Cathy Glass jest opiekunką społeczną zajmującą się porzuconymi i niechcianymi dziećmi, jej książki opowiadają o prawdziwych wydarzeniach oraz tragediach jakie dotykają najmłodszych. Ta powieść jest odrobinę inna niż wszystkie pozostałe, bardziej osobista i emocjonująca, ponieważ opowiada o historii Lucy, adopcyjnej córki Cathy. Odkąd po raz pierwszy zetknęłam się z twórczością autorki byłam ciekawa jak doszło do adopcji Lucy. Jaką tragiczną historię skrywa ta pogodna i szczęśliwa nastolatka, którą pojawia się na kartach pozostałych powieści autorki?

Lucy była wychowywana przez matkę, która mimo początkowych chęci nie radziła sobie w nowej roli. Ojciec dziewczynki ulotnił się zaraz po jej urodzeniu, młodziutka Bonie została sama z problemami i brakiem pieniędzy. Kobieta pochodziła z rodziny dysfunkcyjnej, borykała się z brakiem miłości, wsparcia i zaniedbaniem. Jej tragiczne dzieciństwo sprawiło, że nie potrafiła stworzyć trwałych więzi, nawet z własną córką. Lucy była pozostawiana sama sobie ewentualnie pod opieką obcych ludzi. Przerażające jest to, że opieka społeczna zainteresowała się losem dziecka gdy to miało już 8 lat. Wtedy dziewczynka po raz pierwszy trafiła do rodziny zastępczej i przez kilka kolejnych lat co chwila zmieniała miejsce zamieszkania trafiając pod opiekę nowych ludzi. W wieku 11 lat do Lucy wreszcie uśmiechnął się los i trafiła do domu Cathy. Wówczas była już wystraszonym dzieckiem, bez poczucia przynależności i z wielkim emocjonalnym bagażem spowodowanym przez wielokrotne odrzucenia.
Książka podzielona jest na dwie części. Pierwsza z nich opowiada historię dziewczynki od dnia jej narodzin do czasu, aż trafiła pod skrzydła Cathy, druga to zmagania jej opiekunki społecznej z krnąbrnym i zbuntowanym dzieckiem, które nigdy nie zaznało miłości oraz skomplikowanym systemem opieki społecznej.

Autorka jest osobą niezwykle czułą na cierpienie innych, kocha dzieci i ma do nich niesamowite podejście. Jest cierpliwa, wyrozumiała, nie przejmuje się porażkami i nie poddaje. Rozumie, że każdemu dziecku potrzebny jest czas by doszło do siebie i zrozumiało, że koszmar, które przeżyło wreszcie się skończył, że tym razem już nikt go nie skrzywdzi. Budowanie zaufania u maluchów po przejściach to proces długotrwały i niezwykle żmudny, do tego trzeba mieć prawdziwe powołanie. O traumatycznych przeżyciach swoich podopiecznych Cathy opowiada w sposób niezwykle delikatny i prosty, dzięki temu powieści jej autorstwa czyta się błyskawicznie.

Podczas lektury po raz kolejny odniosłam wrażenie, że dla opieki społecznej nie jest najważniejsze dobro dziecka, a ciągnące się w nieskończoność procedury, bezsensowna papierologia i widzimisię pracowników socjalnych. Gdyby nie zbieg okoliczności losy Lucy mogłyby się potoczyć zupełnie inaczej i przez głupi upór jednej z opiekunek społecznych dziecko dalej tułało by się po kolejnych domach, zamiast stać się częścią rodziny, w której odnalazło szczęście i miłość.
"Nienawidzę pie**** bab z OPS-u!" takie słowa z ust 11- letniej dziewczynki mogą szokować, ale gdy bliżej poznaje się pracowncę, która zajmowała się sprawą Lucy, ma się ochotę wykrzyczeć to samo.

Po książki autorstwa Cathy Glass sięgam w ciemno i jeszcze nigdy się nie zawiodłam, dlatego wszystkim serdecznie polecam.

Cathy Glass jest opiekunką społeczną zajmującą się porzuconymi i niechcianymi dziećmi, jej książki opowiadają o prawdziwych wydarzeniach oraz tragediach jakie dotykają najmłodszych. Ta powieść jest odrobinę inna niż wszystkie pozostałe, bardziej osobista i emocjonująca, ponieważ opowiada o historii Lucy, adopcyjnej córki Cathy. Odkąd po raz pierwszy zetknęłam się z...