Nie jestem fanką twórczości Maggie Stiefvater i pewnie przygodę z tą serią zakończyłabym na pierwszej części, ale nie mogę nie docenić jednego: bohaterów wykreowanych przez autorkę. To właśnie oni chwytają za serce i skutecznie nie pozwalają Mi zaniechać kontynuacji.

Zaczynając od postaci, muszę przyznać, że pisarka zawsze dba u nich o najdrobniejsze szczegóły, które sprawiają, że wydają się oni żywi i namacalni, bo są obdarzeni nie tylko osobowością czy wyglądem zewnętrznym, ale też duszą i sercem. Gansey, Adam oraz Ronan w dalszym ciągu są Moimi ulubionymi bohaterami, a w tej części szczególnie ten ostatni. Colin i Piper mieli coś w sobie, lubiłam ich, ale pod koniec zupełnie Mi się nie podobali. Z kolei Blue przeszła samą siebie w byciu niemożliwie nieznośną i figurowała jako najgorsza postać już od pierwszych stron tej powieści.

Fabuła, tak jak we wcześniejszych częściach, była wolna i dosyć rozwleczona między mnogością punktów widzenia bohaterów. Poszukiwania Glendowera nie stanowiły żadnej atrakcji, gdyż autorka ciągnie je w nieskończoność, a to, w Moim odczuciu, rzutuje niekorzystnie na tę serię. Zniknięcie i szukanie Maury było tylko atrapą, że coś się dzieje, bo nic nie wniosło do przebiegu tej opowieści. Wątek romantyczny nie był nawet minimalny, był bliski zeru, a co najważniejsze – znowu brakowało w nim sensu i niebezpieczeństwa. Przebieg wydarzeń nie obfitował w wartką akcję i jej zwroty, a finał wypadł prosto i nieemocjonująco.

Podsumowując: „Wiedźma z lustra” pozostawia zbliżone wrażenia jak poprzednie tomy serii Króla Kruków. Postacie stanowią najlepszy akcent lektury, gdyż ich kreacje są barwne i po prostu żywe, wyjątek stanowi tylko Blue, która okazuje się boleśnie drażniąca. Losy bohaterów przebiegają niespieszne i trochę mozolnie, jednak poszukiwania Glendowera i wątek miłosny zwyczajnie nudzą. Choć mogło być lepiej, to cieszę się, że przynajmniej Moi ulubieńcy są warci czytania.

Nie jestem fanką twórczości Maggie Stiefvater i pewnie przygodę z tą serią zakończyłabym na pierwszej części, ale nie mogę nie docenić jednego: bohaterów wykreowanych przez autorkę. To właśnie oni chwytają za serce i skutecznie nie pozwalają Mi zaniechać kontynuacji.

Zaczynając od postaci, muszę przyznać, że pisarka zawsze dba u nich o najdrobniejsze szczegóły, które...