Ursula Le Guin to najwybitniejsza pisarka science fiction i fantasy w historii. Żadna z jej koleżanek nie może pochwalić się równie szeroką rozpoznawalnością, popularnością ani uznaniem publiki i krytyki. Bez wątpienia należy do tej samej klasy pisarzy co J.R.R. Tolkien czy Philip K. Dick. W Polsce najlepiej znamy jej cykl „Ziemiomorze” zaliczany do fantasy, głównie dzięki czytanemu w radiu w odcinkach „Czarnoksiężnikowi z archipelagu”, pierwszemu tomowi serii. Jednak na świecie najbardziej ceniony jest tzw. „Cykl Haiński”, znany u nas jako „Ekumena”.

Le Guin nie ma w zwyczaju tworzyć opasłych tomiszczy. Wręcz przeciwnie, jej książki są z reguły krótkie i esencjonalne. To umożliwia stworzenie wydań zbiorowych i takie właśnie wydanie oferuje nam teraz wydawnictwo Prószyński i S-ka.

„Sześć światów Hain” nie jest pełnym cyklem. Zbiór obejmuje sześć pierwszych powieści czy też nowel wydanych w tym cyklu w latach 60. i 70. ubiegłego wieku. Ułożone są w kolejności wydania (poza dwiema ostatnimi), a nie chronologicznie. Są to kolejno: „Świat Rocannona” (1966), „Planeta wygnania” (1966), „Miasto złudzeń” (1967), „Lewa ręka ciemności” (1969), „Słowo las znaczy świat” (1976) i „Wydziedziczeni” (1974). Brakuje natomiast zbioru opowiadań „Cztery drogi ku przebaczeniu” (1995) oraz ostatniej powieści w serii „Opowiadanie świata”(2000).

Nie należy się jednak martwić brakami, bo i sześć pierwszych powieści i noweli zajmuje ponad 900 stron dość drobnym i ciasno upakowanym drukiem. Cykl „Ekumena” to zbiór dość luźno ze sobą powiązanych historii. Wszystkie dzieją się w jednym świecie, w którym rasa z planety Hain skolonizowała i zaludniła planety (w tym Ziemię), a potem zapomniała o nich. W powieściach światy zaczynają odkrywać się na nowo i łączyć w Unię Światów, a potem w Ekumenę. Nie ma wątpliwości, że akcja wszystkich powieści toczy się w tym samym uniwersum, jednak są one od siebie mocno oddalone chronologicznie i tematycznie, a każda z nich rozgrywa się na innej planecie. Dzięki temu można spokojnie czytać każdą powieść niezależnie od pozostałych i w dowolnej kolejności.

Le Guin należy do autorek, których dzieła zawsze mają drugie, a nawet trzecie dno. Każda jej powieść jest nasycona symboliką i metaforami. Czego metaforami? Jak pisze sama Le Guin we wstępie do „Lewej Ręki Ciemności”, najbardziej znanej i nagradzanej powieści cyklu: Gdybym potrafiła wyrazić to niemetaforycznie, nie napisałabym wszystkich tych słów. Autorka nie należy do pisarzy, których czyta się lekko, szybko i łatwo zapomina. Wręcz przeciwnie, trzeba jej poświęcić całą uwagę. Akcja jest zwodniczo spokojna, bo stanowi tylko pretekst do rozważań nad wieloma kwestiami społecznymi. Rozważań często ciężkich, gorzkich, a wręcz brutalnych. Powracającym tematem jest zwłaszcza obcość. Obcość biologiczna, obcość kulturowa i zróżnicowany stosunek do obcych w różnych kulturach. Le Guin starannie przygląda się różnym formom organizacji społecznej, nadaje rasom ekumeny pewne cechy biologiczne zmieniające ich sposób życia, ale w każdym ustroju znajduje pewne wady, nie dając jasnej informacji który z nich uważa za najlepszy.

„Ekumena” to nie tylko kwestie polityczne. To również problemy tożsamości płciowej („Lewa ręka ciemności”), seksualności (m.in. „Wydziedziczeni”) oraz stosunku ludzi do przyrody („Słowo las znaczy świat”). Wizjonerskie powieści Le Guin nic nie straciły na aktualności, bo dalej jako ludzkość borykamy się z podobnymi problemami.

Całość otrzymujemy w pięknym, bibliofilskim wydaniu w twardej oprawie. Książka ozdobiona jest klimatycznymi rycinami, ograniczonymi niestety do stron tytułowych kolejnych części zbioru. Wysoka jakość tłumaczenia, redakcji oraz nieco lepszy papier niż w typowych masowych wydaniach sprawiają, że kontakt z książką jest przyjemnością nie tylko ze względu na treść, ale i na formę.

„Sześć światów Hain” to klasyka science fiction w najlepszym możliwym wydaniu.

Krzysztof Krzemień