Pierwszy tom serii był moim zdaniem dosyć specyficznym doświadczeniem. Łączył ze sobą baśniową fabułę z naturalizmem, a także bawił się z oczekiwaniem czytelnika. Jak będzie w tomie drugim?

Atlas i Axis postanawiają wyruszyć na wyprawę w poszukiwaniu Tarsos. Mają to być legendarne pół-psy, pół-wilki stanowiące brakujące ogniwo ewolucji. Obaj bohaterowie chcą w ten sposób spłacić rozbitą łódź ich gospodyni.

Podobało mi się w rozbudowanie w tym tomie świata przedstawiony. Zostają przedstawione wierzenia antropomorficznych psów, a także jak się one mają do nauki. Poza tym czytelnik dowiaduje się o nowych krainach, gdzie obowiązują inne obyczaje. Okazuje się też, że nie wszystkim pasuje porządek panujący w świecie antropomorficznych zwierząt.

Niestety sama fabuła wydaje się pretekstowa. Wyprawa głównych bohaterów okazuje się nie mieć tak naprawdę żadnego większego skutku, a różne nowe elementy zostają potraktowane jedynie jako żart. Dopiero ostatnie strony tomu zapowiadają dosyć ciekawy rozwój akcji.

Pod względem graficznym podobała mi się różnorodność zwierząt. Można w nich rozpoznać odzwierciedlenie ludzkiego wyglądu, szczególnie pośród Tarsos. Niestety niektóre stworzenia z innych ras wydają się rysowane mniej dokładnie.

Podobnie jak w poprzednim tomie tutaj też na końcu jest parę dodatków pokazujących alternatywne wersje scen nawet z pierwszego tomu. Lubię takie dodatki, bo wzbogacają lekturę.

Niestety w tym tomie zabrakło pomysłu na fabułę. Wzbogacanie świata przedstawionego jest dla mnie plusem, ale nie powinno to odbywać się kosztem scenariusza.

Pierwszy tom serii był moim zdaniem dosyć specyficznym doświadczeniem. Łączył ze sobą baśniową fabułę z naturalizmem, a także bawił się z oczekiwaniem czytelnika. Jak będzie w tomie drugim?

Atlas i Axis postanawiają wyruszyć na wyprawę w poszukiwaniu Tarsos. Mają to być legendarne pół-psy, pół-wilki stanowiące brakujące ogniwo ewolucji. Obaj bohaterowie chcą w ten sposób...

Najpierw krótka historia ewolucji według mieszkańców Pangei kontra teoria kreacjonizmu, w której stwórcą jest Toby. Należy dodać, że ludność planety to psy, które na drodze ewolucji znajdują się na poziomie naszego średniowiecza. Potem jest jeszcze nawiązanie do Mongolii, Dżyngis Chana, budowy jurt i mamutów. Wszystko przemieszane ze sobą, łącznie z dinozaurami. Dorosły czytelnik może się czasami uśmiechnie, zwłaszcza podczas lektury luźnych uwag pod ramkami. Owce, które wybuchają tuż przed śmiercią, też są niezłym zabiegiem literackim. Jeśli zaś chodzi o młodego czytelnika, to nie wiem czy da się wciągnąć, ponieważ intryga jest dość chaotyczna i średnio wciągająca. Leksyka też pozostawia sporo do życzenia. Zapewne tłumacz wprowadził do tekstu słowo ewolucjonować, bardzo karkołomne, a właściwie stanowiące wyzwanie dla języka, użyte zamiast popularnego i akceptowanego przez słowniki ewoluować. Ocena szkolna to mocna trójka, a może nawet czwórka z minusem.

Najpierw krótka historia ewolucji według mieszkańców Pangei kontra teoria kreacjonizmu, w której stwórcą jest Toby. Należy dodać, że ludność planety to psy, które na drodze ewolucji znajdują się na poziomie naszego średniowiecza. Potem jest jeszcze nawiązanie do Mongolii, Dżyngis Chana, budowy jurt i mamutów. Wszystko przemieszane ze sobą, łącznie z dinozaurami. Dorosły...

Rzecz to oszałamiająca na poziomie wizualnym (słodki Jezu, te proste projekty postaci wkomponowane w przepiękne, niezwykle szczegółowe tła - to wygląda GENIALNIE!) i rozczarowująca na poziomie scenariuszowym. Po lekturze drugiego tomu stwierdzam, że to jednak pozycja dla młodszych czytelników - to nie jest, broń Boże, zarzut, tyle że jednak podświadomie spodziewałem się krwawej jatki, i trochę smutno mi się zrobiło, że jednak jej nie dostałem.

Rzecz to oszałamiająca na poziomie wizualnym (słodki Jezu, te proste projekty postaci wkomponowane w przepiękne, niezwykle szczegółowe tła - to wygląda GENIALNIE!) i rozczarowująca na poziomie scenariuszowym. Po lekturze drugiego tomu stwierdzam, że to jednak pozycja dla młodszych czytelników - to nie jest, broń Boże, zarzut, tyle że jednak podświadomie spodziewałem się...

W pierwszym albumie "Sagi o Atlasie i Axisie" dwa dzielne psy w ramach zemsty bezpardonowo rozprawiły się z piratami, którzy wytrzebili mieszkańców ich rodzinnej wioski. W nowej publikacji Atlas i Axis powracają w glorii i chwale do gospody Wieża prowadzonej przez niedźwiedzicę imieniem Miel.

(...) Jak już mieliśmy okazję zauważyć Atlas i Axis mają niejakie problemy, aby zagrzać gdzieś miejsce na dłużej. Dlatego już po jakimś czasie zaczynają planować kolejną eskapadę. Marzy im się odnalezienie mitycznej Kości Obfitości z Khimiery, ale niespłacony dług wisi nad nimi niczym miecz. Z pomocą przychodzi im pewien stary mędrzec, który namawia ciekawskie psy, aby w jego imieniu i za jego pieniądze wybrały się na daleko Zachód. Celem ekspedycji ma być odkrycie pierwotnego plemienia Tarsos, które podobno żyje gdzieś na jałowych stepach. Odnalezienie ich ma udowodnić teorię starca, który twierdzi, że ewolucyjnie psy pochodzą od wilków. Tarsos to brakującym ogniwem między psami a wilkami. Naszych bohaterów na kolejną przygodę jakoś specjalnie namawiać nie trzeba.

Tym razem kataloński artysta funduje młodym czytelnikom rzecz o wiele ciekawszą i bardziej przemyślaną niż uprzednio. Drugi tom "Sagi…", to prawdziwie przygodową opowieść, w której bohaterzy przemierzają wiele krain nim ostatecznie dotrą do celu. Bezpośrednie zetknięcie się protagonistów z przedstawicielami odmiennego plemienia skutkuje lekcją tolerancji, wzajemnego poszanowania obyczajów i odmienności. Przedstawiciele atawistycznego plemienia to też psy, ale ich zachowanie i zwyczaje są różne od tych znanych Atlasowi i Axisowi.

Tarsos chodzą bez ubrań, nie polują na zwierzęta, a je hodują, dodatkowo pracują na ich rzecz (budując zagrody i zbierając dla nich pożywienie na zimę). Nasi bohaterowie dopiero po pewnym czasie przestają się dziwić i zaczynają akceptować rzeczywistość, z którą się zetknęli. Sami przyznają, że podróże kształcą, bo dzięki nim można bezpośrednio obcować z przedstawicielami innej kultury. Znamienne jest, że scenarzysta zwraca uwagę na upływ czasu oraz na fakt, że Atlas i Axis uczestniczą w życiu codziennym swoich gospodarzy. To dzięki tym dwóm aspektom różnice kulturowe się zacierają....

- - -
cały tekst można przeczytać tu:
https://dybuk.wordpress.com/2015/09/24/saga-o-atlasie-i-axisie-tom-2/

W pierwszym albumie "Sagi o Atlasie i Axisie" dwa dzielne psy w ramach zemsty bezpardonowo rozprawiły się z piratami, którzy wytrzebili mieszkańców ich rodzinnej wioski. W nowej publikacji Atlas i Axis powracają w glorii i chwale do gospody Wieża prowadzonej przez niedźwiedzicę imieniem Miel.

(...) Jak już mieliśmy okazję zauważyć Atlas i Axis mają niejakie problemy, aby...

No jak to ma być dla dzieci to niech mnie dunder świśnie. Zwłaszcza jedna plansza się autorowi przeniosła z typowego +18. Niby opowieść o ewolucji ciekawa, ale same przygody nie trzymają się kupy.

No jak to ma być dla dzieci to niech mnie dunder świśnie. Zwłaszcza jedna plansza się autorowi przeniosła z typowego +18. Niby opowieść o ewolucji ciekawa, ale same przygody nie trzymają się kupy.