"Anna Karenina" rozbudziła mój wielki czytelniczy apetyt, który Tołstojowi udało się zaspokoić, ale... tylko częściowo. Powieść można sączyć jak dobre wino, akcja toczy się niespiesznie, osławiony rosyjski rozmach widać tu na każdym kroku. Gdyby nadać tej historii formę architektoniczną, z pewnością kapałaby złotem. A jednak pomimo realizmu, perfekcyjnego przedstawienia klasy arystokratów oraz bogactwa formy i treści w "Annie Kareninie" zabrakło mi... Anny Kareniny (!). Gdybym miał nadać tytuł czytając powieść, nazwałbym ją "Konstanty Dmitricz Lewin", bo to losy Lewina i jego życie zdominowały historię. Wracając do Anny, Tołstoj może i dobrze wczuł się w psychikę kobiety, ale jednak im bliżej końca, tym gorzej. Anna z pięknej i inteligentnej kobiety stawała się histeryczką, furiatką, a wręcz paranoiczką. Wroński, który wydawał się być homme fatalle bronił tylko swojej niezależności i, jak się okazało, kochał Annę chociaż ona tego nie dostrzegała. Jednak wątek ich burzliwej miłości został zmarginalizowany na rzecz Lewina, jego przemyśleń i uzewnętrznień. Historię miłości Wrońskiego i Kareniny można by streścić i zawrzeć w jednej trzeciej objętości. Pomimo tych zastrzeżeń, czas spędzony na lekturze uważam za dobrze zainwestowany. Polecam!

"Anna Karenina" rozbudziła mój wielki czytelniczy apetyt, który Tołstojowi udało się zaspokoić, ale... tylko częściowo. Powieść można sączyć jak dobre wino, akcja toczy się niespiesznie, osławiony rosyjski rozmach widać tu na każdym kroku. Gdyby nadać tej historii formę architektoniczną, z pewnością kapałaby złotem. A jednak pomimo realizmu, perfekcyjnego przedstawienia...