Na początku waham się między 7 a 8, ze względu na styl. Jest to raczej sucha relacja, ale czym innym ma być? Jako pamiętnik powinna zawierać przecież całą prawdę. Choć sama na miejscu autorki napisałabym swoje przeżycia bardziej literacko, wiem, że książka spełnia swoje zadanie. Trudno jest pisać literacko w takim stanie, nad czym sama autorka ubolewa. Zmieniam więc jednak ocenę na 8.

Jest mocna, brutalnie pokazuje, jak wygląda codzienne zmaganie się z zaburzeniem, walka o to, by żyć - z samym sobą. Wielokrotnie opis tych przeżyć był wręcz dla mnie bolesny, przez co musiałam przerywać czytanie. Pamiętam, jak sama kiedyś podejrzewałam u siebie borderline. Wiem już, że na pewno nigdy nawet się do niego nie zbliżyłam. Ta książka otwiera oczy na to, jak wygląda od środka zmaganie się z tym zaburzeniem.

Bardzo pozytywnie zaskoczył mnie też obraz szpitala psychiatrycznego. Tym bardziej, że jest to relacja prawdziwa. Gdy sama najbardziej potrzebowałam pomocy, internet nastraszył mnie wizjami szpitali niczym z horrorów, z których pacjenci wychodzili jeszcze bardziej straumatyzowani, niż przed. Niestety nadal zdarzają się takie szpitale, i to zbyt często, niż powinny.

Jednak wszystko zależy od pracujących tam ludzi. Autorka natrafiła na wspaniałą ekipę. Widać ogromną troskę o pacjenta, przybliżone są procedury, a im bardziej wgłębiałam się w lekturę, tym bardziej przekonywałam się, że oddział psychiatryczny jest takim samym oddziałem jak każdy inny. Z innych oddziałów ludzie tak samo wychodzą na spacery, przepustki, kilkugodzinne, byle na noc stawić się w swojej sali - wszystko zależnie od aktualnego stanu zdrowia. Zamiast ścisłego nadzoru, była troska, empatia i dbanie o potrzeby pacjenta. Personel rzeczywiście reagował na zmiany samopoczucia, zamiast, jak w krążących wśród ludzi mitach, otumaniać lekami i zapinać w pasy. Pasów i izolatki nie było wcale, mimo naprawdę chwiejnego stanu autorki. Lekarz wcale nie pojawia się raz na ruski rok, a psycholog jest nieobecny - tutaj pani psycholog rysuje się dla mnie wręcz jako główna postać wspierająca autorkę podczas pobytu. Możliwe są odwiedziny najbliższych, i to codzienne - jeśli oczywiście stan na to pozwala, bo przy takich problemach wielu pacjentów ma listę osób, których za żadne skarby by nie ugościli, ani nawet by nie powiedzieli, że tu leżą - jak chociażby rodzice autorki. Można wnosić elektronikę, słuchawki (skonfiskowane jedynie na krótko, gdy autorka była w bardzo złym stanie),mieć własne jedzenie, a chorzy są dokarmiani przez najbliższych. Poranny obchód, mierzenie ciśnienia. Jak wszędzie. Nie ma w tym naprawdę nic takiego strasznego, chyba, że ktoś ma w ogóle szpitalną fobię.

Uważam, że to bardzo ważna książka i każdy powinien ją przeczytać - po to, żeby wejść w głowę osoby z zaburzeniami, ale też po to, żeby przekonać się, jak naprawdę wygląda leczenie na oddziale psychiatrycznym. I że naprawdę nie różni się aż tak bardzo od pobytu na oddziale takiej kardiologii.

Na początku waham się między 7 a 8, ze względu na styl. Jest to raczej sucha relacja, ale czym innym ma być? Jako pamiętnik powinna zawierać przecież całą prawdę. Choć sama na miejscu autorki napisałabym swoje przeżycia bardziej literacko, wiem, że książka spełnia swoje zadanie. Trudno jest pisać literacko w takim stanie, nad czym sama autorka ubolewa. Zmieniam więc jednak...

Zrobiła na mnie duże i pozytywne wrażenie, chociaż jej język i chaotyczność chwilami stawały mi kością w gardle. Wiem, że są to prawdziwe emocje i prawdziwe przeżycia, które targają bohaterką. Ale chwilami było dla nie tego za dużo.

Zrobiła na mnie duże i pozytywne wrażenie, chociaż jej język i chaotyczność chwilami stawały mi kością w gardle. Wiem, że są to prawdziwe emocje i prawdziwe przeżycia, które targają bohaterką. Ale chwilami było dla nie tego za dużo.

Książka potrafi w bardzo dokłądny sposób przedstawić problemy z zaburzeniami psychicznymi dosyć w derastyczny sposób ale przemawiający do czytelnika

Książka potrafi w bardzo dokłądny sposób przedstawić problemy z zaburzeniami psychicznymi dosyć w derastyczny sposób ale przemawiający do czytelnika

Poleciłabym książkę nie tylko studentom, ale również tym, których bliscy zmagają się z depresją i borderem. Pomoże im w pewnym stopniu zrozumieć to, co czuje i jak postrzega świat osoba chora. Wrażliwym osobom (m.in. mnie) problemów mogą przysporzyć plastyczne opisy okaleczeń, uważam jednak, że warto jednak przebrnąć do końca. Główna bohaterka, Ania, to wspaniała, niesamowicie barwna i utalentowana dziewczyna. Bardzo jej kibicuję, dlatego z pewnością sięgnę po następne części.

Poleciłabym książkę nie tylko studentom, ale również tym, których bliscy zmagają się z depresją i borderem. Pomoże im w pewnym stopniu zrozumieć to, co czuje i jak postrzega świat osoba chora. Wrażliwym osobom (m.in. mnie) problemów mogą przysporzyć plastyczne opisy okaleczeń, uważam jednak, że warto jednak przebrnąć do końca. Główna bohaterka, Ania, to wspaniała,...

Trudny tytuł. Momentami chciałam dobrnąć do końca zaciekawiona jak się skończy historia, a momentami musiałam odłożyć książkę bo miałam za dużo flashbackow z własnego pobytu w szpitalu z tym samym zaburzeniem. Książka bardzo dobrze opisuje co się dzieje w głowie osoby z borderline, ale nie opisuje „procesu leczenia”, ten jest niejako pominięty, są wzmianki o rozmowach z psychologiem, ale to nie jest wszystko co dzieje się w psychiatryku. Zdziwiła mnie łatwość zmiany leków, ale niestety, z własnego doświadczenia wiem, że bywają lekarze którzy się na takie zmiany zgadzają pod wpływem sugestii pacjentów, nie wiem tylko czy również w szpitalach. Książka dobra dla kogoś kto chce zrozumieć istotę zaburzenia chwiejnej osobowości, uważam jednak, że nie nadaje się do autoterapii, za to może pomóc na dalszym etapie terapii do uporządkowania pewnych kwestii z dystansu.

Trudny tytuł. Momentami chciałam dobrnąć do końca zaciekawiona jak się skończy historia, a momentami musiałam odłożyć książkę bo miałam za dużo flashbackow z własnego pobytu w szpitalu z tym samym zaburzeniem. Książka bardzo dobrze opisuje co się dzieje w głowie osoby z borderline, ale nie opisuje „procesu leczenia”, ten jest niejako pominięty, są wzmianki o rozmowach z...

Droga do szczęścia bywa bardzo kręta i wyboista. W przypadku zaburzeń osobowości (szczególnie typu borderline) może wydawać się nie mieć końca. Autorka wyrusza w tą trudną podróż, a nam - Czytelnikom - opisuje krajobrazy i sytuacje, które stają się jej udziałem. Jest dużo bólu, mroku, zwątpień i pragnienia, aby uciec w autodestrukcję. Jest też dużo nadziei i wytrwałości, aby nie porzucać obranego szlaku. I bardzo dużo stanów pośrednich, kiedy marzenia mieszają się z bezsilnością i nie wiadomo, co przeważy... Bywają dni, kiedy Autorka wędruje przez krainy, w których prawie nigdy nie świeci słońce; bywają też takie, kiedy wydaje się, że cel jest już bliski - burze w końcu cichną i niebo zaczyna się przejaśniać. Ważnym elementem tej podróży są napotykani ludzie: niektórzy momentami do złudzenia przypominają demony z przeszłości, inni z kolei (a czasem ci sami) bywają źródłem ukojenia i otuchy.

"Młody bóg z pętla na szyi" opowiada o sprawach fundamentalnych, ale Autorce udaje się robić to z lekkością i dawką humoru. Mrówczyńska pisze odważnie i (do bólu) szczerze, nie idzie jednak w stronę patosu i egzaltacji, rozładowując zbyt spiętrzone emocje solidną dawką autoironii i dystansu.
Polecam lekturę każdemu, kto interesuje się zawiłościami ludzkiej psychiki i ma w sobie ciekawość i odwagę, aby spotkać się także z jej pokiereszowanymi, "szalonymi" obszarami. Osoby z diagnozą borderline, ich bliscy, terapeuci i lekarze - mogą wynieść z książek nieocenioną wiedzę i lepsze rozumienie "granicznych" emocji, dylematów i stanów. Lektura jest tym cenniejsza, że do tej pory na polskim rynku było jedynie kilka pozycji dotyczących tego skomplikowanego i - niestety - całkiem powszechnego zaburzenia.
Gorąco polecam,
Aleksandra Nędzyńska, psycholog, psychoterapeuta, administrator fanpage'u "Zen i psychoanaliza".

Droga do szczęścia bywa bardzo kręta i wyboista. W przypadku zaburzeń osobowości (szczególnie typu borderline) może wydawać się nie mieć końca. Autorka wyrusza w tą trudną podróż, a nam - Czytelnikom - opisuje krajobrazy i sytuacje, które stają się jej udziałem. Jest dużo bólu, mroku, zwątpień i pragnienia, aby uciec w autodestrukcję. Jest też dużo nadziei i wytrwałości,...

Nie miałam żadnych oczekiwań sięgając po ten tytuł. Byłam jedynie ciekawa co tym razem nowego przeczytam o zaburzeniach, psychiatryku itp. Sama cierpię na borderline od wielu, wielu lat i dużo na ten temat czytam. Liczę, że kiedyś i mi uda się wrócić do normalności ;)

Mimo braku oczekiwań na początku, pojawiły się one w trakcie. Skończywszy książkę mam ogromny niedosyt i wrażenie, że zmarnowałam trochę czas. Przedstawia ona zmagania bohaterki, wzloty i upadki, autoagresję ... sam pobyt w psychiatryku do książki wnosi niewiele. Poza ciągłą zmianą leków z dnia na dzień (brak możliwości przystosowania organizmu? Mój psychiatra nie podejmuje decyzji wcześniej niż po 2-tygodniach czy coś zmieniamy czy nie) i pytaniem personelu jak się dziś czujesz o samym procesie terapii nie dowiedziałam się nic. Jeżeli to faktycznie tak wygląda, to zastanawiam się jak ludzie zdrowieją po takim pobycie? Przeczytam na pewno kolejne części, ale ten tytuł jednak do mnie nie trafił.

Nie miałam żadnych oczekiwań sięgając po ten tytuł. Byłam jedynie ciekawa co tym razem nowego przeczytam o zaburzeniach, psychiatryku itp. Sama cierpię na borderline od wielu, wielu lat i dużo na ten temat czytam. Liczę, że kiedyś i mi uda się wrócić do normalności ;)

Mimo braku oczekiwań na początku, pojawiły się one w trakcie. Skończywszy książkę mam ogromny niedosyt i...

Książka wzbudziła we mnie prawie wszystkie emocje. Od strachu oraz poczucia bezradności przez niezrozumienie aż do współczucia. To nie jest cukierkowy opis wychodzenia z choroby. To ukazanie codzienności i zmagań osoby cierpiącej na zaburzenia osobowosci. Niezwykle szczery i wciągający.

Książka wzbudziła we mnie prawie wszystkie emocje. Od strachu oraz poczucia bezradności przez niezrozumienie aż do współczucia. To nie jest cukierkowy opis wychodzenia z choroby. To ukazanie codzienności i zmagań osoby cierpiącej na zaburzenia osobowosci. Niezwykle szczery i wciągający.

Książka przybliża problemy, z którymi borykają się osoby z zaburzeniami osobowości z pogranicza. Opisuje nie tylko jakie trudności napotyka osoba zaburzona, ale również jak jej zachowanie wpływa na osoby jej bliskie. Jak ogromne znaczenie ma wsparcie partnera, gdy życie to istny rollercoaster uczuć, emocji i zachowań.

Książka przybliża problemy, z którymi borykają się osoby z zaburzeniami osobowości z pogranicza. Opisuje nie tylko jakie trudności napotyka osoba zaburzona, ale również jak jej zachowanie wpływa na osoby jej bliskie. Jak ogromne znaczenie ma wsparcie partnera, gdy życie to istny rollercoaster uczuć, emocji i zachowań.

To nie jest książka na jeden wieczór, przy kubku kakao i nastrojowej muzyce w tle. To jest droga przez "mękę" chorej osoby, która postanowiła pokazać jak wygląda jej prawdziwy świat w trakcie leczenia.
Ta historia wiele mi dała, chociaż momentami musiałam przerywać po kilkunastu stronach, żeby złapać dystans.
Cieszę się, że autorka odważyła się przedstawić swoją "stronę". Uważam tą pozycję za niezwykle ważną nie tylko dla osób związanych z tematem, ale i dla rodzin osób, które przejawiają jakiekolwiek zaburzenia osobowości.

To nie jest książka na jeden wieczór, przy kubku kakao i nastrojowej muzyce w tle. To jest droga przez "mękę" chorej osoby, która postanowiła pokazać jak wygląda jej prawdziwy świat w trakcie leczenia.
Ta historia wiele mi dała, chociaż momentami musiałam przerywać po kilkunastu stronach, żeby złapać dystans.
Cieszę się, że autorka odważyła się przedstawić swoją...