Wybrałam tę książkę jako pozycję w czerwcowym wyzwaniu LC, bo w moim odczuciu spełnia ona po dwakroć jego wymogi: nie dość, że dotyczy miejsca, które darzę sympatią i chętnie bym odwiedziła, to jeszcze jest swego rodzaju przewodnikiem turystycznym dla podróżujących Tamizą pomiędzy Londynem a Oksfordem.

Jak w przedmowie do polskiego wydania pisze tłumacz, Kazimierz Piotrowski, pierwotnie książka miała być opowieścią o Tamizie, z urozmaicającymi ją humorystycznymi wstawkami. Jerome K. Jerome na początek napisał właśnie te wstawki, później zaś wzbogacił je o dosyć szczegółowe i całkiem poważne informacje o najważniejszej angielskiej rzece i leżących nad nią miastach, miasteczkach i wioskach. Było to dosyć obfite kompendium wiedzy historycznej i krajoznawczej. "Trzech panów w łódce, nie licząc psa" drukowano po raz pierwszy w odcinkach w prasie, a redaktor pisma obszedł się z tymi mądrościami bez pardonu i wszystko powycinał, zaś świat ujrzała jedynie zabawna opowieść o perypetiach trzech przyjaciół, płynących łódką w górę Tamizy. W ostatecznym kształcie książka zawiera nieco opisów mijanych miejscowości i wspomina o faktach historycznych z nimi związanych, w tak jednak okrojonej formie, że przeciętny polski czytelnik, nie znający przecież szczegółowo historii Anglii, więcej dowie się z przypisów do książki niż z samych napomknień w tekście.

"Trzech panów..." pozostało bowiem przede wszystkim przezabawną, pełną uroku i bardzo angielskiego humoru opowiastką, w której autor z taktem ironizuje na temat rozmaitych ludzkich przywar i słabostek. Choć tekst wydaje się odrobinę trącić myszką, liczy już przecież sporo ponad wiek, a codzienność w nim przedstawiana nijak się ma do tej, w której żyje współczesny czytelnik, inteligentny humor Jerome'a pozostaje nieśmiertelny. Mnie samej zdarzyło się kilka razy podczas lektury wybuchnąć głośnym śmiechem - a przecież odbywałam tę podróż z bohaterami nie po raz pierwszy (i sądzę, że nie po raz ostatni). Dodać należy, że jest to też humor z klasą i pełen kurtuazji, bo Jerome, Harris i Jerzy to przecież XIX-wieczni prawdziwi dżentelmeni. A i Montmorency się do nich zalicza, nawet jeśli, jak słusznie zauważa autor, jest przedstawicielem rasy o wyjątkowo awanturniczej i pyskatej naturze.

Wybrałam tę książkę jako pozycję w czerwcowym wyzwaniu LC, bo w moim odczuciu spełnia ona po dwakroć jego wymogi: nie dość, że dotyczy miejsca, które darzę sympatią i chętnie bym odwiedziła, to jeszcze jest swego rodzaju przewodnikiem turystycznym dla podróżujących Tamizą pomiędzy Londynem a Oksfordem.

Jak w przedmowie do polskiego wydania pisze tłumacz, Kazimierz...