Wspomnienia niektórych kobiet są bardzo krótkie, czasem to tylko kilka linijek tekstu. Książkę można zatem czytać między zajęciami, kiedy nie ma czasu się na czytanie większej partii tekstu. Moim zdaniem warto jednak ten czas znaleźć, by w skupieniu zapoznać się z obrazem wojny „kobiecej”.

Jakiś czas temu czytałam „Czasy secondhand” tej samej autorki i już wtedy poznałam człowieka radzieckiego. Człowieka o określonych poglądach i określonych zachowaniach, człowieka którego nie zawsze byłam w stanie zrozumieć. To samo działo się podczas czytania powyższej książki. Historie tu zawarte często mną wstrząsały, a ja nie potrafiłam zrozumieć działań tych młodziutkich wtedy dziewcząt. Dziewcząt często silniejszych od niejednego mężczyzny, gotowych ginąć za swój kraj. Dziewcząt, dla których idea była droższa od życia.

Tytuł nie jest przejaskrawiony. Kobiety działające dla swojego kraju cierpiały podczas wojny i już po jej zakończeniu, można nawet powiedzieć, że w jakimś stopniu przestawały być kobietami. Wyznania tu zawarte są przytłaczające, czasem szokujące, często dające do myślenia. Warto zapoznać się z tą wizją wojny, bo kobieta zapamiętała ją inaczej niż mężczyzna, inaczej też o niej opowiada. Lektura bardzo mocna, intymna, odsłaniająca brutalną prawdę. Ta kobieca perspektywa kazała mi zadać sobie samej pytanie: a co ja bym zrobiła na miejscu bohaterek? Mam nadzieję, że nigdy nie będę musiała szukać odpowiedzi w realnym życiu.

Wspomnienia niektórych kobiet są bardzo krótkie, czasem to tylko kilka linijek tekstu. Książkę można zatem czytać między zajęciami, kiedy nie ma czasu się na czytanie większej partii tekstu. Moim zdaniem warto jednak ten czas znaleźć, by w skupieniu zapoznać się z obrazem wojny „kobiecej”.

Jakiś czas temu czytałam „Czasy secondhand” tej samej autorki i już wtedy poznałam...