Niestety, wieje nudą. Miałam szczere nadzieje, że „Perswazje” okażą się lepsze od „Opactwa Northanger”. I choć, rzeczywiście, bohaterów tej pierwszej książki potrafiłam obdarzyć przynajmniej szczątkową sympatią, to, niestety, cała historia „Perswazji” przytłoczyła mnie wypływającą z niej melancholią.

Cała fabuła toczy się powoli, a główna bohaterka cały czas smęci nad swoim losem i dziwaczną rodziną. Podobnie jak w „Opactwie Northanger”, gdyby nie inni bohaterowie, których charaktery są tak barwne i specyficzne, to Anna, główna bohaterka powieści, zwyczajnie zanudziłaby czytelnika na śmierć. Wciąż nie mogę wyjść z podziwu jak Jane Austen potrafiła przedstawić przeróżne typy postaci z tak wyolbrzymionymi poszczególnymi cechami charakteru, a jednocześnie żywe i naturalne. Mam wrażenie, że ci bohaterowie są prawdziwymi ludźmi z krwi i kości i to jest największą zaleta powieści.

Jednakże, pomijając wszelkie ciekawe charaktery, „Perswazje” kompletnie mnie nie kupiły. Ot, średnio ciekawa książka, z rzadkimi elementami, na których dało się zawiesić oko. Nie zastanawiałam się nawet chwili nad tym, z kim Anna się zwiąże, co zrobi ze swoim życiem i tak dalej.

Wydawałoby się, że kobieta, której wcześniejsze plany zamążpójścia zostały pokrzyżowane przez tytułowe perswazje rodziny zmienia się, bo na koniec już nie obchodzi jej ich opinia. Ale moim zdaniem wcale tak nie jest. Jej ukochany sprzed kilku lat pojawia się znowu, ale w całkiem nowym świetle. Ująć krótko, facet ma teraz kasę i pozycję, więc rodzina może tylko czekać na oświadczyny, jeżeli się na nie zdecyduje. Niestety, od początku do końca perswazje jak były tak są, a Anna, nudna, słuchająca ciągle rad swojej specyficznej rodziny i przyjaciół dziewczyna, trafia po prostu na lepsze okoliczności.

Powieść może się podobać osobom, które lubią tego typu romanse pełne konwenansów i melancholii. Mnie, nie licząc paru fragmentów, nieszczególnie przypadła do gustu.

Niestety, wieje nudą. Miałam szczere nadzieje, że „Perswazje” okażą się lepsze od „Opactwa Northanger”. I choć, rzeczywiście, bohaterów tej pierwszej książki potrafiłam obdarzyć przynajmniej szczątkową sympatią, to, niestety, cała historia „Perswazji” przytłoczyła mnie wypływającą z niej melancholią.

Cała fabuła toczy się powoli, a główna bohaterka cały czas smęci nad...