Gdybym napisała, że ta książka nie podobała mi się, czułabym, że to pochopna opinia, bo książek, które zdecydowanie mi się nie podobają, po prostu nie kończę. Gdybym jednak napisała, że jest wręcz przeciwnie, byłabym tak samo daleko od prawdy.
Gdzieś tu ktoś napisał, że książka wygląda na wymyśloną na potrzeby krytyki literackiej, aby ta elita czytelnicza mogła raz na jakiś czas napisać bełkotliwą, cmokierską recenzję, interpretującą rzecz z wysokości swojego wysublimowanego intelektu. Na które to wysokości zwykły konsument literacki, niewyposażony w całe to mitologiczno-filozoficzne instrumentarium nie może się wznieść.
Na tych wysokościach, na których nie dostaje się bezpłatnego egzemplarza autorskiego, po przeczytaniu kilku recenzji w dalszym ciągu jednak nie wiadomo, o czym jest ta książka. Widać jedynie, że to rodzaj patchworku pozszywanego z łatek mikroopowiadań, mikrowątków i mikroobserwacji, gdzie ściegiem łączącym jest grzyb, święta z brodą i jej hagiograf z konfliktem tożsamości płciowej. Przyznaję, że napisany chwilami naprawdę pięknym językiem, bogatym w niecodzienne, poetyckie porównania.
Wszystko to jednak nie usuwa podejrzenia, że jest to książka o niczym, albo o czymś naprawdę niewielkim, czego nie zmieni w żaden sposób posługiwanie się mitem, nawiązaniem do filozofii, czy inne twórcze inspiracje, jeśli umielibyśmy je znaleźć i ponazywać.
Czy mikrobohaterów powieści połączył jakiś wspólny los, cel lub historia? Poza śmiercią, ale odkrycie, że wszystko jest śmiertelne już od dawna nie zadziwia ludzkości. To już nawet nie jest filozofia, zresztą, gdyby spisać w jednym katalogu wszystkie hipotezy, teorie i objaśnienia prawideł podane przez wszystkich filozofów na przestrzeni dziejów myślącej ludzkości, to wyszłaby z tego niezła konfuzja oraz ostrożne zalecenie, aby nie przejmować się tym, co mówią filozofowie.
Ale jest coś, temat - który został w tej powieści ledwie muśnięty, a z pewnością zasługuje na talent pisarski tej miary, jakim dysponuje Olga Tokarczuk. To historia polskich osadników na Dolnym Śląsku, to zderzenie się przaśnej cywilizacji naszych Kresów z cywilizacją kresów niemieckich. Mało mi było tego wątku, za to za dużo, nie wiedzieć po co, wplecionego żywotu świętej kobiety z brodą, za dużo, wprawdzie uroczych, ale jednak zupełnie niepotrzebnych przypisów- przepisów na dania z grzybów, powszechnie uznawanych za niejadalne. Czy to jest ten element realizmu magicznego właśnie, poza owym Monstrum, też nie wiedzieć po co? No i jeszcze te niebanalne imiona bohaterów. Marek Marek, Taki-a-Taki, Ergo Sum.
Ta książka, powszechnie uważana za wybitną, być może taka jest w istocie, a ja coś po prostu przeoczyłam, ale miałabym na nią inny przepis. Mniej grzybów, więcej grzybiarzy z historią ich grzybobrania.
W rezultacie zaraz sięgnę po "Prawiek i inne czasy". Może tam? Czy z taki samym skutkiem - Tak-a-nawet-nie", czy może na odwrót?

Gdybym napisała, że ta książka nie podobała mi się, czułabym, że to pochopna opinia, bo książek, które zdecydowanie mi się nie podobają, po prostu nie kończę. Gdybym jednak napisała, że jest wręcz przeciwnie, byłabym tak samo daleko od prawdy.
Gdzieś tu ktoś napisał, że książka wygląda na wymyśloną na potrzeby krytyki literackiej, aby ta elita czytelnicza mogła raz na...