Zbiór esejów Despentes, z widowiskowym środkowym palcem na okładce skierowanym w stronę czytelnika, wydany został po to, aby drażnić. Aby poddawać w wątpliwość, kwestionować i szydzić, a czasem po prostu kazać się pierdolić w dupę bez nawilżacza pewnym kulturowym normom, „prawdom” i pewnego rodzaju mentalności. Szanuję to. Despentes celnymi zdaniami wbija igły w nadmuchane baloniki uprzedzeń, bigoterii, mieszczańskiej moralności, fałszu, zakłamania, obłudy i podwójnych standardów. Podejmuje te „brzydkie” wątki feministyczne takie jak gwałt, prostytucja, pornografia, seksualność kobiet, ich masturbacja. I pisze z punktu widzenia praktyczki, a nie teoretyczki. Szanuję to nawet bardziej. Obnaża podwójne standardy nie tylko kultury patriarchalnej, która stawia kobiety w określonej pozycji, ale i samego feminizmu (francuskiego), który powiela tą strukturę, narzucając sobie te same podwójne standardy w odniesieniu do pewnych kobiet i tematów. Obnaża feministyczne, wikitimizyjące narracje na temat kobiet, które przeżyły gwałt, kobiet, które uprawiają prostytucję, kobiet nie dość atrakcyjnych, by funkcjonować w samach patriarchalnej ekonomii seksualnej, kobiet, którym się po prostu nie chce w niej funkcjonować – czyli wykonuje pracę, która jest rozpaczliwie potrzebna w polskiej myśli feministycznej i w polskiej feministycznej praktyce (kiedy ktoś ostatnio zajął się sprawą prostytucji w Polsce? Wiem, że jesteśmy dość zajęte rozpaczliwą walką o nędzne ochłapy prawa do aborcji, ale to nie znaczy, że nie powinnyśmy walczyć na innych frontach). Chociaż nie. Jesteśmy o tysiąc lat mentalnego rozwoju za daleko, żeby nadążyć za Despentes i jej tokiem myślowym, pojąć konsekwencje jej doświadczeń. Nie stać nas w Polsce na konsekwencje, bo zostaną wzięte za radykalizm (i może właśnie dlatego potrzebujemy radykalizmu, całkowitego braku przyzwolenia, cierpliwości, akceptacji na toksyczną męskość). W każdym razie to chyba najbardziej radykalna praca z zakresu ruchu sex positive, jaka jest dostępna na polskim rynku wydawniczym. Jestem w niej zakochana. Będę ją czytać, wciskać wszystkim znajomym, cytować, powoływać się na i się do niej masturbować. Co wszystkim zresztą polecam.

Zbiór esejów Despentes, z widowiskowym środkowym palcem na okładce skierowanym w stronę czytelnika, wydany został po to, aby drażnić. Aby poddawać w wątpliwość, kwestionować i szydzić, a czasem po prostu kazać się pierdolić w dupę bez nawilżacza pewnym kulturowym normom, „prawdom” i pewnego rodzaju mentalności. Szanuję to. Despentes celnymi zdaniami wbija igły w nadmuchane...