Nieletnia "Mary Sue" i jej męski harem. Momentami przerażająco niestrawne. Absurdalność i wymuszona obsceniczność niektórych fragmentów była aż przykra do czytania. Jedyne, co motywowało mnie do śledzenia losów irytująco doskonałej głównej bohaterki, to relacje Saetan-Daemon-Lucivar, nic poza tym. Odnosiłam wrażenie, że niektóre wątki przewijają się, bo autorce wpadł do głowy jakiś pomysł - nieprzemyślany, nieciekawy nic nie wnoszący, za to krzyczący pretensjonalnie: "Ach, jaka Mary-Sue-Jaenelle jest cudowna!". Ohyda.
Śmieszyły mnie kobiety. Z jednej strony autorka kładła nacisk na to, jak mężczyźni niewiele dla nich znaczą, a już zaraz po tym okazywało się, że kobieta bez pomocy mężczyzny nie jest w stanie nawet zrobić zakupów, jest mu uległa i daje mu sobą dowolnie manipulować. I niestety, motyw zdominowanej dominy niczym domino pociągnął za sobą lawinę fabularno-logicznych potknięć, które może i nie specjalnie przeszkadzały przy czytaniu, ale na dłuższą metę były wręcz śmieszne.
Większość postaci wypadła przerażająco płytko. Autorka zbudowała im charaktery, a oni jak bezwolne marionetki, odgrywali swoje role nie wkładając w nie życia. Nie było w nich ani krzty swobody i autentyczności. Jak grupka aktorów z prowincjonalnego teatru.
Intrygowała mnie natomiast konstrukcja świata, nie tyle hierarchii społecznej, co samego fizycznego wyglądu. Mówiąc prościej: chciałabym zobaczyć go oczami autorki, bo niestety jej opisy średnio mi to umożliwiły. Zdaję sobie sprawę z tego, że zależało jej na stworzeniu świata metafizycznego, ale miejsca, w których przebywali bohaterowie były całkowicie materialne. Niestety, nie byłam w stanie umiejscowić w tym zimnym i prymitywnie brutalnym świecie czarownic tworów takich jak np. kabina prysznicowa czy obrotowa ramka. Szkoda, bo ten element moim zdaniem zasługiwał na większą uwagę (lub też bardziej doświadczonego autora).
Strach się przyznać, ale niektórych bohaterów całkiem polubiłam i chociażby ze względu na nich chciałabym wiedzieć, co będzie dalej. Szkoda tylko, że w pewnym momencie każdy z nich zaczął piać ku chwale Mary-Sue-Jaenelle. Czy coś by się stało gdyby była starsza, mniej wyobcowana, bardziej życiowa, pragmatyczna i złośliwa? Chyba nie, ale przecież wtedy nie byłoby tak dhramatycznie i epicko.

Nieletnia "Mary Sue" i jej męski harem. Momentami przerażająco niestrawne. Absurdalność i wymuszona obsceniczność niektórych fragmentów była aż przykra do czytania. Jedyne, co motywowało mnie do śledzenia losów irytująco doskonałej głównej bohaterki, to relacje Saetan-Daemon-Lucivar, nic poza tym. Odnosiłam wrażenie, że niektóre wątki przewijają się, bo autorce wpadł do...