No tak. Można porzucić wszelkie oczekiwania: to nie jest powieść erotyczna ani nawet Harlequin, z wielkiego uwodziciela Daemona został wrak, cofnięty mentalnie do poziomu "jestem prawiczkiem, nie wiem, jak się uwodzi kobietę". Zresztą wszystkie kwestie erotyczne opisane w książce zostają zepchnięte już tylko na stronę zwyrodniałych wrogów Czarownicy, przez co powstaje dziwne wrażenie, że nie istnieje coś takiego, jak "dobry seksualizm". Faceci biegają nago, ale jak przychodzi do używania włóczni, to historia milczy. Mamy przypadek uwodzonego żonatego mężczyzny, ale o jego relacjach z żoną historia milczy. Lucivar swojego syna to chyba znalazł w kapuście. Przykre to trochę.

Podoba mi się natomiast, gdy Jaenelle w końcu mobilizuje się i decyduje przejąć władzę. Mierzy się z przeszłością i zaślepioną babką, która potrafiła wyczekiwać tylko partnera i nie przyjęła do wiadomości, że kobieta sama też może być silna. Jaenelle jest silna, jest silniejsza niż kiedykolwiek - a jednak to nie ona rozpoczęła wojnę. Zwlekała do ostatniej chwili i ostatecznie była gotowa się poświęcić, ale na szczęście byli wokół niej silni towarzysze (być może tacy, na których czekała jej babka, ale grunt, że Jaenelle była gotowa działać bez nich).

Nie lubię momentu, kiedy Daemon wyciąga królika z kapelusza i "przypomina sobie" nagle o Szarej Pani, która jako pierwsza, choć na małą skalę, oddzieliła Krwawych od Krwawych. Więcej sensu mieli Krewniacy zbierający wspomnienia dla ocalenia marzenia o Czarownicy. Zwłaszcza, że tworzenie Szarej Pani nie było potrzebne, bo Jaenelle wcześniej już zrobiła coś podobnego - kiedy zgasiła słońce dla ludzi, powiedziała: "nigdy nie skrzywdziłabym ziemi".

Lubię natomiast powrót nieskrępowanej, gwałtownej brutalności. To, z jaką bezlitosną uczciwością Jaenelle rozprawiła się z Briarwood albo inwencja Daemona w obozie wojskowym Hekatah i Dorothei. W narracji jest jakaś naiwna przystępność. Czytanie o brutalności, która wydaje się po prostu słuszna, jest strasznie satysfakcjonujące. Dlatego może ta seria zyskała tyle zwolenniczek. W gruncie rzeczy jest bardzo terapeutyczna.

Ale do innych książek Bishop sięgnę niechętnie. Są reklamowane jako romanse, a obawiam się, że nic romansowego w nich nie ma.

No tak. Można porzucić wszelkie oczekiwania: to nie jest powieść erotyczna ani nawet Harlequin, z wielkiego uwodziciela Daemona został wrak, cofnięty mentalnie do poziomu "jestem prawiczkiem, nie wiem, jak się uwodzi kobietę". Zresztą wszystkie kwestie erotyczne opisane w książce zostają zepchnięte już tylko na stronę zwyrodniałych wrogów Czarownicy, przez co powstaje...