Ostatnio chyba panuje jakaś moda na odgrzewane historie. Z braku pomysłu na nową powieść pisze się tę samą, zwłaszcza jak odniosła duży sukces wydawniczy, tylko wątki opisywane są z perspektywy innego bohatera. Łatwe rozwiązanie, szybkie pieniądze. I zasadniczo nie mam nic przeciwko temu, dopóki książka jest dobrze napisana. A "Pamiętnik Christophera" nie podeszła mi zupełnie.
Widząc tę kontynuację oraz nazwisko V. C. Andrews na okładce od razu pomyślałam "Ale jak to? Przecież ta Autorka nie żyje". I niestety w tej książce bardzo się odczuwa jej brak, bo w treści nawet delikatnie nie wyczuwa się jej ducha. Atmosfera Foxworth Hall rozwiała się i próżno szukać jej ech w tym utworze. Z jednej strony dobrze, że spadkobiercy pisarki zlecili kontynuowanie jej dzieł pewnemu pisarzowi - dzięki temu możemy się cieszyć tymi książkami, ale z drugiej strony czy to ma sens? Po co podpisywać książkę nazwiskiem Andrews, skoro czytelnik i tak pozna obcy styl już w pierwszych zdaniach.

Książka w moich oczach broni się tylko tym, że jest to moja ulubiona konstrukcja fabularna, czyli historia w historii. Przyznam, że spodziewałam się wyłącznie perspektywy Christophera, a co za tym idzie kalki książki "Kwiaty na poddaszu". I o ile czytając poprzednie części bardzo polubiłam Cathy to teraz nie mogę pojąć jakim cudem jawi mi się ona jako rozkapryszona beksa?
Coś tu zupełnie poszło nie tak w powtórzeniu tej historii...Mam wrażenie, że przeczytałam jakiś mało udany fanfic.

Ostatnio chyba panuje jakaś moda na odgrzewane historie. Z braku pomysłu na nową powieść pisze się tę samą, zwłaszcza jak odniosła duży sukces wydawniczy, tylko wątki opisywane są z perspektywy innego bohatera. Łatwe rozwiązanie, szybkie pieniądze. I zasadniczo nie mam nic przeciwko temu, dopóki książka jest dobrze napisana. A "Pamiętnik Christophera" nie podeszła mi...