Fascynująca historia.

Nie jest to łatwa książka, ani przyjemna. Jest trudna nie tylko dlatego, że każde zdanie, każda litera, każdy znak jest na swoim miejscu, dokładnie tam gdzie być powinien. Pod względem technicznym czytanie nie jest przesadnie trudne, choć koniecznie trzeba się wczuć w klimat i głębię lektury. Jeśli spełni się ten warunek okaże się, że nie da się przejść obojętnie wobec tej książki. To co my tu mamy wydaje się być banalne, ale to pozory, a te bywają mylne. Książka jest pełna niezwykle wzruszających emocji, smutku, i wielu niewyjaśnionych tajemnic. Na zlecenie Vidy Winter, słynnej pisarki, próbuje te sekrety rozwikłać Margareth Lea, córka antykwariusza. Jak się okazuje została ona precyzyjnie wybrana przez pisarkę, bo ma jakiś związek z tą omawianą historią. Vida Winter jest starszą osobą przez całe życie chroniła swoje życie i swoje tajemnice przed wścibskimi dziennikarzami, miała dziesiątki, może setki, oficjalnych biografii, ale były one tak samo fikcyjne jak jej książki. Jednak Vida Winter jest przekonana o tym, że musi się, przed nieuchronną śmiercią, jest starszą osobą i jej dni są policzone, komuś zwierzyć z tej historii, bo jak sama mówi " Milczenie nie jest naturalnym środowiskiem dla ludzkich historii. One potrzebują słów. Bez nich blakną, chorują i umierają. A potem straszą po nocach." Trafiło na młodą kobietę Margareth Lea, osobę dla Vidy Winter obcą, ale jednak potrafiła zyskać zaufanie starszej pani, widać ta zna się na ludziach. Margareth zdążyła wcześniej opublikować ciekawą biografię pewnego słynnego rodzeństwa, którą przeczytała Vida Winter i pochlebna opinię wydała. Klucz do wyjaśnienia całej zagadki tkwi w tym, że Margareth miała siostrę bliźniaczkę, która zmarła przy porodzie. Jak się okazało m.in. to łączy ją ze słynną pisarką. Margareth przyjeżdża do domu Vidy Winter, w Yorkshire na północy Anglii, i wysłuchuje tej historii, którą pisarka ma jej do przekazania. Przy okazji Margareth sama prowadzi zewnętrzne śledztwo w tej sprawie. Autorka przekazuje nam niezwykle ciekawą prawdę " Narodziny nie są prawdziwym początkiem. Nasze życie nie jest od razu naprawdę nasze własne, ale stanowi dalszy ciąg czyjejś historii. "

Przyznaję, trochę mnie zadziwia, że angielska początkująca pisarka napisała coś co przypomina arcydzieło "Sto lat samotności" starego literackiego wyjadacza Gabriela Garcii Marqueza i to w debiucie literackim! Naprawdę duży szacunek Diane Setterfield należy się za tą książkę. "Trzynasta opowieść" przypomina też pisarstwo Carlosa Ruiz Zafona. Jego dwie bliźniaczo podobne do siebie "Cień wiatru" i "Gra anioła" jak zapewne dobrze się orientujecie naprawdę pięknie tam Barcelonę i motyw cmentarza zapomnianych książek opisał. Nie przesadzam pisząc, że " Trzynasta opowieść" jest tak dobra, to naprawdę duża sztuka, napisać coś tak, jakby to zrobili Ci wybitni mistrzowie sztuki pisarskiej piszący po hiszpańsku, a więc w nieco innej tradycji mentalnej niż anglosaska. To bardzo duże pozytywne zaskoczenie dla mnie... Bo po prawdzie wybitni twórcy piszący językiem hiszpańskim i portugalskim są niezwykle wymagającymi pisarzami, którzy bardzo wiele od swoich czytelników wymagają. Pobieżne czytanie tych książek kompletnie nic nie daje. Tu trzeba się wgłębić w problem, zrozumieć, a dopiero potem czytać. I za to właśnie uwielbiam literaturę z tego kręgu kulturowego. Jest niesamowita i wyjątkowa. Taka też jest recenzowana przeze mnie książka, ma bardzo podobny klimat i specyfikę, którą spotykamy u Marquza, Ruiz Zafona, Saramago, Vargas'a Llosa'y i innych.

W kilku słowach podsumowania warto wspomnieć, że tu w "Trzynastej opowieści" mamy też sporo domowych bibliotekach o fascynacji książkami. Jest to prezent od fascynatki, namiętnej czytelniczki dla czytelników, którzy są podobni do siebie w tym względzie, że dla nich ważnym w danym dniu nie jest co robią przyziemnego, ale jaką książkę, lub kilka książek, jeśli ktoś ma w zwyczaju czytać kilka książek na raz jednego dnia i co z tego wyniósł. To są ludzie trochę dziwni, bywają samotni, rekompensują sobie to książkami. A więc w pewnym sensie jest to książka o nas - czytelnikach. To się naprawdę czuje i bardzo wzrusza, że autorka zwraca się do każdego swojego czytelnika z osobna. Pewnie zastanawialiście się nie raz co się stanie z waszymi biblioteczkami jak was zabraknie, pewnie martwicie się czy wasi bliscy okażą tyle szacunku i troski, o to co dla was jest bezcenne, o wasze książki skrzętnie przez całe życie zbierane. Każda z kupionych, sprezentowanych, wymienionych, a nawet czasem gdzieś znalezionych, bywa i tak, książka ma swoją historię. I wchodząc do biblioteczki, która dla was jest fortem Knox, prawdziwą skarbnicą, tego co jest bezcenne dla was. I tutaj też autorka o tym rozmawia ze swoimi czytelnikami, o życiu i przemijaniu, o wartości i pięknie życia.

Życie jest pełne przypadków, zupełnie przypadkowo na tą książkę w bibliotece trafiłem, i jak widać przemówiło do mnie to, co autorka chciała mi przekazać.

Warto zajrzeć do książki i zachwycić się jej pięknem i absolutną wyjątkowością.





Ad. Cytaty pochodzą z książki Diane Setterfield "Trzynasta opowieść"

Fascynująca historia.

Nie jest to łatwa książka, ani przyjemna. Jest trudna nie tylko dlatego, że każde zdanie, każda litera, każdy znak jest na swoim miejscu, dokładnie tam gdzie być powinien. Pod względem technicznym czytanie nie jest przesadnie trudne, choć koniecznie trzeba się wczuć w klimat i głębię lektury. Jeśli spełni się ten warunek okaże się, że nie da się...