W "Viper" Jamie Begley nie tylko kontynuuje historię Last Riders, ale również przenosi czytelnika w głąb emocjonalnego labiryntu, gdzie miłość, zdrada i odkupienie splatają się w nierozerwalną sieć losów bohaterów. Winter Simmons, dyrektorka w liceum, wiedzie spokojne życie, dopóki nie odkrywa prawdziwej tożsamości mężczyzny, z którym spotykała się przez dwa lata. Loker James, znany jako Viper, prezes klubu motocyklowego Last Riders, ukrywał swoją przeszłość przed Winter, aby odkryć grzechy jej rodziny. Kobieta nie mogąc wybaczyć mu kłamstwa i zabawy jej uczuciami- odcina się od niego. Jednak tragedia zmusza ich do ponownego spotkania i zmierzenia się z prawdą i swoimi uczuciami.
Jednym z najmocniejszych punktów tej powieści jest sposób, w jaki autorka wykreowała świat motocyklowego klubu. Członkowie Last Riders nie są tylko postaciami drugoplanowymi, ale integralną częścią historii, która dodaje głębi i autentyczności narracji. Solidarność i lojalność, które łączą tych mężczyzn, tworzą silną więź, która służy jako kontrast dla złożoności ich życia osobistego. Sceny erotyczne, choć intensywne, nie są tu jedynie dla samego efektu. Stanowią one integralną część rozwoju relacji między Winter i Viperem, pozwalając czytelnikowi zagłębić się w ich intymność i emocje. Ponadto, "Viper" dotyka także trudnych tematów, takich jak zdrada i odkupienie. Poprzez losy głównych bohaterów, czytelnik jest skłaniany do refleksji nad naturą ludzkich relacji, decyzji i konsekwencji.
"Viper" to nie tylko romans pełen napięcia i emocji, ale także historia o zaufaniu, przebaczeniu i odnalezieniu drogi do szczęścia w najmniej spodziewanych miejscach. Dla miłośników intensywnych powieści o miłości i przemianie, ta książka będzie świetną lekturą

W "Viper" Jamie Begley nie tylko kontynuuje historię Last Riders, ale również przenosi czytelnika w głąb emocjonalnego labiryntu, gdzie miłość, zdrada i odkupienie splatają się w nierozerwalną sieć losów bohaterów. Winter Simmons, dyrektorka w liceum, wiedzie spokojne życie, dopóki nie odkrywa prawdziwej tożsamości mężczyzny, z którym spotykała się przez dwa lata. Loker...

Nie do końca było to, to czego się spodziewałam. Katów uwielbiam, a tej serii nie zamierzam raczej kontynuować.

Nie do końca było to, to czego się spodziewałam. Katów uwielbiam, a tej serii nie zamierzam raczej kontynuować.

Viper, Shade i Gavin to moi ulubieńcy :D

Viper, Shade i Gavin to moi ulubieńcy :D

Po przeczytaniu pierwszego tomu serii „The Last Riders” mój zapał dotyczący tej serii nieco opadł. Wbrew pozorom i pomimo wielu naprawdę różnych opinii opowieść Razera nie była taka zła, niemniej przez to już do „Vipera” podchodziłam nieco inaczej - tak szczerze mówiąc, czytałam trochę z obowiązku, bo to przecież książka do recenzji, i musiałam ją poznać, by ją ocenić.

I tutaj zostałam naprawdę miło zaskoczona, bo „Viper” to zdecydowanie lepsza odsłona tej serii. To historia, która już nie była napisana tak „surowo”, jak poprzedni tom i też znalazłam tu dużo więcej emocji, właściwie od samego początku.

Tytułowy Viper to prezes kluby motocyklowego, który przez jakiś czas żył w mieście, przedstawiając się jako ktoś zupełnie inny. Jako Loker James był w „związku” z Winter - dyrektorką szkoły. Choć ich relacja nigdy nie wskoczyła na wyższy poziom, to kobieta poczuła się bardzo zraniona tym, że ją wykorzystywał do zbierania informacji i tak zwyczajnie oszukiwał.

Gdy wszystko wychodzi na jaw, Winter postanawia raz na zawsze zakończyć znajomość z Viperem. Niestety nie jest w stanie przewidzieć tego, co szykuje dla niej życie - a ono wystawi ją na wiele prób.

***

Myślę, że każdy, kto kiedykolwiek czytał książki o motocyklistach, musi zdawać sobie sprawę, że te historie są specyficzne i po prostu trzeba je lubić.

„Viper” to historia, w której mamy bohaterów pełnych pasji i przekonania o słuszności swoich wyborów. Zwłaszcza Viper, to taki mężczyzna, który potrafił mnie naprawdę wkurzyć. Ale miał też swoje dobre strony, jak ta, w których troska o dobro Winter wychodziła na pierwszy plan.

Opowieść Winter i Vipera z pewnością nie należy do grzecznych. Wiele w niej namiętności, ale też strachu i adrenaliny.

Mnie się podobała i teraz z niecierpliwością wyczekuje na chwilę, gdy będę miała czas zabrać się za kolejny tom tej serii i jestem ciekawa, czy kolejny z członków klubu motocyklowego „The Last Riders” będzie w stanie mnie do siebie przekonać!

Po przeczytaniu pierwszego tomu serii „The Last Riders” mój zapał dotyczący tej serii nieco opadł. Wbrew pozorom i pomimo wielu naprawdę różnych opinii opowieść Razera nie była taka zła, niemniej przez to już do „Vipera” podchodziłam nieco inaczej - tak szczerze mówiąc, czytałam trochę z obowiązku, bo to przecież książka do recenzji, i musiałam ją poznać, by ją ocenić.

I...

Cóż - nadal nie jest to coś, co mi się spodobało, czytając fanowskie tłumaczenie, ale na pewno jest lepiej niż w 1 tomie. Ciągle uważam, że ta książka traci przez słabe tłumaczenie, momentami aż zgrzytałam zębami i zastanawiałam się, czy nie dało się tego lepiej napisać, żeby nie brzmiało jak spod pióra jakieś nastolatki z Wattpada, ale cóż - nie można mieć wszystkiego.

Muszę przyznać, że dobranie bohaterów w tej części jest dosyć nietypowe, ale bardzo ciekawe. Nie spodziewałam się, że autorka sparuje prezesa klubu z dyrektorką szkoły, ale po dłuższym namyśle - to totalnie do siebie pasuje! Dwa krańce świata, a jednak coś zaiskrzyło! W tej częście sporo się dzieje, jest dużo akcji i cóż - może jestem okrutna, ale tropem, który lubię w romansach to ten, gdy życie kobiety jest zagrożone, a faceci są niczym rycerze w lśniącej zbroi. Tutaj za konie robią co prawda motocykle, ale to w niczym nie przeszkadza, bo książka dostarcza tego wszystkiego i jeszcze więcej!

Nie zmienia to jednak faktu, że nadal czegoś mi w tych książkach brakuje, co dostałam, czytając fanowskie tłumaczenia. Nie wiem, może przeczytałam w międzyczasie tyle innych książek, że zmieniła mi się już perspektywa? W każdym razie lekki, prosty styl autorki sprawia, że książkę czyta się płynnie i bardzo szybko. Zresztą to nie są długie pozycje - na upartego, dałoby się ją przeczytać w jedno wolne popołudnie. Mimo wszystko polecam, na pewno ta seria stoi na wyższym poziomie niż, o zgrozo, próby tworzenia serii przez polskie autorki.

Cóż - nadal nie jest to coś, co mi się spodobało, czytając fanowskie tłumaczenie, ale na pewno jest lepiej niż w 1 tomie. Ciągle uważam, że ta książka traci przez słabe tłumaczenie, momentami aż zgrzytałam zębami i zastanawiałam się, czy nie dało się tego lepiej napisać, żeby nie brzmiało jak spod pióra jakieś nastolatki z Wattpada, ale cóż - nie można mieć...

A przy okazji.. zostawiam kilka zdań o „Viper” @authorjamiebegley . To drugi tom serii i moim zdaniem, zdecydowanie lepszy. Na pewno kreacja bohaterów jest ciekawsza, bardziej wyrazista i dosadna. Czuć tu dwa twarde charakterki, które potrafią postawić na swoje. Mimo wszystko i wszystkich.
W tym tomie poczułam również mocny motocyklowy klimat. Imprezy, jedna wielka rodzina i twarde zasady.
Winter to postać, która trafia w „ten świat” nie z własnej woli. I zdecydowanie nie odnajduje się w tym systemie. Viper za to nieświadomie pokazuje jej, że ich życie to coś więcej, jak alkohol i seks. Choć tego sobie nie odmawiają. Ich styl życia to wyzwolenie i robienie tego na co maja ochotę. Dokąd ją to wszystko zaprowadzi. No właśnie!
.
Całkiem dobrze się przy niej bawiłam. Jest w niej coś, co powodowało, że czytałam ją z przyjemnością i ciekawością. Myślę, że dobrze będę ją wspominać, ale to nie jest ten typ książki, którą pamięta się na wieki. Przynajmniej w odczuciu starego wyjadacza. Zabrakło mi tu większych emocji. Jakiegoś momentu „bum”, czegoś co zrobiłoby efekt „wow”.
Nie wywołała we mnie stanu, w którym chciałabym krzyczeć „musicie to przeczytać”. Raczej zamknęłam i pomyślałam „koniec, co by tu wziąć kolejnego?”.
.
Śmiało mogę polecić fanom motocyklowych klimatów 😋

A przy okazji.. zostawiam kilka zdań o „Viper” @authorjamiebegley . To drugi tom serii i moim zdaniem, zdecydowanie lepszy. Na pewno kreacja bohaterów jest ciekawsza, bardziej wyrazista i dosadna. Czuć tu dwa twarde charakterki, które potrafią postawić na swoje. Mimo wszystko i wszystkich.
W tym tomie poczułam również mocny motocyklowy klimat. Imprezy, jedna wielka rodzina...

Jest już duży postęp między pierwszą, a drugim tomem. W tej części są lepiej przedstawieni i napisani bohaterowie. Wąteki ciekawe i dobrze rozpisane. Na pewno ta książka nie będzie moją ulubioną, ale dobrze mi się ją czytało i nie potrafiłam się się oderwać. Mam nadzieję, że kolejne tomu będę co raz lepsze. Z chęcią po nie sięgnę.

Jest już duży postęp między pierwszą, a drugim tomem. W tej części są lepiej przedstawieni i napisani bohaterowie. Wąteki ciekawe i dobrze rozpisane. Na pewno ta książka nie będzie moją ulubioną, ale dobrze mi się ją czytało i nie potrafiłam się się oderwać. Mam nadzieję, że kolejne tomu będę co raz lepsze. Z chęcią po nie sięgnę.

„Viper” to drugi tom serii i chętnie po niego sięgnęłam, choć tym razem mniej więcej wiedziałam, czego mogę się spodziewać.
Relacja głównych bohaterów, a przede wszystkim ich uczucia, nie rozwijały się zbyt szybko. To mi się bardzo podobało. Jednakże ta historia nie opowiada tylko o losach Winter i tytułowego Viper’a, ale mamy tu bardzo dużo elementów z życia klubu, którego mężczyzna jest przywódcą. Ich zwyczaje nie zawsze wpasowywały się w mój gust czytelniczy, ale byłam na to przygotowana i starałam się, by to nie wpłynęło za bardzo na ocenę lektury, bo książka, jako całość, była w moim odczuciu bardzo dobra. Jest to romans z dość sporą ilością erotycznych scen.
Członkowie klubu, nie tylko mężczyźni, byli bardzo zgraną grupą, byli dla siebie rodziną i zawsze mogli na siebie liczyć. Jeden za wszystkich, wszyscy za jednego, jak to się mówi.
Jamie Begley nie serwuje wyłącznie romansu i słodkich uniesień, ale dzieje się tu znacznie więcej – w końcu mamy do czynienia z gangiem motocyklowym. Mamy zwroty akcji, nie jest to historia przewidywalna, no i na końcu udało się autorce mnie zaskoczyć!

Więc tak, jak najbardziej wam polecam tę książkę, ale radziłabym zacząć w odpowiedniej kolejności, bo natkniecie się tutaj na spojlery. Jedyne do czego się przyczepię, to ksywki pewnych… dam. W pierwszym tomie były w języku polskim, a tutaj… w większości w oryginale, ale zdarzało się, że bywały jednak przetłumaczone. Myślę, że „Viper” nie będzie lekturą dla każdego, ale moim zdaniem warto spróbować!

„Viper” to drugi tom serii i chętnie po niego sięgnęłam, choć tym razem mniej więcej wiedziałam, czego mogę się spodziewać.
Relacja głównych bohaterów, a przede wszystkim ich uczucia, nie rozwijały się zbyt szybko. To mi się bardzo podobało. Jednakże ta historia nie opowiada tylko o losach Winter i tytułowego Viper’a, ale mamy tu bardzo dużo elementów z życia klubu, którego...

„Miłość bliźniego nie powinna kończyć się wraz z wyjściem z kościoła, tylko trwać nieco dłużej.”

Winter nie miała pojęcia, że mężczyzna, z którym się spotykała to Viper – prezes klubu Last Riders. Ona jako dyrektorka nie może pozwolić sobie na zniszczenie reputacji. Tym bardziej, że Viper to potencjalny przestępca, a jakby tego było mało, zawiódł jej zaufanie. A on? Miał ważne powody, aby ukrywać swoją tożsamość. Teraz jego podwójne życie już nie ma sensu. Jednak co na to Winter?

Byłam bardzo ciekawa tej części serii o motocyklistach z Last Riders. I muszę przyznać, że zaciekawiła mnie ona bardziej, niż poprzednia. Moim zdaniem tutaj działo się nieco więcej i było po prostu dużo ciekawiej. Jednak mimo wszystko muszę przyznać, że po jej przeczytaniu mam niedosyt, bo wydaje mi się, że mogło być jeszcze lepiej.
Zacznę może od tego, że nie czułam tutaj emocji pomiędzy dwójką bohaterów. Odniosłam wrażenie, że nawet pojedyncze dialogi pomiędzy nimi były dość wymuszone. Brakowało mi u nich czegoś, co pokazałoby mi, że naprawdę ciągnie ich ku sobie i ta relacja ma jakiś głębszy sens. A prawda była taka, że nawet nie zorientowałam się, kiedy ponownie pomiędzy nimi coś zaczęło się dziać. Po prostu jakoś tak wyszło.
Jeżeli chodzi o klub, to kurde, nie bardzo mnie to kupiło. Muszę przyznać, że jakoś nie bardzo poczułam to, w jakim kierunku autorka chciała poprowadzić to wszystko, co działo się za ścianami klubu. Ale jeżeli chodzi o plusy, to wydaje mi się, że akcja jest bardziej dynamiczna. Dzieje się więcej, ale jednocześnie jest to wszystko o wiele lepiej poprowadzone niż w pierwszej części. O ile nie czułam tego czegoś pomiędzy bohaterami, o tyle muszę przyznać, że autorka zaskoczyła mnie tym, jak dobrze pokazała różnicę pomiędzy Viperem i Winter. A to było naprawdę umiejętnie pokazane.
„Viper” nie jest obszerną książką, jednak muszę przyznać, że mimo wszystko autorka ma naprawdę lekki styl. Pomimo tych niedociągnięć czytało mi się ją naprawdę szybko i nawet się nie spostrzegam, a już byłam na końcu tej historii. A to był naprawdę duży plus.

Podsumowując. „Viper” to w moim odczuciu lepsza część tej serii. Co prawda ma trochę niedoskonałości, jednak w ogólnym rozrachunku nie była to zła historia. Była akcja, bohaterowie z dwóch różnych światów. A styl autorki naprawdę sprzyjał czytaniu tej powieści. Jeżeli lubicie historie z motocyklistami na pierwszym planie to sięgnijcie po tę pozycję.

„Miłość bliźniego nie powinna kończyć się wraz z wyjściem z kościoła, tylko trwać nieco dłużej.”

Winter nie miała pojęcia, że mężczyzna, z którym się spotykała to Viper – prezes klubu Last Riders. Ona jako dyrektorka nie może pozwolić sobie na zniszczenie reputacji. Tym bardziej, że Viper to potencjalny przestępca, a jakby tego było mało, zawiódł jej zaufanie. A on? Miał...

„Miłość bliźniego nie powinna kończyć się wraz z wyjściem z kościoła, tylko trwać nieco dłużej”

Tak jak nazwa książki wskazuje, w drugim tomie serii The Last Riders poznajemy historię Vipera. To mężczyzna, który przez długi czas nie pokazał Winter swojej prawdziwej twarzy. Viper to jedynie ksywka i kryje się za nią wiele złych momentów. Choć Winter pokochała tego mężczyznę, on nigdy nie był na wyciągniecie ręki. Nie chciał się z nią wiązać, nie odwzajemniał jej uczuć aż nagle wszystko się zmieniło.

Po przeczytaniu pierwszego tomu byłam bardzo zawiedziona. Nie tego się spodziewałam, ale stwierdziłam, że dam szansę tej serii. Sięgnęłam po Vipera, aby się przekonać czy druga część będzie lepsza i muszę przyznać, że nieznacznie bardziej mi się podobała.

W książce są przedstawione dwa zupełnie inne światy. Winter jest dyrektorką szkoły w małej miejscowości i musi dbać o swoją reputację. Niefortunny wypadek zbliżył ją bardziej do Vipera. Niestety ludzie mieszkający w miasteczku nie potrafią pojąć jak taka młoda i mądra kobieta może zwrócić uwagę na jednego z członków klubu motocyklowego. Viper w oczach innych jest złem wcielonym i dlatego tracą do Winter coraz więcej szacunku.

Czytając tę historię zdałam sobie sprawę jak bardzo ludzie trzymają się stereotypów. Czy człowiek, który pracuje w szkole nie może być z osobą, którą kocha tylko dlatego, że inni widzą w niej złego człowieka? To przykre, że niektóre zawody narzucają pewne standardy i nie da się tego przeskoczyć.

Mam wrażenie, że ten tom serii jest bardziej dopracowany. Możemy lepiej poznać głównych bohaterów i przechodzimy z nimi przez wszystkie trudne chwile. Zauważyłam, że autorka lubi pisać książki, w których relacja rozwija się dość szybko i właśnie tak było. Nie ukrywam, że gdyby tempo nieco zwolniło to i historia bardziej przypadłaby mi do gustu.

Zdecydowałam się na przeczytanie trzeciego tomu. Druga część spodobała mi się bardziej niż pierwsza, więc mam nadzieję, że kolejna będzie jeszcze ciekawsza.

Jeśli nie czytaliście tej serii, to może Wam przypadnie do gustu. Ja mam nadzieję, że im dalej tym lepiej.

„Miłość bliźniego nie powinna kończyć się wraz z wyjściem z kościoła, tylko trwać nieco dłużej”

Tak jak nazwa książki wskazuje, w drugim tomie serii The Last Riders poznajemy historię Vipera. To mężczyzna, który przez długi czas nie pokazał Winter swojej prawdziwej twarzy. Viper to jedynie ksywka i kryje się za nią wiele złych momentów. Choć Winter pokochała tego...