http://krytyk.com.pl/literatura/recenzja-ksiazki-wojna-nic-kobiety-autorka-swietlana-aleksijewicz/

"Jednak „Wojna nie ma w sobie nic z kobiety” to coś więcej, niż opisy dramatycznych wydarzeń, tęsknota za atrybutami własnej płci i męska dominacja. To także ciekawe studium przypadku wypierania w bardziej wyedukowanych warstwach społecznych prawdziwych wspomnień na rzecz frazesów wykształconych przez oficjalne podręczniki oraz przerażający obraz politycznego oddania, narodowej zazdrości i hipokryzji w ocenianiu tego samego u wroga. Jest jeszcze wszystko to, o czym Aleksijewicz nie pisze lub nie wspominają jej rozmówczynie. Cała ta wiedza ukryta, zatajona prawda, przemilczane wspomnienia; pragnienie mówienia, które później zmienia się w opowieść ciszy.

Moc reportażu „Wojna nie ma w sobie nic z kobiety” nie tkwi w dramatycznych, pełnych okrucieństwa obrazach, z którymi ogólna znieczulica pozwoliła się nam już oswoić. To, co boli najbardziej to fakty powojenne – słowa takie, jak te kierowane do jednej z rozmówczyń przez jej partnera, gdy ją porzucał: „Ona pachnie perfumami, a ciebie czuć onucami i buciorami wojskowymi”; wyzwiska na ulicy; bieda i samotność; pewność tych kobiet, że je pochowano za życia, że o nich zapomniano; przekonanie o ogromnej niesprawiedliwości i krzywdzie. Uwierają także fakty z nowej, powojennej codzienności – płacz, gdy się okazuje, że ubieranie sukienek i pantofelków nie jest już dla nich naturalne oraz nocny krzyk, o którym nie wolno im mówić w ciągu dnia".

http://krytyk.com.pl/literatura/recenzja-ksiazki-wojna-nic-kobiety-autorka-swietlana-aleksijewicz/

"Jednak „Wojna nie ma w sobie nic z kobiety” to coś więcej, niż opisy dramatycznych wydarzeń, tęsknota za atrybutami własnej płci i męska dominacja. To także ciekawe studium przypadku wypierania w bardziej wyedukowanych warstwach społecznych prawdziwych wspomnień na rzecz...