https://kulturalnaszafa.wordpress.com/

Gdy przeczytałam fragment „Nieznośnie genialnej”, myślałam, że Carrie będzie moją bratnią duszą. Nie chodziło mi o inteligencję(co to, to na pewno nie) ale o nastawienie do świata i przemyślenia na dane tematy. Jednak okazało się, że fragment który przeczytałam nie jest dokładnym odzwierciedleniem całości książki, przez co, niestety, powieść była dla mnie dość dużym ciężarem.

Carrie Pilby, dziewczyna geniusz, w wieku dziewiętnastu lat ukończyła studia na Harvardzie. Carrie woli siedzieć w domu, niż spędzać czas w towarzystwie rozrywkowych rówieśniczek i płytkich facetów, którym chodzi tylko o seks. Choć w Nowym Jorku mieszkają miliony ludzi, ona nie potrafi się do nikogo dopasować. Jest odludkiem i dziwadłem, i dobrze! Mimo to zgadza się zrealizować pięciopunktowy plan działań opracowany przez terapeutę:
1. ZROBIĆ 10 rzeczy sprawiających radość.
2. Zostać członkiem jakiejś organizacji lub klubu (aby SPOTYKAĆ SIĘ z ludźmi).
3. Iść na randkę (z naprawdę INTERESUJĄCYM chłopakiem).
4. Wyznać komuś (z WYJĄTKIEM własnego terapeuty), ile dla niej znaczy.
5. Bawić się w sylwestra (w GRONIE ZNAJOMYCH).
Świat niespodziewanie okazuje się bardziej przystępny, a ludzie sympatyczni. Można się z nimi zaprzyjaźnić i nawet zakochać./lubimyczytac.pl

Fabuła zapowiadała się świetnie przez pierwsze sto stron, jednak potem zaczęło być gorzej.. No i gorzej. Autorka niby miała pomysł na tą powieść, gdzieś widziała koniec tunelu, jednak nie wiedziała jak do niego dotrzeć. Gdzieś w połowie zaczęła kroczyć w ciemności by w zakończeniu wyjść na powierzchnię i naprawić całą sytuację. Po drodze niestety powieść może się nudzić i dłużyć. Po części zaczyna być powtarzany schemat. Autorka wcisnęła w ciało dziewitnastolatki, kobietę w wieku lat trzydziestu, przez co ja(dwudziestoletnia dziewczyna) nie potrafiłam wejść w jej postać, tak jakbym chciała. Jednak jeśli brać pod uwagę całość, to nie było tak źle, doceniam początek i zakończenie, bo obie te części zostały świetnie skonstruowane. Podobał mi się też wątek spotkać z psychologiem, który został przedstawiony bardzo realistycznie.

Jeśli zaś chodzi o Carrie, to niestety jest to bardzo irytująca postać. Jej przemyślenia i docinki z początku zabawne z czasem zaczynały denerwować, pojawił się tutaj element powtarzalności pewnych kwestii czy nawet myśli bohaterki. Często w trakcie czytania jej osobistych uczuć, myśli czy wynurzeń, gubiłam wątek i nie potrafiłam odnaleźć się z powrotem w opowieści. Jednak zauważyłam w tej postaci potencjał, bo miała ona swoje mocne jak i słabe strony. Szczególną uwagę przykuły dialogi z jej udziałem, które miały w sobie iskierkę żartobliwości. Reszta bohaterów nie jest schematyczna, co bardzo doceniam, jednak nie zyskali mojej większej sympatii, z wyjątkiem pana melonika ;)

Język autorki był dość młodzieżowy jeśli chodzi o dialogi, jednak zwracając głowę w stronę opisów ze strony głównej bohaterki, możemy zauważyć, że nie podpadają one pod kategorię nastoletnich, za mało w nich tej jeszcze dziecięcej radości.

Reasumując: Nie mogę powiedzieć, że całość opowieści jest słaba. Ma ona swoje mocne i słabe strony, tak jak główna bohaterka. Wiem, że niektórym powieść bardzo przypadnie do gustu, jednak dla mnie, miała ona dużo rzeczy do naprawienia. Duży plus ode mnie na pewno ma pomysł na tą historię i do tego ustawienie poprzeczki tak wysoko jak stworzenie genialnej głównej bohaterki, która naprawdę jest inteligentna a przy tym zabawna. Szkoda jednak, że zaczyna irytować. Tak więc polecam, jednak nie młodzieży a już dorosłym kobietom.

https://kulturalnaszafa.wordpress.com/

Gdy przeczytałam fragment „Nieznośnie genialnej”, myślałam, że Carrie będzie moją bratnią duszą. Nie chodziło mi o inteligencję(co to, to na pewno nie) ale o nastawienie do świata i przemyślenia na dane tematy. Jednak okazało się, że fragment który przeczytałam nie jest dokładnym odzwierciedleniem całości książki, przez co, niestety,...