Na moją emigrancką półkę trafił drugi tom sagi p.Katarzyny Drogi.Nigdy nie myślałam,że po traumie "rozlewiskowej" p.Kalicińskiej,będę jeszcze zachwycać się sielskimi widokami i przeżyciami nieznanych mi rodzin,a jednak:nigdy nie mów nigdy.
Myślę,że siłą obu książekjest autentyczność,losy bohaterów wplatane w trudną rzeczywistość powojennej Polski aż do pierwszych lat nowego wieku.Czytałam i myślałam,że racje ma Janka:nie zapisane,zapominamy...Ileż rzeczy mi przypomniały wspomnienia lat dziewięćdziesiatych czy opisy rzeczywistości lat osiemdziesiątych...
Ta saga jest napisana szczerze,z humorem i niezwykłym,ciepłem,książki takie nazywam "plasterkiem" ,bo koją czytelniczą duszę i depresyjne nastroje.
I żal,że nie miało się takiej rodziny,takiego domu ,schowanego pośród łąk,nad rzeką,która trwa od zawsze.Domu,do którego zawsze można wrócić i ogrzać się w cieple kominka i wspomnień.
Ludzie odchodzą,a myśli o nich pozostają.
Polubiłam rodzinę Janki i na pewno nieraz jeszcze wrócę do bohaterów,zarówno pierwszego ,jak i drugiego tomu.I mam nadzieję,że Autorka nie poprzestanie na napisaniu tych dwóch książek i będę mogła nadal uzupełniać swoją półkę obok mojego kominka.
Polecam z całego serca i pozdrawiam!

Na moją emigrancką półkę trafił drugi tom sagi p.Katarzyny Drogi.Nigdy nie myślałam,że po traumie "rozlewiskowej" p.Kalicińskiej,będę jeszcze zachwycać się sielskimi widokami i przeżyciami nieznanych mi rodzin,a jednak:nigdy nie mów nigdy.
Myślę,że siłą obu książekjest autentyczność,losy bohaterów wplatane w trudną rzeczywistość powojennej Polski aż do pierwszych lat nowego...