Książka napisana wierszem 4 wersowym. Czytanie staje się dość szybko monotonne. Pozycja chyb sprzed około 7 wieków. Dość negatywów. "Pieśń o Nibelungach" i "Pieśń o Rolandzie" to dzieła leżące u podstaw rycerskości znanej obecnie w wielu pozycjach artystycznych bazujących na kulturze średniowiecza. Jest to podstawa literatury fantasy. Bez rycerzy, dam ich serc i smoków cała fałąź literacka nie miałaby miejsca. Myślałem żeby dać 9, ale w pełni zasługuje na maksa jako protoplastę całej magii jaką mamy na świecie. Jako jednego z protoplastów. Każdy powinien mieć w życiu jakąś Kunegundę bądź Zawiszę z naokołopłotka. A smoki będą pojawiały się w ich opowieściach po kres ich życia.

Książka napisana wierszem 4 wersowym. Czytanie staje się dość szybko monotonne. Pozycja chyb sprzed około 7 wieków. Dość negatywów. "Pieśń o Nibelungach" i "Pieśń o Rolandzie" to dzieła leżące u podstaw rycerskości znanej obecnie w wielu pozycjach artystycznych bazujących na kulturze średniowiecza. Jest to podstawa literatury fantasy. Bez rycerzy, dam ich serc i smoków cała...

Jedna z kilku pozycji, które stały się podstawą do ugruntowania obrazu średniowiecznej Europy oraz wizerunku ówczesnego rycerza i przyświecających mu ideałów. Warto wspomnieć także, że książka ta stała się inspiracją nie tylko dla produkcji filmowych jak np. "Gra o Tron", ale również dla tak wybitnych dzieł operowych jak np. "Pierścień Niebelunga" R. Wagnera. Pomimo, iż opisana historia jest schematyczna, książkę czyta się łatwo i przyjemnie. W treści całej lektury nie znajdzie się zbędnych opisów oraz niepotrzebnych dłużyzn. Uważam, że jest to książka, którą warto przeczytać.

Jedna z kilku pozycji, które stały się podstawą do ugruntowania obrazu średniowiecznej Europy oraz wizerunku ówczesnego rycerza i przyświecających mu ideałów. Warto wspomnieć także, że książka ta stała się inspiracją nie tylko dla produkcji filmowych jak np. "Gra o Tron", ale również dla tak wybitnych dzieł operowych jak np. "Pierścień Niebelunga" R. Wagnera. Pomimo, iż...

Główny wątek zajmujący, choć całość niesamowicie rozwlekła. Taki średniowieczny odpowiednik "Nad Niemnem", tylko zamiast opisów przyrody są niekończące się (za to powtarzalne) opisy strojów, przemarszów, zakwaterowań, strojów, szastania bogactwami, strojów oraz ceremonialnych powitań i pożegnań. Czy wspomniałem o strojach?
Powoli jednak się rozkręca - im bliżej końca, tym akcja robi się bardziej zwarta.

Do tłumaczenia Ludomiła Germana dołączone jest posłowie Bogusława Bednarka, które bardzo polecam!

Główny wątek zajmujący, choć całość niesamowicie rozwlekła. Taki średniowieczny odpowiednik "Nad Niemnem", tylko zamiast opisów przyrody są niekończące się (za to powtarzalne) opisy strojów, przemarszów, zakwaterowań, strojów, szastania bogactwami, strojów oraz ceremonialnych powitań i pożegnań. Czy wspomniałem o strojach?
Powoli jednak się rozkręca - im bliżej końca, tym...

Biorąc pod uwagę fakt z jakich czasów wywodzi się ta książka to jak dla mnie: My mamy Władcę Pierścieni oni mieli Der Nibelungen Not :D Książka pomimo obszernej ilości stron, ogromnej siły głównych bohaterów naprawdę trzyma poziom i miło się ją czytało.:D

Biorąc pod uwagę fakt z jakich czasów wywodzi się ta książka to jak dla mnie: My mamy Władcę Pierścieni oni mieli Der Nibelungen Not :D Książka pomimo obszernej ilości stron, ogromnej siły głównych bohaterów naprawdę trzyma poziom i miło się ją czytało.:D

Już tak mam. Jeśli coś wierszem, to do głośnego czytania. Czytałam więc swoim kotom, bo jakoś innego słuchacza nie miałam. Dziewiętnastowieczne tłumaczenie Ludomiła Germana sprawdzało się w takiej lekturze. Tylko z rzadka trafiał się jakiś dysonans, a przecież w takiej lekturze bardzo liczy się melodia i rytm. A z drugiej strony, czy można sobie wyobrazić większą harmonię między pieśniami o Nibelungach a imieniem i nazwiskiem ich tłumacza? Zastanawiam się więc, czy przypadkiem nie to pachnące dawnymi czasami imię i germańskie nazwisko nie zmusiły polityka i działacza społecznego, by zajął się akurat tym tekstem? Może zdziałała magia?

Już tak mam. Jeśli coś wierszem, to do głośnego czytania. Czytałam więc swoim kotom, bo jakoś innego słuchacza nie miałam. Dziewiętnastowieczne tłumaczenie Ludomiła Germana sprawdzało się w takiej lekturze. Tylko z rzadka trafiał się jakiś dysonans, a przecież w takiej lekturze bardzo liczy się melodia i rytm. A z drugiej strony, czy można sobie wyobrazić większą harmonię...

Krymhilda chce pomścić śmierć swego męża i zwabia mordercę do siebie.

Krymhilda chce pomścić śmierć swego męża i zwabia mordercę do siebie.

Opowieść o Zygfrydzie i Brunhildzie. Dziedzictwo, przepowiednia, miłość, nienawiść, dziedzictwo. Schemat znany i nieraz już wykorzystany, a jednak wciąż potrafi zaciekawiać.

Opowieść o Zygfrydzie i Brunhildzie. Dziedzictwo, przepowiednia, miłość, nienawiść, dziedzictwo. Schemat znany i nieraz już wykorzystany, a jednak wciąż potrafi zaciekawiać.

Ogromna inspiracja dla Gry o Tron i innych opowieści o Herosach i Heroinach.

Ogromna inspiracja dla Gry o Tron i innych opowieści o Herosach i Heroinach.

Dwie kobiety pokłóciły się o to, która ma lepszego chłopaka. Co z tego wynikło? Normalka - rzeka krwi, niezliczone zdrady i wieczna hańba dla niektórych. Ponadczasowa historia.

Dwie kobiety pokłóciły się o to, która ma lepszego chłopaka. Co z tego wynikło? Normalka - rzeka krwi, niezliczone zdrady i wieczna hańba dla niektórych. Ponadczasowa historia.

Świetna klasyka niemiecka. Opowieść o honorze, rycerskich tradycjach, miłości, zemście i nienawiści a wszystko to napisane pięknym trzynastozgłoskowcem, który wiernie oddaje polski przekład. Oczywiście nie sposób nie mieć skojarzeń z "Pieśniami Lodu i Ognia" i "Pieśnią o Rolandzie" Całość zgrabnie skomponowana: mamy barwne opisy rycerskich uczt, pojedynków, turniejów, walk, życia na ówczesnym dworze, gdzie tradycje chrześcijańskie przeplatają się z pogańskimi. A wszystko to łączy się z dramatyczną i krwawą historią miłości królowej Krymhildy i królewicza Zygfryda, bohatera legend oraz intrygą podstępnej Brunhildy. Całość psuje jedynie stałe uprzedzanie faktów i nieustanne wyjawianie zakończenia. Już na początku Pieśni wiemy, jaki będzie ich koniec, niestety.. Dlatego daję tylko i aż 7 :)

Świetna klasyka niemiecka. Opowieść o honorze, rycerskich tradycjach, miłości, zemście i nienawiści a wszystko to napisane pięknym trzynastozgłoskowcem, który wiernie oddaje polski przekład. Oczywiście nie sposób nie mieć skojarzeń z "Pieśniami Lodu i Ognia" i "Pieśnią o Rolandzie" Całość zgrabnie skomponowana: mamy barwne opisy rycerskich uczt, pojedynków, turniejów, walk,...