Wielu z nas uwielbia czytać opowieści z XVIII czy XIX wieku.Łatwo zachwycić się pięknem staroświeckiego świata , jego elegancją, brakiem pośpiechu ... "Anna Karenina" Lwa Tołstoja przypomniała mi jednak ,że te czasy to nie były tylko piękne bale ,śliczne suknie... To była epoka innej mentalności, braku możliwości stanowienia o swoim życiu kobiet i zawierania małżeństw bez miłości
Na pewno nie jest to tylko opowieść o romansie zamężnej kobiety i konsekwencjach pozamałżeńskiego związku.
„ Anna Karenina" to powieść opowiadają o świecie ludzi bogatych, dobrze urodzonych . Uważam ,że autor świetnie przedstawił ,że życie arystokracji nie jest tak piękne i beztroskie jak mogłoby się wydawać. Ich problemy , dylematy moralne i konieczność zachowania pozorów są dowodem ,że wrażenie ,że ich życie jest sielanką jest tylko złudzeniem . Trudno potępiać mi tytułową bohaterkę-Annę za romans w sytuacji , gdy wyszła za mąż nie z miłości i własnego wyboru. Ona "została wydana " w bardzo młodym wieku za Karenina , dlatego ,że ten miał odpowiedni majątek i pozycję społeczną. Nie wróży to dobrze jeśli takie są podstawy związku .
Ciekawe jak inaczej traktowało się zdradzającą kobietę (Annę) gdy tymczasem jej brat,(który notorycznie zdradza swoją żonę) cieszy się szacunkiem i sympatią otoczenia .
Najbardziej nie podoba mi się w "Annie Kareninie " wątek Lewina i Kitty. Kitty była postacią bardzo wiarygodną jako zakochana w Wrońskim młoda dziewczyna. Jej relacja z dobrodusznym Lewinem nie jest przedstawiona przekonująco.Miałam wrażenie ,że ze strony Kitty było w tym więcej wdzięczności i szacunku niż takich spontanicznych emocji.
Sam Lewin jest postacią, której naprawdę nie lubię. Jego naiwność,
mało skomplikowana osobowość i tendencje do moralizowania sprawia ,
że czasem szczerze można mieć dosyć tej postaci i jej wywodów.
Tołstoj jest dobrym obserwatorem.Zauważa różne zjawiska dotyczące życia rodzinnego np.jak zmieniają się relacje małżeństwa kiedy nie ma się już złudzeń co do partnera a jednak trwa przy nim(sytuacja Dolly). Pokazane jest też sytuacja gdy matka o wiele bardziej kocha tylko jedno ze swych dzieci a drugie jest jej raczej obojętne.
Intrygująca jest postać tytułowej Anny i jej decyzja. Bo jak współczesna czytelniczka w czasach gdy za jedyną podstawę związku uznaje się uczucia a małżeństwa zawiera z własnej nieprzymuszonej woli może ją potępić? Anna jednak nie wychowała się w XXI a w XIX wieku, więc jej wybór powinien być mniej oczywisty.Nie była szczęśliwa żyjąc z konsekwencjami swojej decyzji-potępiana przez dawnych przyjaciół, bez kogoś kogo kochała jeszcze bardziej niż Wrońskiego.Czy mogła przewidzieć,że tak będzie?Wydaje mi się,że gdyby kierowała się rozumem powinna spodziewać się wielu negatywnych skutków , jednak działała w silnych emocjach i wierzyła w swoje uczucie i szczęście.Nie zasłużyła na taką karę...


Samą powieść polecam . Kiedy się ją czyta można się zanurzyć w innym świecie-takim jakiego nigdy nie poznamy. Napisana jest pięknym językiem. W przeciwieństwie do " Wojny i pokoju " w której nie brak polityki i opisu działań wojennych w "Annie Kareninie" mamy ciekawe relacje międzyludzkie i portrety psychologiczne dla których tłem jest świetnie opisana epoka carskiej Rosji XIX wieku

Wielu z nas uwielbia czytać opowieści z XVIII czy XIX wieku.Łatwo zachwycić się pięknem staroświeckiego świata , jego elegancją, brakiem pośpiechu ... "Anna Karenina" Lwa Tołstoja przypomniała mi jednak ,że te czasy to nie były tylko piękne bale ,śliczne suknie... To była epoka innej mentalności, braku możliwości stanowienia o swoim życiu kobiet i zawierania małżeństw...