Pewnie pamiętacie, że nie tak dawno zachwycałam się "Latem koloru wiśni", czyli pierwszą częścią przygód Emely i Elyasa. Jeśli ktoś chce przeczytać całą recenzję zapraszam tutaj. Byłam tą powieścią zachwycona i z niecierpliwością czekałam na kolejny tom. Kiedy tylko "Zima koloru turkusu" wpadła w moje ręce, zaczęłam czytać. I muszę przyznać, że się trochę przejechałam. Bohaterowie ci sami, ale jednak jacyś odmienieni. Chemia między Emely i Elyasem była, ale jakaś jakby mniejsza. Z przykrością stwierdzam, że "Zima koloru turkusu" nie dorasta "Latu koloru wiśni" do pięt. Tam była ogromna dawka humoru, tutaj jedynie kilka momentów, przy których się śmiałam. Tam ciągle działo się coś zaskakującego, tu było słodko i przewidywalnie. Tam Elyas był uroczym draniem, tutaj rozgotowanymi kluchami. Tam Emely miała na każdą zaczepkę jakąś ciętą ripostę, tutaj użalała się nad sobą. To już nie to samo, co wcześniej. Oczywiście, nie twierdzę, że "Zima koloru turkusu" jest książką beznadziejną i że nie warto jej czytać. Bo warto, chociażby z ciekawości, jak potoczyły się dalej losy bohaterów. Jednak jeśli ktoś liczył, że drugi tom serii będzie równie świetny jak pierwszy, to się bardzo rozczaruje. Tak jak ja. Z drugiej jednak strony stwierdzam, że nie jest to najgorsze rozwiązanie dla fabuły z "Lata koloru wiśni". Może ta "zmiana" miała na celu pokazanie tego, jak bardzo bohaterowie dojrzali? Kto wie?
Cała recenzja:
http://przystanek-bookstock.blogspot.com/2015/11/zima-koloru-turkusu-carina-bartsch.html

Pewnie pamiętacie, że nie tak dawno zachwycałam się "Latem koloru wiśni", czyli pierwszą częścią przygód Emely i Elyasa. Jeśli ktoś chce przeczytać całą recenzję zapraszam tutaj. Byłam tą powieścią zachwycona i z niecierpliwością czekałam na kolejny tom. Kiedy tylko "Zima koloru turkusu" wpadła w moje ręce, zaczęłam czytać. I muszę przyznać, że się trochę przejechałam....