie wiem, jak napisać o tej książce, żeby nie wyszło na to, że jestem zachwycona z powodów zupełnie nieobiektywnych.

Klaudia Adamowicz podjęła się niełatwego zadania - visual kei jest nurtem niszowym w Japonii, a w Europie jest marginesem marginesu całej wesołej karuzeli popkultury, której fani zwykle nie mają zacięcia do analizowania, dlaczego rzesze...