Ocenę celującą z języka polskiego, ujrzaną przeze mnie na tegorocznym świadectwie, najprawdopodobniej zawdzięczam Oscarowi Wilde’owi. Wielokrotnie jego słowa stawały się tematem moich wypracowań, a jeszcze częściej pomagały mi w poparciu mych - przyznaję, czasem dość kontrowersyjnych - tez, tudzież ubarwiały nudne wywody, którymi raczyłam swoją polonistkę. Ale tak jakoś wyszło, że znałam go tylko z cytatów znalezionych gdzieś tam w odmętach Internetu. Jednak pewnego dnia coś mnie tknęło - nie wiem co, może to ten przystojny młodzian na okładce sprawił, że sięgnęłam po książkę niedługo po otrzymaniu jej i należytego czasu w kolejce nie odczekała. W sumie wielka szkoda, bo najwidoczniej trafiła w najmniej odpowiedni czas...

Rzeczywiście w powieści tej znalazłam wiele świetnych, wartych rozważenia cytatów, dogłębną analizę społeczeństwa i natury ludzkiej, aczkolwiek w całokształcie zabrakło mi tego czegoś. Nużyły mnie nieco przydługie opisy dóbr, które otaczały głównego bohatera, kilkukrotnie ją odkładałam, porzucałam na kilka dni i dość trudno było mi do niej wrócić. Myślę, że to wynikło z tego, iż w czasie gdy sięgnęłam po ,,Portret Doriana Graya'' mój namiętny romans z literaturą przeżywał kryzys spowodowany zapaleniem zatok i dość wysoką gorączką. Końcowe rozdziały czytałam już zupełnie zdrowa i czerpałam z lektury ogromną przyjemność, czego nie można niestety powiedzieć o wcześniejszych stronicach tego dzieła. Na pewno do niej kiedyś powrócę, ponieważ - o zgrozo - chociaż skończyłam ją niespełna miesiąc temu to nie pamiętam już do jakich refleksji mnie skłoniła. Podejrzewam nawet, że nie skłoniła do żadnych, bo dość trudno myśleć o chorobie trawiącej duszę innego człowieka, gdy samemu jest się w stanie niemal agonalnym. ;)

Ocenę celującą z języka polskiego, ujrzaną przeze mnie na tegorocznym świadectwie, najprawdopodobniej zawdzięczam Oscarowi Wilde’owi. Wielokrotnie jego słowa stawały się tematem moich wypracowań, a jeszcze częściej pomagały mi w poparciu mych - przyznaję, czasem dość kontrowersyjnych - tez, tudzież ubarwiały nudne wywody, którymi raczyłam swoją polonistkę. Ale tak jakoś...