Interesowałem się już wcześniej tematyką infrastruktury miejskiej i modernizowania jej do spełnienia potrzeb dzisiejszych mieszkańców, ale były to raczej szczątki z różnych gazet czy internetu nie łączące się w całość. Spodziewałem się połączenia kilku zagadnień w całościowy program zarówno dla władz jak i mieszkańców. Komentarze zamieszczone z tyłu książki są dla mnie jednak trochę na wyrost.
Zagadnienie wpływu budownictwa na tytułowe szczęście wiąże się z ryzykiem poszukiwania fantastycznych i obrażających zdrowy rozsądek zależności. Jednak autorowi w większości udaje się zachować wyczucie w podanych przykładach: od estetyki mijanych budynków po łatwość miejsc sprzyjających gromadzeniu się ludzi. Chyba tytułowe ,,szczęście” jest zbyt górnolotnym określeniem i bardziej przekonuje mnie ,,samopoczucie”. Ogromna praca została wykonana w poszukiwanie teorii i poglądów nie tylko współczesnych architektów, ale też filozofów czy ekonomistów z początku poprzedniego wieku. Większości z nich nie znałem, a pozwoliły spojrzeć szerzej na funkcjonowanie miejskiego społeczeństwa. Całość jest jednak trochę za długa i pisarzowi zdarza się zbyt długo eksploatować dany temat.
Napisałem we wstępie, że komentarze o konieczności stosowania zaproponowanych rozwiązań w praktyce są dla mnie nietrafione. Treść skupia się na obserwacjach miast ze Stanów Zjednoczonych, Kanady, Kolumbii i państw Europy Zachodniej, nie ma tam nic o Europie Środkowej. Po przeczytaniu tych rozdziałów rozumiem lepiej Amerykanów z ich uwielbieniem motoryzacji, ale ich problemy są różne od naszych. Mogę się zgodzić z tezami dotyczącymi centrów miast, ale nie dotyczącymi władz centralnych.
Już od pierwszego rozdziału rzucił mi się w oczy idealizm autora, który jest często infantylny. Przywołane sceny z uśmiechniętymi pieszymi i rowerzystami wyglądają jak z reklam i są niewiarygodne; za łatwo to wszystko wygląda. Kolejny ,,amerykański” pomysł formalny to znalezienie ludzi, którzy poświęcili życie zawodowe, by walczyć o swoją okolicę.
Kolejną sprawą, która mi się nie spodobało było idealizowanie wielkich miast, które powinno być mieszkaniem dla 80% populacji (nie padła ta liczba, ale taki ton dominował). Pisarz uważa przeprowadzkę do miasta jako jednoznaczny skok cywilizacyjny, z czym się nie zgadzam. Na wsi i w mniejszych miastach opisywane problemy są mniej uciążliwe albo nieznane, a życie społeczne istniało i istnieje bez rozwiązań proponowanych (wymyślonych kilkanaście lat temu).
Znajomość książki bez wątpienia przyda się przy prowadzeniu dyskusji na temat urządzania naszej okolicy, ale nie można do niej podchodzić bezkrytycznie, bez dostosowania jej do naszej rzeczywistości.

Interesowałem się już wcześniej tematyką infrastruktury miejskiej i modernizowania jej do spełnienia potrzeb dzisiejszych mieszkańców, ale były to raczej szczątki z różnych gazet czy internetu nie łączące się w całość. Spodziewałem się połączenia kilku zagadnień w całościowy program zarówno dla władz jak i mieszkańców. Komentarze zamieszczone z tyłu książki są dla mnie...