O Matko Boska Częstochowska, skończyłam to coś i mam ochotę egzorcyzmować tą powieść.
To była mordęga. Bardzo mordęga. A dlaczego?
Przecież fabuła była nawet ciekawa. Bohaterowie nawet intrygujący, paru autentycznie polubiłam (Surreal i TROCHĘ Wilhelmina), a świat miał potencjał. Dlaczego więc? Dlatego, że autorka zawaliła potencjał kryjący się w świecie i postaciach przez swoje chore wymysły. Nie powinnam tak niby pisać... ale ona serio ma coś nie po kolei w głowie. Ta powieść mnie po prostu odrzucała, czekałam na rozdziały z Surreal, aby mieć chwilę wytchnienia i coś, co mi się autentycznie podoba. Niektórzy autorzy potrafią wykreować odrażającą rzeczywistość w taki sposób, że jednocześnie intryguje, wydaje się realna. Ale Anne Bishop to nie wyszło. Wychodzi więc, że:
Dziwka zabijająca od czasu do czasu swoich klientów jest najnormalniejszą i najfajniejszą postacią.
Jeden z bohaterów w wyrazie rozpaczy zaczyna "podrywać" swojego brata.
Po swojej reakcji na te zdania oceńcie, czy dalej chcecie to przeczytać. Ja to bardzo, bardzo odradzam. Jedyne, co było dla mnie tu naprawdę dobre, to wspomniana wcześniej postać Surreal, ale to nadal nie jest coś, dla czego warto to czytać. Po prostu nie.

O Matko Boska Częstochowska, skończyłam to coś i mam ochotę egzorcyzmować tą powieść.
To była mordęga. Bardzo mordęga. A dlaczego?
Przecież fabuła była nawet ciekawa. Bohaterowie nawet intrygujący, paru autentycznie polubiłam (Surreal i TROCHĘ Wilhelmina), a świat miał potencjał. Dlaczego więc? Dlatego, że autorka zawaliła potencjał kryjący się w świecie i postaciach przez...