Ciekawa historia z potencjałem. Jednak tutaj moje pozytywne odczucia się kończą.

Po przeczytaniu dużej ilości pozytywnych opinii, czuję się oszukana, gdyż wg mnie był to raczej reportaż, niż powieść. Nie mogłam się też doszukać podobieństw do „50 twarzy Greya”, czy bardziej drastycznych scen niż w „Grey’u” (jak tutaj kilka osób obiecywało), wprost przeciwnie.

Generalnie „Pani męskich umysłów” była dla mnie rozczarowaniem. Najbardziej rzuca się w oczy znaczna ilość błędów w tekście – mnóstwo literówek, powtórzeń w akapitach, nierówne marginesy itp. Sprawia to wrażenie niedbałości i bardzo rozprasza podczas czytania.

Osobną kwestią jest sama treść. Po raz pierwszy mam wrażenie, że w ogóle nie poznałam głównych bohaterów, nie wywołali we mnie żadnych emocji, nie zdążyłam ich polubić, ani znienawidzić, bo w zasadzie akcja przeskakuje co parę zdań, czasem brakuje ciągu logicznego i sensu oraz ukazania reakcji bohaterów. Brakowało mi w tym wszystkim bardziej rozbudowanych portretów psychologicznych, czy wprowadzania czytelnika w klimat.

Najbardziej rozbawiła mnie najkrótsza scena łóżkowa, z jaką kiedykolwiek się spotkałam w tego typu książkach i ukazuje w jakim stylu przebiegała cała akcja w powieści, cytuję: „Mam ochotę na szybki numerek tu i teraz… - Te słowa działają na niego jak płachta na byka, zaczyna mnie całować, a po chwili moja kobiecość ciasno go oplata… Po porannym seksie jemy śniadanie (…)”.

Zdecydowanie nie polecam. Mam nadzieję, że kolejna powieść autorki będzie bardziej dopracowana.

Ciekawa historia z potencjałem. Jednak tutaj moje pozytywne odczucia się kończą.

Po przeczytaniu dużej ilości pozytywnych opinii, czuję się oszukana, gdyż wg mnie był to raczej reportaż, niż powieść. Nie mogłam się też doszukać podobieństw do „50 twarzy Greya”, czy bardziej drastycznych scen niż w „Grey’u” (jak tutaj kilka osób obiecywało), wprost przeciwnie.

Generalnie...