Niech Was nie zwiedzie podtytuł, choć wcale nie kłamie. „Na drugie Stanisław” jest jedynie pośrednio książką o imionach. To doskonały pretekst dla dwóch erudytów z niezwykłym i inteligentnym poczuciem humoru, żeby porozmawiać o... świecie. Myślę, że ani Michałowi Ogórkowi ani Profesorowi Bralczykowi (tak, Bralczyk w naszej świadomości ma na imię Profesor) nie trzeba pretekstów do błyskotliwych konwersacji, ale tym razem zrobili ukłon w stronę czytelnika i porozmawiali sobie dla odbiorcy. I choć wymieniają poglądy, mając swoich słuchaczy za równorzędnych partnerów, myślę, że przeciętny czytelnik nie raz uruchomi wyszukiwarkę w internecie (ale zrobi to bez cienia wstydu).

Panowie na początek zdania wybrali sobie imię, żeby barwnie sportretować kilkaset bardziej lub mniej znanych postaci, żeby skomentować historię zarówno odległą jak i najświeższą, żeby podzielić się swoimi poglądami a nawet przemycić trochę życia prywatnego. Jest o polityce, o historii, o kulturze i o obyczajach. Ile anegdot!

Zygmusiu – mówił Rudzki do Kałużyńskiego – może byś uszył sobie jakiś garnitur. Jak to? Przecież ten szył mi dobry krawiec w Warszawie! A ty gdzie wtedy byłeś? – zapytał Rudzki. Albo: Może byś się wreszcie wykapał? Jak to, kąpię się – mówi Kałużyński. To może byś zmieniał wodę – odpowiedział na to Kazimierz Rudzki.*

Ile dowcipnych ripost:

B - Jadwiga chociażby. To moja matka przede wszystkim i dlatego to imię jest mi szczególnie bliskie.

O - Jak mówiono do niej w domu?

B - Ja mówiłem mamo, w domu.*

I Ile mądrości! (musiałabym zacytować chyba całą książkę). I jaka klasa!

Przyznam, że absolutnie nie spodziewałam się tak fantastycznej lektury, choć nazwiska autorów mogą już wiele zasugerować. ( Wiedziałam, że będzie ciekawie ale żeby aż tak?) Bawiłam się, uczyłam, śmiałam. Zarażałam książką wszystkich dookoła, cytując co rusz fragmenty. ( Jeśli zastanawiacie się nad prezentem gwiazdkowym dla czytelnika czy to początkującego czy zaawansowanego, to jest strzał w dziesiątkę!) Będąc pod ogromnym urokiem obu Panów, skrzętnie wydzielałam sobie małe fragmenty do czytania, by jak najdalej odsunąć od siebie ostatnią kartkę. Delektowałam się książką długo, choć zdecydowanie za krótko i czuje ogromny niedosyt. Mam nadzieję, że książka osiągnie sukces, bo jest go absolutnie warta a Panowie pokuszą się znów o jakiś pretekst do rozmowy. Jak dla mnie może być nim nawet książka telefoniczna. Taki duet gwarantuje poziom najwyższy i ucztę doskonałą.

Na koniec jeszcze mały cytat, w którym Michał Ogórek wyjaśnia dlaczego lubi i szanuje Profesora Bralczyka. Przytaczam go nie tylko dlatego, że robi to niezwykle pięknie i mądrze ale też dlatego, że pointuje on sposób, w jaki Panowie prowadzą konwersację

Przy całym twoim dorobku naukowym nie próbujesz nikogo nim szantażować. Prezentujesz postawę, która jest mi strasznie bliska, że my to wszystko wiemy po coś, a nie po to, żeby wiedzieć, co to jest dopełniacz.*

Przeczytajcie tę książkę, żeby się czegoś dowiedzieć albo pośmiać. W obu przypadkach wygracie!

Monika Stocka

*Wszystkie cytaty pochodzą z recenzowanej książki